آویگدور لیبرمن؛ هیتلر یهودی +عکس

سابقه خانوادگی

اوت لیبرمن[1] که سال­ ها بعد نام خود را به آویگدور لیبرمن[2] تغییر داد، متولد ۵ ژوئن ۱۹۵۸ در کیشینف مولدوای در اتحاد جماهیر شوروی سابق است. پدرش به نام «لو» یکی از کهنه سربازان ارتش سرخ شوروی بود.[3] لیبرمن به همراه خانواده­اش در سال 1978 و در سن بیست سالگی به اسرائیل رفت. وی دوران سربازیش را در ارتش رژیم صهیونیستی گذراند و سپس وارد دانشگاه شد. مقطع لیسانس رشته علوم سیاسی و روابط بین­الملل را در دانشگاه عبری بیت­المقدس پشت سر گذاشت.[4] لیبرمن از همان نخستین سال­های جوانی در تشکل­های افراطی یهودی و صهیونیستی فعالیت داشت؛ از وی به عنوان یکی از پایه گذاران «شورای صهیونیستی یهودیان اتحاد شوروی» یاد می شود.[5]

همچنین لیبرمن، یکی از بنیانگذاران «مجمع صهیونیسم برای یهودیان شوروی سابق»[6]، یکی از اعضای هیئت مدیره شرکت اقتصادی بیت المقدس[7]، و دبیر شاخه بیت­المقدس سازمان ملی کارگران هیستادرو[8]، و سردبیر روزنامه یومان اسرائیلی[9] بوده است. وی متاهل و دارای سه فرزند (یک دختر و دو پسر) است؛ لیبرمن از سال 1988 با همسرش الا زندگی می­کند.[10] در حال حاضر در شهرک‌ صهیونیست‌نشین «نوقدیم» در جوار بیت لحم زندگی می‌کند.

سابقه سیاسی

لیبرمن از سال 1993 تا 1996 دبیرکل حزب «لیکود» بود و سپس به عنوان مدیرکل دفتر نخست وزیری از سال 1996 تا 1997 اشتغال داشت. وی در سال 1999، حزب «اسرائیل بیتنا» (اسرائیل خانه ماست) را بنیان گذاشت و ریاست آن حزب را بر عهده گرفت.[11] گرچه صهیونیست­های تازه وارد از جمهوری­های اتحاد شوروی پیشین نخستین افرادی بودند که به این حزب پیوستند، ولی در نتیجه مواضع رادیکال و افراطی که لیبرمن در مورد صلح با اعراب و امور امنیتی و دفاعی اسرائیل، هزاران نفر از صهیونیست­های دیگر نیز که دارای باورهائی شبیه او بودند در طول سال ها به حزب "اسرائیل خانه ماست" پیوستند و این حزب که در نخستین دوره های شرکت در انتخابات پارلمانی تنها سه کرسی به دست آورده بود، در آخرین انتخابات (فوریه 2009) به پانزده کرسی رسید و مقام سوم را در بین احزاب رژیم اسرائیل (پس از حزب کادیما با 28 کرسی، وحزب لیکود با 27 کرسی) به دست آورد. [12]

در سال 1999، نخست به عضویت «کنست» انتخاب شد، و سپس عضو کمیته امور خارجی و دفاعی «کنست»، و کمیته های کنترل کشوری، و رئیس لیگ دوستی پارلمانی اسرائیل و مولداوی شد. در ماه مارس 2001، لیبرمن به مقام وزارت زیرساخت­های ملی منصوب شد، و در ماه مارس 2002 از آن مقام استعفا کرد. از فوریه 2003 تا ماه ژوئن 2004 در مقام وزیر ترابری بود. از سال 2006 تا استعفای خود در ژانویه 2008، در مقام معاونت نخست وزیر، و وزیر امور راهبردی، فعالیت داشت.[13] لیبرمن در ژانویه 2008 به بهانه اختلاف با ایهود اولمرت نخست وزیر رژیم صهیونیستی در امور سیاسی و امنیتی از دولت کناره گرفت و آن وزارتخانه را نیز ترک کرد. [14] استعفایی که بعدها با علنی شدن پرونده مفاسد اقتصادی وی واقعیت دیگری را حکایت می­کرد. در سال بعد در کابینه بنیامین نتانیاهو، لیبرمن سمت معاون نخست وزیر و وزیر امور خارجه را به عهده گرفت. مطرح شدن پرونده کلاهبرداری و پول شویی وی در مراکز قضایی رژیم صهیونیستی منجر به کناره گیری مجدد وی از مقام وزارت شد. [15]

رسوایی سیاسی

لیبرمن رهبر حزب دست راستی "اسرائیل خانه ما" متهم شده که در انتصاب «زیئب بن آریه» به عنوان سفیر رژیم صهیونیستی در جمهوری لتونی به طور غیر قانونی اعمال نفوذ کرده است. زیئب بن آریه پیش‌تر در بلاروس سفیر بود و متهم است که درباره تحقیقات محرمانه پلیس اسرائیل در بلاروس درباره اتهامات فساد مالی آقای لیبرمن او را از وجود این تحقیقات مطلع کرده بود.[16] گفته شده است، در طول مدت زمانی بن آریه به عنوان سفیر رژیم صهیونیستی در بلاروس مشغول به کار بوده، لیبرمن در اکتبر 2008 توسط وی بر نسخه‌ای از تحقیقات و بازجویی‌های محرمانه‌ای که از بن آریه درباره پرونده‌ لیبرمن صورت گرفته بود، دست یافته است.[17]

فساد اقتصادی

پرونده رسوایی مالی لیبرمن مربوط به یک دهه پیش است؛ در آن زمان وزارت دادگستری رژیم صهیونیستی با کمک وزارت دادگستری روسیه در حال تحقیق درباره حساب‌های بانکی لیبرمن در این کشور و سرمنشأ آنها بود و در این ارتباط از برخی افراد و شخصیت‌ها از جمله بن آریه بازجویی کرده بود. لیبرمن در آن زمان رسماً به پولشویی و اختلاس متهم شده بود و اثبات این اتهامات دست‌کم 10 سال زندان را برای وی به همراه داشت. همچنین وی متهم به دریافت میلیون‌ها دلار از تجار و بازرگانان از طریق شرکت‌هایی که وجود خارجی نداشته‌اند نیز طی سال‌های 2001 تا 2008 می‌باشد. همچنین «یهودا فاینشتاین»، دادستان رژیم صهیونیستی لیبرمن را به تامین هزینه‌های مالی تبلیغات انتخاباتی خود از طریق غیر قانونی و شرکت‌هایی که وجود خارجی ندارند، متهم کرده است[18]. ضمن اینکه منابع خبری گزارش داده­اند که لیبرمن از «مارتین شالوف»[19]، بازرگان یهودی­الاصل اتریشی مبالغ هنگفتی رشوه دریافت کرده است. [20]

در دسامبر سال 2012 نیز آویگدور لیبرمن، وزیر خارجه رژیم صهیونیستی، به دلیل اتهامات فسادی که علیه وی مطرح شده است، استعفا کرد. پس از آنکه اعلام شد وزیر امورخارجه رژیم صهیونیستی به اتهام خیانت در امانت و کلاهبرداری دادگاهی خواهد شد، رادیو این رژیم اعلام کرد، او در اقدامی پیش‌دستانه، استعفا کرده است. دادستانی کل رژیم صهیونیستی وزیر امور خارجه این رژیم را به خیانت در امانت و کلاهبرداری متهم و پرونده‌ای را در این خصوص علیه وی باز کرده بود.[21]

جرائم اخلاقی

اواخر سال 1991 بود که از لیبرمن به دلیل تجاوز به یک نوجوان شکایت شد. مشابه چنین حادثه‌ای در سپتامبر 2011 نیز روی داد و به همین اتهام از لیبرمن شکایت شد تا دادگاه رژیم صهیونیستی وی را به پرداخت 7500 شیکل به عنوان دیه به شاکی و 10 هزار شیکل غرامت به این رژیم محکوم کند. اما پرونده فساد لیبرمن به اینجا منتهی نشد، بلکه وی به همراه دخترش بار دیگر و این بار در رسوایی کافه «واحه لادن» در الخلیل متهم شد تا وی که در آن زمان سمت وزیر امور استراتژیک رژیم صهیونیستی را احراز می‌کرد، برای چندین هفته بر سر کار خود حاضر نشود. آریل شارون برای بستن این پرونده رسوایی سه میلیون دلار به عنوان رشوه از لیبرمن دریافت کرد.[22]

مواضع رادیکال 

در سال 2002 لیبرمن اعلام کرد که وی قصد ندارد تا از دستور وزارت جنگ اسرائیل مبنی بر اشغال اراضی کرانه باختری ظرف مدت 48 ساعت شانه خالی کند؛ عملیاتی طراحی شده برای از بین بردن اساس و پایه تمام زیر ساخت­های نظامی فلسطینیان... چنانکه سنگی بر روی سنگ باقی نماند، نابودی همه چیز، حتی اهداف غیرنظامی. در همان سال وی گفت که نیروی هوایی اسرائیل باید تمام مراکز تجاری فلسطین، از جمله بانک­ها و حتی ایستگاه های گاز را بمباران کند.[23]

از همین رو مارتین پرتز[24] نویسنده روزنامه «جمهوری جدید» درباره لیبرمن و حزبش می­نویسد: اسرائیل بیتنا یک حزب نئوفاشیستی است که رهبری آن را یک گنگستر مسلم بر عهده دارد. ما در اسرائیل شاهد به قدرت رسیدن یک «هیتلر یهودی» هستیم.[25]

آویگدور لیبرمن در جریان انتخابات سراسری سال 2009 در رژیم اسرائیل، هم مواضع کینه توزانه­ ای را علیه شهروندان عرب سرزمین­ های اشغالی گرفت. لیبرمن خواهان سوگند خوردن ساکنان عرب سرزمین­ها اشغالی در وفاداری به رژیم صهیونیستی شد.[26] وی تهدید کرد که در غیر این صورت، آنها بایستی اسرائیل را ترک کنند. وی دو سال بعد در دیدار با دیپلمات‌ها و سفیران کشورهای خارجی در بیت­المقدس گفت: «شهرک‌سازی در کرانه غربی رود اردن و اورشلیم متوقف نخواهد شد؛ نه برای سه ماه، نه برای سه روز و نه حتی برای سه ساعت»[27]. وی حتی طرح دوستان غربی اسرائیل را که در پی روند سازش در منطقه هستند رد می­کند و با تأکید بر تمامیت خواهی، اشتراک­گذاری بیت­المقدس را با یک دولت فلسطینی و عقب نشینی از مناطق کرانه باختری رود همچون منطقه نوقدیم را رد کرده و حاضر به پذیرش آن نیست .