ده سال پیشرفت چشمگیر در "هوافضا" را نمی‌توان نادیده گرفت/ دستاوردهای علمی از امید تا آرکیو

به گزارش سرویس بین الملل پایگاه 598، در تمام دنیا، فن آوری هوافضا به عنوان نماد رشد علمی یک کشور شناخته میشود، چرا که برای پرواز یک هواپیما یا ارسال یک موجود زنده به فضا، انواع علوم مانند فیزیک، شیمی، ریاضی و تخصص هایی چون مکانیک، مواد، مخابرات، پزشکی، طراحی و... در عالی ترین سطح بکار گرفته میشود. 

ایران تا سال 1382 به پیشرفت چشمگیری در حوزه علوم هوافضا دست پیدا نکرده بود. اغلب دستاوردهای این حوزه به شاخه نظامی آن یعنی ساخت موشک اختصاص داشت. موشک بالستیک شهاب 3 با برد 1300 کیلومتر که ساخت آن از سال 1377 آغاز و در سال 82 آزمایش شده بود یکی از افتخارات این دوران به شمار میرود. اما از سال 1384 پیشرفت های خیره کننده ی ایران در این صنعت به شتابی حیرت انگیز رسید.

در سال 1384موشک شهاب 4 به عنوان اولین موشک ایرانی قادر به حمل ماهواره رونمایی گردید. در آن سال، متخصصان ایرانی طی قراردادی با روسیه برنامه پرتاب اولین ماهواره ی ایرانی با نام ”سینا ۱" را تدوین نموده و این ماهواره را با هزینه ای بالغ بر 15 میلیون دلار هزینه ساخته و به فضا پرتاب کردند. ساخت و پرتاب این ماهواره بیشتر به منظور دریافت آموزش های مربوط به ساخت موشک توسط متخصصان ایرانی و سنجش توانایی استفاده کاربردی از یک ماهواره در فضا بود. با قرار گرفتن ماهواره سینا در فضا، ایران چهل و سومین کشور صاحب ماهواره در جهان شد.

ایران در سال ۱۳۸۵ موفق به ساخت و پرتاب اولین آزمایش موشک شهاب ۴ با سیستم ناوبری خاص شد و بدین ترتیب دستیابی به فناوری ساخت حامل ماهوره را به جهان اعلام نمود.

در ۱۵ بهمن ۱۳۸۶، بار دیگر یکی از موشک های فضایی ماهواره بَر ایران با ماموریت حمل ماهواره با نام ”کاوشگر ۱" در فضا قرار گرفت. در واقع کاوشگر ۱ نمونه اولیه ”ماهواره بَر سفیر" است. با ساخت و پرتاب این ماهواره، ایران نهمین کشوری شد که توانمندی ارسال ماهواره به فضا را پیدا کرده است. هشت کشوری که پیش از ایران به این فناوری دست پیدا کرده اند به ترتیب به شرح زیر هستند: امریکا، روسیه، چین، فرانسه، هند، بریتانیا، ژاپن و کره جنوبی.

در 14 بهمن سال 1387 رئیس جمهور وقت ایران، دکتر احمدی نژاد با غرور و افتخار فراوان خبر پرتاب اولین ماهواره ایرانی به نام "امید" را اعلام نمود که به وسیله ی موشک سفیر 2 در مدار زمین قرار گرفت. بدین ترتیب 14 بهمن در تقویم ایران روز ملی فناوری فضا نامیده شد.

هم اکنون ایران با ساخت بیش از ۱۰ ماهواره با ماموریت های مختلف در ردیف کشورهای صاحب فناوری فضایی قراردارد. ماهواره های طراحی شده و ساخته شده عبارتند از: مصباح، زهره، سینا، رصد، ظفر، فجر، امیرکبیر، امید، طلوع، ماهواره برهای سیمرغ، سفیر، سفیرامید، کاوشگر ۱، کاوشگر ۲، ماهواره سنجش از دور پارس ۲ و ماهواره عملیلتی و کاربردی مخابراتی قائم.

دانشمندان ایران اسلامی همچنین در سالهای 91 و 92 توانستند با ارسال دو میمون به فضا و بازگشت سالم آنها به زمین جایگاه جمهوری اسلامی ایران در فناوری زیست- فضایی را تثبیت نمایند.

اما شاید واقعه ی تاریخی 13 آذرماه 1390، مصادف با شب تاسوعای حسینی، خبر خیره کننده از پیشرفت های علمی ایران در حیطه ی فناوری هوافضا باشد. آن شب یک منبع آگاه در نیروهای مسلح از سرنگونی یک فروند هواپیمای بدون سرنشین جاسوسی آمریکا توسط نیروهای مسلح ایران در شرق کشور خبر داد و افزود با کنترل مناسب فضای کشور و تسلط اطلاعاتی نیروهای مسلح، واحدهای جنگ الکترونیکی و پدافند هوایی موفق شدند با اقدامات عملیاتی خود این هواپیمای بدون سرنشین پیشرفته جاسوسی آمریکایی از نوع RQ-170 را که به طور محدود به مناطق مرزی شرق کشور تجاوز کرده بود، کشف و از کنترل متجاوزین خارج ساخته و آن را با اندک خسارتی سرنگون کرده و در اختیار بگیرند.

اهمیت این واقعه زمانی پررنگ می شود که بدانیم این نوع پهپاد ها زمانی که از کنترل خارج گردند به صورت اتوماتیک از بین می روند تا دشمن به اطلاعات ضبط شده توسط آن دست پیدا ننماید. اما متخصصین کشورمان نه تنها توانستند آن را سالم بر زمین بنشانند بلکه با استفاده از روش مهندسی معکوس، توانستند نمونه ی مشابه آن را ساخته و حتی فناوری های جدیدی را به آن بیفزایند!

این اقدام تحسین برانگیز دانشمندان کشورمان امریکا و بلکه کل جهان را در بهت و حیرت فرو برد و دهان یاوه گویانی که از تحقق شعار ما می توانیم دولت عدالتخواه هراسان بودند را بست.

گفتنی است ایران از چند سال قبل از این ماجرا، مخصوصا پس از همجواری امریکا با کشورمان در شرق و غرب، از وجود و پرواز پهپادهای بی سرنشین جاسوسی مدرنتر و رادارگریز آمریکایی در منطقه مطلع شده بود. در آن زمان این پهپادها با استفاده از ضعف پوشش راداری و پدافندی ایران اقدام به پرواز بی دردسر و جمع آوری عکس ها و اطلاعات از مراکز مهم نظامی و هسته ای می کردند. در آن زمان کار چندانی از ارتش ایران برای مقابله با این پهپادها ساخته نبود. اما مسئولین با نگاهی به برنامه های راداری سایر کشورهای بلوک شرقی برای مقابله با هواگردهای رادارگریز، دست به تجهیز و نوسازی گسترده تجهیزات راداری ایران نمودند. اقداماتی که با خرید رادارهای اسپون رست، نبو، کاستا و ... شروع و به ساخت رادار بسیار پیشرفته مطلع الفجر-2 منجر شد.

در مرحله بعد برای تجهیز یگان‌های پدافندی تصمیم به خرید سامانه اس-300 شده بود که با کارشکنی روس ها به ساخت سیستم پدافندی مرصاد منجر شد.

حالا که ایران به سیستم های بسیار پیشرفته مجهز شده بود باید در اقدامی منحصر به فرد و خلاقانه توان تکنلوژی و نظامی خود را به همگان ثابت کند. بنابراین با دستور مقامات رده بالای نظامی، ماموریت به زمین نشاندن و یا نابودی تمامی پهپادهایی که در محدوده هوایی ایران در پرواز بودند در دستور کار قرار گرفت. گل سر سربد پهپاد های آمریکایی در منطقه، پهپاد RQ-170 بود که با توجه به سیستم های بسیار پیشرفته اش، غولی دست نیافتنی به نظر می رسید. بنابراین متخصصین قرارگاه خاتم الانبیا بیشترین تلاش خود را به یافتن نقطه ضعفی هرچند کوچک برای ضربه زدن به آن معطوف نمودند و با استفاده از رادارهای فراتر از خط افق (Over-the-horizon radar) آن را رهگیری نموده و طی عملیاتی آن را به زمین بنشانند.

این موفقیت سرآغاز موفقیت های بعدی از جمله هایجک یک پهپاد اسکن ایگل، ساقط کردن چند پهپاد دیگر از انواع مختلف، ردیابی و متواری ساختن پهپاد های دشمن توسط جنگنده های ارتش و در آخر اخطار به هواپیمای جاسوسی یو-2 و منصرف کردن آن از شناسایی مرزهای ایران آنهم از فاصله ای بسیار دورتر از آبهای مرزی ایران در خلیج فارس گردید.