سکته چندم مذاکرات؛ آیا ظریف و عراقچی می توانند قلب این بیمار را احیا کنند ؟

به گزارش پایگاه 598 به نقل از مثلث آنلاین، صرف نظر از بحث و جدل های رسانه ای که همواره پیرامون رویدادهای مهم پدید می آید گویا آنچه در حول و حوش پرونده هسته ای می گذدر چیزی فراتر از جار و جنجال است.

نشانه ها حکایت از سکته مذاکرات هسته ای برای چندمین باردارد و حالا تحلیل گران به این فکر می کنند که ممکن است سکته آخر نزدیک باشد؟ اگر مذاکرات ژنو یک ظریف با چهره ای بشاش آغاز شد اگر در ادامه محمد جواد ظریف پس از تنه به تنه شدن های فراوان با نمایندگان مجلس ایستاده با صدای بلند سراغ از دلاوران مجلس گرفت و بدون کارت زرد صحن مجلس را ترک کرد حالا اما او آرام تر از همیشه راهی نیویورک شده است تا شاید بتواند به همراه مذاکره کننده ارشدش که از بهترین دیپلمات های مورد اطمینان نظام ومقامات عالی رتبه است جانی دوبار به مذاکرات در حال احتضار بدهد.

شبیه سال 2005 شده است ؛ شاید همه چیز خیلی از زودتر از آنچه تصور می شد به پایان برسد. اگر بعد از وین 5 می گفتند احتمال توافق 50 - 50 شده است حالا راست یا دروغ گمانه ها حکایت دارد که ارزیابی ها از احتمال کمتر از 20 درصد برای به نتیجه رسیدن روایت می کند.

سیر نزولی روند نتیجه بخشی مذاکرات را البته شاید می شد از ظاهر خسته شرمن در هتل کوبورگ در شب آخر مذاکرات دید . آنجا که برای لحظاتی در لابی هتل روی صندلی نشسته بود تا ظریف و اشتون به محل برگزاری نشست خبری آخرین خود بروند.حالا که اوضاع از آن روز هم متفاوت تر شده و نشانه نمای نمودار، وضعیت را در پایین ترین جای ممکن نشان می دهد.

می گویند اختلاف بر سر3 محور اساسی است :

1- تعداد سانتریفیوژها

2- فردو

3- نحوه و زمان رفع تحریم ها

سطح اختلافات موجب شده که هنوز برگزاری نشست 1+5 با ایران در سطح وزرای خارجه در نیویورک در هاله ای از ابهام است. آنها بر مواضع خود سفت ایستاده اند و تیم مذذاکره کننده ایرانی نیز همچنان بر سر مواضعشان ایستاده اند تا مبادا سعد آباد تکرار شود.

در چنین شرایط گویا باید منتظر روزهای مهمی باشیم. یا توافق در ساعت 24 روز آخر یا آغاز دوره ای جدید در سیاست خارجی ایران .شاید دکتر حسن روحانی بخواهد با زبان دیگری با غرب سخن بگوید . زبان و بیانی متفاوت از همه سال هایی که او مسولیت هایی در بخش سیاست خارجه داشته است.

دکتر ظریف و کتر عراقچی روزهای مهمی را پت سر می گذارند . آیا آنها می توانند تیم آمریکایی را که تقریبا طرف اصلی مذاکرات است را به داشتن سانتریفیوژهای بیشتر یا حتی داشتن نسل جدید آنها قانع کنند ؟آیا این دو نفر می توانند آمریکایی ها را مجاب و یا مجبور به رفع تحریم ها با مدل پیشنهادی خود کنند ؟ آیا فردو مانند اراک به مساله ای حل شده بدل خواهد شد؟ آیا چین و روسیه تا انتها همچنان خنثی  خواهند بود ؟

همه نگاه ها به «محمد جواد» و «سید عباس» دوخته شده، دو دیپلمات مورد اطمینان که شاید بتوانند گره را مذاکرات هسته ای باز کنند.