سکوت اصلاحطلبان
"صراط" - مجمع عمومی سازمان ملل متحد یکی از شش رکن اصلی سازمان ملل متحد است و تنها رکنی است که تمامی کشورهای
عضو سازمان ملل متحد در آن شرکت دارند. مجمع عمومی، سالانه جلساتی به ریاست یکی از
کشورها که منتخب دیگر اعضا است، برگزار میکند. اصولاً تصمیم‌های مجمع جنبه توصیهآمیز
دارند و هیچگونه ضمانت اجرایی ندارند. البته در موارد خاصی که به امور داخلی
سازمان برمی‌گردد، تصمیمات آن الزام آورند. البته اکثریت کشورهای عضو، خود را نسبت
به برخی از قطعنامه‌های مجمع ملتزم می‌دانند و برای آن شأنی نظیر یک قطعنامه شورای
امنیت قایل می‌شوند. از جمله معروفترین آن‌ها میتوان به اعلامیه جهانی حقوق بشر
اشاره کرد. در نهایت باید متذکر شد که تمامی اعضای سازمان ملل، در مجمع عمومی از
حق رأی برابر برخوردار هستند.
این اجلاس همه ساله و در ماه سپتامبر در مقر سازمان ملل در منطقه بینالمللی شهر نیویورک در ایالات متحده برگزار میشود. و این روزها که در آستانه برگزاری شصت و ششمین امین اجلاس هستیم؛ به بررسی آماری و تطبیقی سخنرانیهای دکتر احمدینژاد رئیس جمهوری اسلامی ایران، در مجمع عمومی سازمان ملل از سال 1384 تا 1389 میپردازیم.
برخلاف رؤسای جمهور قبلی، دکتر احمدینژاد بصورت منظم و پیاپی در تمامی مجامع عمومی سازمان ملل در دوران ریاست جمهوری خود شرکت کرده و به بیان نظرات و دیدگاههای دولت و نظام جمهوری اسلامی پرداخته و همچنین با ارائه راهکارها و همچنین ایراد بحثهای چالش برانگیز و مواضع تهاجمی، همواره جزو سخرانیهای مهم و خبرساز در برنامه های مجمع عمومی بوده است.
این روزها، اگرچه شایعاتی در مورد عدم حضور رئیس جمهوری اسلامی ایران در مجمع عمومی سازمان ملل در سال 2011 به گوش میرسد، اما بخاطر حضور استثنائی شش سال پیاپی در این مجمع و اهمیت ویژهی بحثهای مطروحه از سوی دکتر احمدینژاد به تحلیل آماری و دادهکاوی محورهای سخنان رئیس جمهور میپردازیم.
سال 1384:
این اجلاس همه ساله و در ماه سپتامبر در مقر سازمان ملل در منطقه بینالمللی شهر نیویورک در ایالات متحده برگزار میشود. و این روزها که در آستانه برگزاری شصت و ششمین امین اجلاس هستیم؛ به بررسی آماری و تطبیقی سخنرانیهای دکتر احمدینژاد رئیس جمهوری اسلامی ایران، در مجمع عمومی سازمان ملل از سال 1384 تا 1389 میپردازیم.
برخلاف رؤسای جمهور قبلی، دکتر احمدینژاد بصورت منظم و پیاپی در تمامی مجامع عمومی سازمان ملل در دوران ریاست جمهوری خود شرکت کرده و به بیان نظرات و دیدگاههای دولت و نظام جمهوری اسلامی پرداخته و همچنین با ارائه راهکارها و همچنین ایراد بحثهای چالش برانگیز و مواضع تهاجمی، همواره جزو سخرانیهای مهم و خبرساز در برنامه های مجمع عمومی بوده است.
این روزها، اگرچه شایعاتی در مورد عدم حضور رئیس جمهوری اسلامی ایران در مجمع عمومی سازمان ملل در سال 2011 به گوش میرسد، اما بخاطر حضور استثنائی شش سال پیاپی در این مجمع و اهمیت ویژهی بحثهای مطروحه از سوی دکتر احمدینژاد به تحلیل آماری و دادهکاوی محورهای سخنان رئیس جمهور میپردازیم.
سال 1384:
در آن سال رئیس جمهوری اسلامی ایران بحثهای مدیریت جهانی، عدم تحقق حقوق بشر واقعی، بازنگری در قانون ان پی تی و نیز دعوت غرب به معنویتگرایی را در اولیتهای بعدی سخنان خود قرار داد.
همچنین به مانند تمامی سخنرانیهای دیگرش، صحبتهای خود را با دعای فرج و آرزوی ظهور منجی بشریت آغاز کرد.
سال 1385:
بحث محوری و کلیدی سال 1385 دکتر احمدینژاد در سخنرانی مجمع عمومی سازمان
ملل، بازنگری در ساختار شورای امنیت بود.
وی با اختصاص دادن بیش از شش دقیقه از وقت خود به این موضوع اساسی پرداخت و به
تشریح نظر رهبر معظم انقلاب در موضوع بازنگری در ساختار شورای امنیت سازمان ملل،
مبنی بر حذف حق وتو و یا اعطای حق وتو و یک کرسی دائم شورای امنیت به نمایندهی سازمان کنفرانس اسلامی پرداخت.
از دیگر اولویتهای رئیس جمهوری اسلامی ایران در این سال میتوان به موضوعات دعوت غرب به معنویتگرایی با 210 ثانیه زمان و نیز عدم مشروعیت رژیم صهیونیستی با 170 ثانیه زمان اشاره کرد.
سال 1386:
در سال 1386 دو موضوع اساسی در صحبتهای رئیس جمهوری اسلامی ایران در مجمع عمومی سازمان ملل مطرح است:
اول، بحث تبیین مواضع جمهوری اسلامی ایران.
دوم، بحث بازنگری در ساختار شورای امنیت.
به این تربیت میتوان گفت، سومین سخنرانی دکتر احمدینژاد، تقریباً تلفیقی از سخنان سالهای اول و دوم وی میباشد.
سایر بحثهای مهم این سال، عدم تحقق دموکراسی واقعی، دعوت دنیای غرب به معنویتگرایی و نیز مدیریت جهانی میباشد.
در این سال، زمانی دو برابر سایر سالها به دعای فرج اختصاص یافت.
سال 1387:
علی رغم تمامی سالهای قبل، در سال 1387 موضوع اصلی سخنرانی دکتر احمدینژاد
یک بحث غیر سیاسی بود: دعوت غرب به معنویتگرایی.
در این سال که احتمال آن میرفت که آخرین سال دولت دکتر احمدینژاد باشد و به تبع آن آخرین سخنرانی وی در مجمع عمومی سازمان ملل باشد، با طرح یک موضوع غیر سیاسی، فصل جدیدی را در سخنرانیهای بینالمللی گشود و اولویت را به موضوعات معنوی داده و به سبک بنیانگذار فقید جمهوری اسلامی ایران، ابرقدرت زمان را به معنویتگرایی دعوت نمود.
سایر بحث مطرح در این سال تبیین مواضع جمهوری اسلامی ایران، مدیریت جهانی و محکومیت اشغال افغانستان و عراق بود.
این سال از حیث گستردگی مطالب عنوان شده، رکورددار میباشد.
سال 1388:
در سال 1388 و در اوج فتنهی پس از انتخابات، و در فضای آغاز دولت دوم دکتر احمدینژاد، بار دیگر بحث مدیریت جهانی جایگاه ویژهای در سخنرانی وی در مجمع عمومی سازمان ملل پیدا کرد.
همچنین در ادامهی سخنان سال قبل و در راستای بازخوردهای بسیار مثبت آن، در این سال نیز بحث دعوت دنیای غرب به معنویتگرایی به صورت پر رنگتری دنبال شد.
در آن دوران که آغاز رکود اقتصادی بود و بارقههایی از شکست جهانی اقتصاد سرمایهداری به چشم میخورد، بیش از دو دقیقه از سخنرانی، به این موضوع مهم در دنیای اقتصاد و سیاست اختصاص یافت.
در این سال نیز زمان نسبتاً بلندی به دعای فرج اختصاص یافت.
سال 1389:
در سال 1389 و در نهمین سالگرد حادثهی یازدهم سپتامبر برای اولین بار به صورت جدی به این واقعه پرداخته شد و دکتر احمدینژاد به عنوان تنها رئیس جمهوری شناخته شد که در مجمع عمومی سازمان ملل این موضوع را به چالش کشید و به زوایای تاریک و مشکوک آن پرداخته و سوءاستفادههای دنیای غرب و بالاخص ایالات متحده از آن را محکوم نمود.
اما پس از ششمین سخنرانی دکتر احمدینژاد در مجمع عمومی سازمان ملل، همچنان جای خالی بحث هولوکاست در صحبتهای وی خودنمائی میکند و انتظار میرفت اشارهای هر چند کوتاه و گذرا به این موضوع میشد.
سایر محورهای مهم در این سال، دعوت دنیای غرب به معنویتگرایی و نیز تبیین مواضع جمهوری اسلامی ایران بود.
تهیه و تنظیم : سید مجتبی تاج خواه
اخبار ویژه
پشت پرده و واقعیت سفر پزشکیان به مصر چیست؟
عضو کمیسیون فرهنگی: مصوبهای از شعام درباره حجاب به مجلس نرسیده است؛
وارونهنمایی تهدیدات آمریکا؛
نظرات بینندگان
جدیدترین اخبار پربازدید ها
