ظریف به جای مذاکره بیانیه می خواند! / تیم وزارت‌خارجه با اختیارات تام و خطوط قرمز اندک هم نمی‌تواند "کدخدا" را راضی کند

به گزارش سرویس سیاسی پایگاه 598؛ روزهای سخت مذاکرات آلماتی و استانبول میگذشت و تیم مذاکره کننده ایرانی با استفاده از تمام توان تبلیغاتی، اقتصادی و دیپلماسی خود تلاش داشت تا فشارهای خارجی را کاهش دهد؛ آن هم نه با وادادگی! بلکه با حفظ دستاوردهای داخلی و اصلاح محاسباتی در اندیشه طرف مقابل.

اما در همین بحبوحه بود که رسانه های خارجی و برخی هنجره‌های داخلی که امروز دلاور و دلآرام شدند، بر طبل تضعیف تیم هسته ای می کوبیدند. از ترور شخصیت دکتر جلیلی گرفته تا تضعیف تلاش های تیم مذاکره کننده. آن روزها و بعدها در مناظرات انتخاباتی و پس از آن نیز برچسب "بیانیه خواند" در دستور کار تیم رسانه ای و فعالان سیاسی حامی حسن روحانی قرار داشت. آنها با تکیه بر این واژه القا میکردند که علت شکست مذاکرات آن است که دکتر جلیلی فنون دیپلماسی را بلد نیست و به جای مذاکره، بیانیه میخواند.

دولت یازدهم روی کار آمد و تیم مذاکره کننده با تدبیر مقام معظم رهبری تغییر کرد. دولت و وزارت خارجه با اختیارات تام وارد دور جدید مذاکره با 5+1 شدند. از گفتگوی مستقیم با کدخدا تا لغو برنامه های ضد استکباری در داخل و هر آنچه در چنته داشتند رو کردند. نتیجه اش چیزی جز توافق ژنو نبود که به اذعان تمامی اساتید دانشگاه، سیاسیون و حتی حامیان دولت یک توافق ضعیف و ناکارامد بوده است.

البته آن روزها آقای ظریف معتقد بود که راه مبتکرانه و شجاعانه ای را در پیش گرفته و به همین جهت بود که در جمع دانشجویان، بازهم مدعی شد "رسیدن به تفاهم و راه‌حل نیازمند فکر، دقت، ابتکار و از همه مهمتر شجاعت است اما بیانیه خواندن شجاعت نیاز ندارد".

موج مخالفت با این توافق از همایش دلواپسیم و روزنامه ها فراتر رفت و بدنه مردم را با خود همراه کرد، حتی کار به جایی رسید که امیر احمدی (دلال روابط ایران و آمریکا) این توافق را نافی استقلال ایران دانست و از منتقدین ژنو حمایت نمود.

دور بعدی مذاکرات با عنوان گام نهایی در "وین" آغاز شد. اما این بار تیم هسته ای با هوشیاری بیشتری به میدان رفته بود. اگر از برخی اشتباهات و اظهار نظرهای غلطِ مقامات مذاکره کننده بگذریم، مقاومت ظریف دربرابر زیاده خواهی های آمریکا را نمی توان کتمان کرد؛ مقاومتی که در 6دور مذاکره وین تا حدودی نمایان شد.

آمریکا که با توهم "تنبیه ایران" به وین آمده بود و تصور میکرد که میتواند توافقی ضعیف تر از ژنو را به کشورمان تحمیل کند، زمانی که با سرسختی تیم ایرانی بر سر دفاع از استقلال و حقوق ملت ایران مواجه شد، حاضر به پذیرفتن حقوق هسته ای و برداشتن (پرانتز) ها برای رسیدن به توافق نهایی نشد..

حال که 6دور مذاکره رسمی و ده ها مذاکره 2جانبه و چندجانبه در وین "شکست" خورده و دود سیاه از هتل کوبورگ بلند شد؛ سوالات مهمی در افکار عمومی ایران ایجاد شده است: آیا ظریف با ظرافت های دیپلماسی آشنا نیست؟ چرا دولت یازدهم با این همه عقب نشینی در مواضع ضد استکباری نتوانست اعتماد آمریکایی ها را جلب کند؟ چرا حرف زدن با "کدخدا" نتیجه نداد؟ و آیا ظریف در مذاکرات "بیانیه" میخواند؟؟