سخن از يک نام غريب است؛ نامي که بين اسامي
دختران ايراني هر روز کمتر ميشود؛ نام يک مادر، مادر مهربان همه ما. هميشه
برايم اين «غربت» عجيب بوده! زيرا اسباب شهرت و محبوبيت تماما در او و
تاريخچه زندگياش جمع است؛ اما کوتاهي ما و شايد عوامل تاريخي ديگري باعث
شده او را در حد شأنش تجليل نکنيم و بين مسلمين آنطور که شايسته حق اوست
تکريم نشود.
کسي که نزد خدا و پيامبر اعظم از اهميت و مرتبتي خاص و والا برخوردار بود؛
خانمي بزرگوار که رسول خدا براي وفات او به جاي روز عزا، «سال حزن و غم»
اعلام کرد؛ عام الحزن! او قبل از ازدواج خانمي ثروتمند، با شکوه و فخامت و
جلال بود و بسيار زيبا و گرامي؛ او را اهل مکه ملکه عرب ناميده بودند و به
جهت نجابت و عظمتش مورد احترام همگان بود.
او اولين همسر پيامبر خداست و اولين زن مسلمان و اولين نمازگزار در اسلام.
او در تصديق و تاييد نبوت رسول خدا در حمايت و فداکاري براي اسلام لحظهاي
کوتاهي نکرد. او وفادارترين ياور و آرامبخشترين حامي رسول خدا بود. او
سخاوتمندترين پشتيبان و عاشقترين معشوق براي همسرش محمد مصطفي(ص) بود. او
مادر فرزندان رسول خداست؛ مادر فاطمه اطهر.
او در ايمانش به خدا و رسول ثابتقدم و پاکباز بود. رسول خدا فقط او و سه
زن الهي را در زمره زنان برگزيده عالمين معرفي کرد و بين تمام زنان خلقت،
خديجه کبري و دخترش فاطمه زهرا و آسيه و مريم را «انسان کامل» ناميد. او در
تمام مکارم اخلاق بيهمتا بود. لذا بارها بعد از وفات خديجه - حتي به
همسران خود – ميفرمود: خديجه و أينَ مثلُ خديجه؟
و يک فراخوان متفاوت!
هر سال روز دهم رمضان سالروز وفات حضرت خديجه کبري سلامالله عليها هر
مسلماني دخترش را با نام مبارک خديجه صدا کند؛ فقط يک روز و در آن روز هر
دختري نام خودش را براي يک روز خديجه بگذارد و به اين نام مباهات کند؛
تاکيد ميشود فقط براي يک روز (يعني سهشنبه 17 تيرماه سال 93).