به گزارش پایگاه 598، این تحلیل را مهدی خلجی پژوهشگر انستیتو مطالعات خاور نزدیک واشنگتن در
مصاحبه با بیبیسی عنوان کرد. وی در تحلیل اظهارات اخیر رهبر معظم انقلاب
در دیدار مردم آذربایجان گفت: «آیتالله خامنهای آن انتظاراتی را که از
مذاکرات داشته اکنون به دست آورده است و ایشان هیچ دلیل منطقی ندارد که بیش
از این جلو برود به این معنا که اولاً آن اجماع بینالمللی که علیه ایران
یکی دو سال پیش وجود داشت از بین رفته است و ادامه این تحریمها ممکن نیست،
دوم اینکه بسیاری از شرکتها دیگر حاضر نیستند این تحریمها را دوباره
اعمال بکنند و سوم اینکه دست غرب و به ویژه آمریکا و فرانسه که از منتقدان
اصلی برنامه هستهای ایران هستند در مسأله سوریه بسیار بسته است و ایران
دست بالایی را دارد.»
وی افزود: «بنابراین آیتالله خامنهای توانسته
فشار روی برنامه هستهای را در چند ماه گذشته تا اندازه قابل توجهی کاهش
بدهد و دلیل منطقی وجود ندارد کوتاه بیاید.»
وی با اشاره به مذاکرات 10
سال پیش و اینکه آن هنگام نیز آیتالله خامنهای از تیم مذاکرهکننده حمایت
کرد، اظهار داشت: آیتالله خامنهای به درستی تصور میکند که مشکل ایران
با غرب مشکلی نیست که فقط در مسأله هستهای منحصر شود. اساساً مسأله
هستهای یک مسأله فنی و حقوقی محض نیست که با مذاکرات فنی و حقوقی بشود آن
را حل کرد بلکه یک بحران سیاسی است.
حسین باستانی نیز در مصاحبه با
بیبیسی اظهار داشت: شاید بشود گفت صحبتهای آیتالله خامنهای در
انتقادها نقش داشته است. صحبتهای آیتالله خامنهای نکاتی داشت که به نوعی
حمایت از تیم مذاکرهکننده هستهای محسوب میشود. نکاتی هم داشت که
پیشبینی منفی را مورد تأکید قرار میداد.
وی تصریح کرد: در اکثر انتقادهایی که به مذاکرات هستهای شده رد پای صحبتهای آیتالله خامنهای را میتوانیم، ببینیم.
باستانی
اظهار داشت: روزنامه کیهان در سرمقاله خودش شواهد مختلفی را بررسی کرده که
اثبات میکنند چرا پیشبینیهای رهبر درستتر از توقعات و نگاههای
سیاستمداران هست. کیهان قضیه را حتی تا زمان پذیرش قطعنامه 598 عقب برده و
این روایت را پیش کشیده که آیتالله خمینی به احترام دیدگاه مسئولان کشور
قطعنامه را قبول کرد ولی بعد بر خلاف انتظار آن مسئولان، دشمن جریتر شد.
باستانی
اضافه کرد: کیهان به حملات بعد از پذیرش قطعنامه عراق به خاک ایران اشاره
دارد و بعد از چند ماه هم سلمان رشدی به پیامبر اسلام اهانت کرد و از این
جور مسائل که انگار میخواهد اثبات کند که سیاستمداران چیزی فکر میکنند
ولی پیشبینیهای رهبر است که درست است.