اعتراف هوشنگ امیراحمدی به حق‌گویی منتقدین توافق ژنو / وقتی که مذاکرات برای ایرانی مقیم آمریکا هم دستاوردی ندارد

به گزارش سرویس سیاسی پایگاه 598، چندی پیش روزنامه فرهیختگان (ارگان رسمی دانشگاه آزاد) که با روی کار آمدن دولت یازدهم و بازگشت کارگزارنی ها به سکان مدیریت این دانشگاه، مشی گذشته خود را دنبال می کند در مصاحبه ای با هوشنگ امیراحمدی ایرانی مقیم امریکا مشهور به دلال روابط ایران و امریکا به بررسی علل عدم موفقیت دولت دکتر روحانی در توافق نامه ژنو می پردازد که متن این گفتگو به علت اذعان صریح هوشنگ امیر احمدی به پیروزی منتقدین توافق ژنو در نقد سیاست خارجی دولت در این روزنامه منتشر نمی گردد.

* با توجه به همه شرايطی که وجود داشت مذاکره کنندگان ما خوب عمل کرده اند. البته بايد بپذيريم که هر معامله ای بده و بستان دارد و ايران مجبور شد در اين معامله زياد بدهد و کم بگيرد. و حالا بايد ديد ادامه اين جريان به کجا می رود. انشا الله که در مراحل بعدی بتوانيم جبران کنيم.

* مسئله هسته ای البته خيلی مهم است اما مشکل بزرگ ميان ايران و آمريکا مسئله هسته ای نيست. مشکل بزرگ انقلابی است که ميان رابطه دو کشور نشسته، انقلابی که از روز نخست اعلام کرد آمريکا را دوست ندارد و البته آمريکا هم هرگز هيچ انقلابی را دوست نداشته است. انقلاب اسلامی ايران حرف خودش را می زند و ارزش های خودش را هم دارد و می خواهد مستقل باشد. از طرف ديگر آمريکا با اين برخوردها رابطه خوبی ندارد. می خواهم بگويم اينطور نيست که اگر ما مسئله هسته ای را حل کرديم روابطمان هم با آمريکا حتما و بطور خودکارعادی می شود. اين مشکل ريشه دارتر از اين حرف ها است. مسئله هسته ای ايران حداکثر ۱۰ سال است بوجود آمده اما جمهوری اسلامی ايران و آمريکا بيش از ۳۰ سال است که با هم مشکل دارند. به هر حال مسئله هسته ای بخشی از اين مشکلات را حل می کند نه همه آنها را. 

*در اينجا فقط به چند مورد از اشتباهات اشاره ميکنم. در جمله دوم قرارداد ژنو آمده است که: ايران تعهد ميکند که "هرگز و تحت هيچ شرايطی" نه سلاح هسته ای بسازد و نه تهيه کند. فکرش را بکنيد که اگر چند سال ديگر عربستان بمب بسازد ما بازهم نميتوانيم سلاح هسته ای داشته باشيم. من نمی فهمم چرا اين کلمات "هرگز و تحت هيچ شرايطی" را بايد می پذيرفتيم. اين تعهد هيچ ربطی به موضوع مذاکره که غنی سازی جاری ايران بود ندارد. درهمين حال ما ميلياردها دلار خرج کرديم که غنی سازی خود را تا سطح صنعتی گسترش بدهيم و روی ۲۰ درصد و بالاتر ببريم که حق ماست. اما حالا همه آن را متوقف کرده ايم در حد مثلا ۵ درصد و در همين جا هم قرار است تا ابد درجا بزنيم. تعداد سانتريفيوژهای ما و مقدار اورانيوم غنی شده ما هم قرار است در همين حد امروز متوقف شوند. حتی حق نداريم سانتريفيوژ مدرن تری بسازيم! درهمين حال هم به آژانس اختيار داده ايم که دسترسی بی حد و مرزی به تاسيسات قانونی ما در کشور داشته باشد يعنی بسيار بيشتر از آنچه که در پادمان تعهد کرده ايم. 

* در واقع ما يک معاهده هسته ای جديد امضاء کرده ايم، معاهده ای که در دنيا نظير آن وجود ندارد. ما انقلاب نکرديم که غنی سازی بکنيم و بخاطر آن استقلال خودمان را بخطر بياندازيم. ما کرديم که مستقل بشويم و آمريکا و قدرت های بزرگ بما نگويد چه بکنيم و چه نکنيم. اما حالا آنها دارند به ما می گويند که چه بايد بکنيم و چه نبايد بکنيم و آن چيزی که به ما امر و نهی می کنند هيچ ربطی به معاهده ای که سالها قبل با آزانس امضاء کرده ايم ندارد. 

* من نميگويم که مذاکرات دست آوردی نداشته ايم. گفتم متاسفانه توافقنامه برای ايران برد کم و باخت زيادی دارد، يعنی "برد-برد" نيست. عده ای هم عقيده دارند که قرارداد ژنو "سايه جنگ" را از سر ايران دور کرد. شايد هم اينطور باشد اما با توجه به وضعيت اسفبار امروز امريکا در داخل و خارج، مخصوصا در خاورميانه، بعيد ميدانم که جنگی ميتوانست در کار باشد. 

* اين را هم بگويم که من متاسفانه حتی يک نقد درست و حسابی از جناح به اصطلاح معتدل و يا اصلاح طلب در مورد توافقنامه نديده ام و بيشتر نقدهای خوب را افرادی از جناح به اصطلاح راست نوشته اند و اين موضوع نگران کننده است مخصوصا که جناحهای "تندرو" اسلامی نقدهای خود را در قالب "ملی گرائی" ايران عرضه ميکنند. بنابراين، هنوز هم درک عموم از آنچه اتفاق افتاده است و ميتواند بيافتد ناقص است و اين نقص بايد بسرعت برطرف بشود تا منافع ملی بهتر تامين گردد. 

* من خودم فکر می کنم نقدها ی ايشان [سردبیر کیهان] درباره توافق ژنو منطق دارد. من آدم منصفی هستم. چه دليلی دارد اگر يک نفر حرف حق می زند و با ما دشمن است بگوييم حرف هايش درست نيست. اين را هم بگويم که هدف من از نقد توافق نامه با هدف آقايان اصولگرا يک دنيا متفاوت است. من ميخواهم سازنده باشم و کمک کنم که دولت آقای روحانی با حفظ منافع کشور موفق بشود.