سی‌ان‌ان: دستاورد مذاکرات هسته‌ای فراتر از نتایج حمله نظامی به ایران بود

به گزارش پایگاه 598 به نقل از تسنیم،‌ وبگاه شبکه خبری سی‌ان‌ان با انتشار یادداشتی در مورد مذاکرات هسته‌ای ایران به بررسی دلایل و ضرورت‌های مطرح در مورد تلاش برای دستیابی به یک توافق هسته‌ای با کشورمان پرداخت، در این یادداشت آمده است:

ایالات متحده در آستانه تحقق (و دستیابی) یک توافقنامه هسته‌ای تاریخی در مورد برنامه هسته‌ای ایران است، توافقنامه‌ای که با ابزارهای راست‌آزمایی می‌تواند ایران را محدود کرده و باب همکاری‌های بیشتر بین دو کشور را بگشاید. با این حال،‌ در شرایطی که شاکله یک پیروزی دیپلماتیک در افق نمایان است،‌ خطابه‌ها و تبلیغات طرف‌هایی که با هرگونه راه‌حل دیپلماتیک مخالفند به صورت گمراه‌کننده‌ و ریاکارانه تشدید شده است. طی آخرین نشست‌ استماع مجلس سنای آمریکا، رابرت منندز رئیس کمیته روابط خارجی سنا به گزارش‌هایی اشاره کرد که براساس آن مذاکرات با تهران ممکن است به توافقی منجر شود که تنها بتواند بازه زمانی گریز هسته‌ای ایران را به 6 تا 12 ماه افزایش دهد.

منندز با انتقاد شدید از جان کری در مورد پیشرفت در مذاکرات و ابراز تأسف در این مورد، تصریح کرد: من فکر نمی‌کنم که تمامی آنچه انجام داده‌ایم (فقط) به این منظور بوده تا تنها بازه زمانی رسیدن به نقطه گریز هسته‌ای را به 6 تا 12 ماه برسانیم."

در همین زمینه "یووال اشتاینتز" وزیر اطلاعات و امنیت اسرائیل اعلام کرد که این بازه زمانی به مثابه "تسلیم آمریکا به ایران" و "غیرقابل قبول"‌ است.

اما در اینجا یک ناهمخوانی وجود دارد، اینکه طی یک دهه گذشته و تحت شرایطی که تحریم‌های اعمال شده بر ایران که مورد اقبال سیاستمدارانی همچون منندز و اشتاینتز بود، تعداد سانتریفیوژهای ایران از 300 عدد به 19 هزار دستگاه رسید. در واقع، براساس برخی برآوردها، ایران در حال رسیدن به فاصله‌ای یک ماه برای گریز هسته‌ای بود.

در ضمن، توافقنامه موقت هسته‌ای با ایران در اکتبر گذشته که با تلاش‌های جان کری منعقد شد (و منندز تلاش داشت با تصویب دور جدیدی از تحریم‌ها آن را از بیین برد) توانست بازه زمانی گریز هسته‌ای ایران را دوبرابر کرده و به دو تا سه ماه برساند. با این حال، حتی با وجود اینکه آمریکا بتواند در توافقنامه نهایی این بازه زمانی را به شش تا دوازده ماه افزایش دهد (در شرایطی که در همان زمان توانایی ما برای تشخیص و کشف هرگونه تلاش ایران برای انحراف به سمت توسعه تسلیحات غیرمتعارف هسته‌ای به شدت بهبود یافته است) منندز بازهم ادعا می‌کند که این (توافق) به اندازه کافی مناسب نیست.

ایجاد چنین وضعیتی این سؤال را مطرح می‌کند که (در مقابل) چه چیزی از سوی مخالفان دیپلماسی ارائه شده است؟؛ اگر رویکرد مورد پسند منندز (شامل اعمال تحریم،‌ تحریم و تحریم) ما را به نقطه‌ای برساند که ایران تنها یک ماه برای تولید میزان مورد نیاز اورانیوم غنی‌شده برای ساخت بمب هسته‌ای فاصله داشته باشد، در این صورت منتقدان و مخالفان دیپلماسی باید چیز بهتری در چنته داشته باشند.

به نظر می‌رسد که کابینه اسرائیل بر این باور است که اعمال تهدید در مورد حملات نظامی احتمالی علیه تأسیسات هسته‌ای ایران،‌ راه‌حل موضوع است. اما در اینجا هم یک عامل منفی در قبال این رویکرد وجود دارد: برخی تخمین می‌زنند که حمله اسرائیل علیه ایران می‌تواند بازه زمانی گریز هسته‌ای ایران را به 6 تا 12 ماه افزایش دهد، مشابه آنچه از مذاکرات حاصل می‌شود. البته مشکلات حاصل از حمله نظامی هرگز مشابه راه‌حل دیپلماتیکی که می‌‌تواند کاهش تحریم‌ها را در مقابل محدودیت‌های قابل راست‌آزمایی بر برنامه هسته‌ای ایران معاوضه کند نیست، حمله اسرائیل (و یا آمریکا) می‌تواند تأثیری مخالف داشته باشد و ایران را وادارد تا بازرسان را اخراج کرده و بر بازدارنگی هسته‌ای خط بطلانی بکشد.

تمامی این موارد مطرح در مورد بازه زمانی بالقوه برای گریز هسته‌ای (ایران) و تحریمهای اعمالی می‌تواند به یک فهم و درک منجر شود - اینکه کاخ سفید بهترین رویکرد را اتخاذ کرده است، رویکردی که بازه زمانی گریز هسته‌ای را افزایش داده و بهترین نظام بازرسی‌های سختگیرانه را به منظور اطمینان از پایبندی ایران به تعهداتش دارا باشد.

مخالفان دیپلماسی با رویکرد خود می‌توانند به خوبی بازنمود این واقعیت باشند که به هر میزان که ایالات متحده تحریم‌ها علیه ایران را افزایش می‌دهد،‌ تهران نیز با افزایش تولیدات سانتریفیوژها پاسخ آن را می‌دهد. در نتیجه، ایالات متحده به یک رویکرد نوین در سیاست‌های خود در قبال ایران نیازمند است.

دولت اوباما بدون شک به صورت آزمایشی یک رویکرد جدید را پیگیری می‌کند - رویکردی که برای اولین بار طی یک دهه اخیر موجب شد برنامه هسته‌ای ایران متوقف شده و براساس گزارش‌ها به یک امتیاز قابل توجه در مورد رآکتور اراک منجر شد.

اگر چنین توافقنامه و معامله‌ای برای برخی اعضای کنگره یا اسرائیل خیلی خوب نیست، این طرف‌ها باید جایگزین‌های قابل اجرای دیگری را ارائه کنند. در این میان این افراد باید از تخریب و زیر سؤال بردن یکی از بهترین دستاوردهای سال‌های اخیر در مورد محدود کردن برنامه هسته‌ای ایران دست بردارند.