هفته‌های سیاه فیلم ایرانی در خارج

این هفته‌های فیلم اکثرا تبدیل به یک روال عادی شده است و هیچ اتفاق خاصی از لحاظ معرفی جدی ایران و انقلاب از این طریق به جهان صورت نمی‌گیرد.

دلایل متعددی در این بین وجود دارد که از جمله آنها فیلم‌هایی است که در این هفته‌های فیلم به نمایش درمی‌آید که نگاهی به اسامی آنها عدم سیاست‌گذاری مشخص در انتخاب فیلم‌ها را نشان می‌دهد.

* 6 هفته فیلم ایرانی در جهان؛ بهترین در هند، بدترین در ویتنام

بنابر این گزارش، تنها در یک ماه گذشته 6 هفته فیلم ایرانی در سراسر جهان برگزار شده که در کشورهای ویتنام، سریلانکا، بمبئی هند، کرواسی، ایتالیا و اوگاندا بوده است.

در ویتنام فیلم‌های آقا یوسف، من همسرش هستم، کنعان، یکی میخواد باهات حرف بزنه، خوابم میاد و حس پنهان؛ در سریلانکا راه آبی ابریشم، «خیلی نزدیک، خیلی دور»، به همین سادگی، آلزایمر و هرشب تنهایی؛ در بمبئی هند فیلم‌های ملک سلیمان نبی، راه آبی ابریشم، روزهای زندگی و کودک فرشته اکران شدند.

در کرواسی فیلم‌های روزهای زندگی، آقا یوسف، ملک سلیمان، پای پیاده، آسمان محبوب و راه آبی ابریشم و در ایتالیا فیلم‌های فیلم های آئینه‌های روبرو، چهارشنبه سوری، طلا و مس، اینجا بدون من، سعادت آباد و آقا یوسف به نمایش درآمدند و اسامی فیلم‌های به نمایش درآمده در اوگاندا نیز اعلام نشده است.

نگاهی به اسامی فیلم‌های حاضر در این هفته‌های فیلم نشان می‌دهد هم فیلم‌های خوب و هم فیلم‌های بد در هفته‌های فیلم به نمایش درآمده است.

بدترین هفته فیلم در میان 6 کشور در ویتنام برگزار شده است چراکه بیشتر فیلم‌های اکران شده در این کشور فیلم‌هایی با موضوع خیانت و سیاه نمایی است و در کنار آن هفته فیلم در بمبئی هند با حضور فیلم‌های ملی و دفاع مقدسی می‌تواند بهترین هفته فیلم در یک ماه گذشته باشد.

جالب آنجاست که هفته فیلم برگزار شده در بمبئی هند تنها در حسینی هالِ مسجد ایرانیان شهر بمبئی برگزار شده است.

* ضرورت مداقه بهتر در انتخاب فیلم‌ها و استفاده از فیلم‌های مستند در هفته‌های فیلم

مسلما یکی از مشکلات برگزار کنندگان هفته‌های فیلم ایران در خارج از کشور انتخاب فیلم‌های متنوع و در عین حال جذاب و همچنین با موضوعات انقلابی و مورد پذیرش مخاطب کشورهای متنوع است که در سال‌های اخیر تعداد آنها در سینمای ایران کم بوده است.

این در حالی است که به نظر می‌رسد با مداقه بهتر می‌توان فیلم‌های خوبی برای این هفته‌های فیلم انتخاب و به نمایش درآورد چه اینکه می‌توان تاکید زیادی بر فیلم‌های داستانی نداشت و فیلم‌های مستند خوبی را در این کشورها به نمایش درآورد.

برای نمونه دست‌اندرکاران هفته فیلم ایران در ویتنام با توجه به روحیه ضدآمریکایی در این کشور می‌توانستند فیلم‌های خوبی در این زمینه در ویتنام نمایش دهند.

* باقی‌ماندن هفته‌های فیلم در میان نخبگان و هنرمندان

به گزارش فارس یکی دیگر از مشکلات هفته‌های فیلم، باقی ماندن آن در فضای نخبگانی است چراکه بیشتر این هفته‌های فیلم در مکان‌های محدود برگزار می‌شود.

این هفته‌های فیلم اکثرا بیش از آنکه مورد توجه مردم این کشور و مخاطبان اصلی انقلاب اسلامی قرار بگیرد مورد توجه هنرمندان این کشورها قرار می‌گیرد چه اینکه بهترین مکان در میان شش هفته فیلم برگزار شده، سالن «خانه سینما»ی رم بوده است.

هر چند توجه هنرمندان به سینمای ایران خود مسلما تاثیرات خاصی دارد اما ضرورت حرکت از هفته‌های فیلم به سمت ایجاد فرصت اکران‌های خارجی و مناسب فیلم‌های ایرانی، مفیدتر به نظر می‌رسد.

در این بین اقدام برخی رایزنان فرهنگی برای همکاری با شبکه‌های تلویزیونی در کشورهای مختلف از جمله بوسنی و اوگاندا برای پخش فیلم‌های ایرانی از این شبکه‌ها مفید و به جا بوده که می‌تواند گسترش بهتری یابد.

علی ای حال باید گفت اگرچه سینمای ایران به‌ویژه در فیلم‌های داستانی توانایی کافی برای بیان واقعیت‌های ایران برای جهانیان را ندارد اما به نظر می‌رسد مهمتر از این ایراد داشتن استراتژی درست برای برگزاری این هفته‌های فیلم برای تاثیر هرچه بهتر آنها و حرکت به سمت صدور فرهنگی انقلاب اسلامی داشت.