با گذشت هفت روز از جشنواره فجر «شیار ۱۴۳» بیشترین آرای مردمی را به خود اختصاص داده و سؤالی که پیش می‌آید این است که چرا مردمی که بعضا اکثریت آنها سینماروهای ثابت سالانه سینما هستند به فیلم «شیار ۱۴۳» اقبال داشته‌اند؟
به
گزارش پایگاه 598 به نقل از فارس: «الفت» زنی است که این روزها در جشنواره فجر بیشترین طرفدار را دارد؛ زنی که داستان به تصویر کشیده شده او توسط «نرگس آبیار» در «شیار 143» بیشترین آرای مردمی را به دست آورده است.
سوال این است چرا مردمی که بعضا اکثریت آنها سینماروهای ثابت سالانه سینما هستند به این فیلم اقبال داشته‌اند؟ چه نکته‌ای در این بین هست که می‌تواند با توجه به این آمار این فیلم را پرمخاطب دانست؟
جواب در تمام دغدغه‌های این سال‌های کسانی است که بارها ضرورت خروج سینما را از یک فضای گلخانه‌ای فریاد زده‌اند؛ فریادی از جنس ضرورت داشتن سینمایی بیانگر سبک زندگی همه ایرانیان و نه «ونک به بالا»؛ سینمایی قهرمان‌پرور و داستانگو و نه سرد و اروپایی؛ سینمایی بیانگر سبک زندگی «قهرمانان واقعی» این ملت نه قهرمانان خیالی و ...
همه این نکات را می‌توان در فیلم «شیار 143» یافت؛ الفت(مریلا زارعی) زنی دغدغه‌مند نسبت به سرنوشت مملکت خود و در عین حال نگران از وضعیت فرزندش است.
او اما در 15 سالی که از فرزندش بی‌خبر است کار و تلاش را رها نمی‌کند؛ دختر خود را به خانه بخت می‌فرستد و کارهای روزمره خود را فراموش نکرده است چه اینکه وقتی خبر بازگشت فرزندش را می‌شنود در مزرعه در حال کار و تلاش است.
او در عین اینکه منتظر و صبور است تلاش و کوششی مضاعف برای یافتن فرزند خود انجام می‌دهد و حتی در رسیدن به این عشق پابرهنه عازم خانه اسیری می‌شود.
«الفت» این روزهای سینمای ایران که تماشاچیان و منتقدان با آن الفت گرفته‌اند نه از جنس زنانی است که در کنار شوهران خود در «خط ویژه» به دنبال دزدی‌اند؛ نه چون فریباها در فصلی از فراموشی به سر می‌برند؛ نه بی‌احترام در «قصه‌ها» و نه «بیگانه» با فرهنگ خودی‌اند.
«شیار 143» در عین حال نه تنها در قلب تهران نیست بلکه در روستایی از روستاهای کرمان از حقیقت زندگی مردمان این مملکت می‌گوید و دیگر در درون گلخانه ساخته شده سینمای روشنفکری نیست و این نقطه روشن فیلم و نکته مهم از آنجا آمده که «نرگس آبیار» خود نویسنده‌ای است که زمانی با همه پوست و گوشت خود از این مردمان گفته است.
تهیه‌کنندگان «شیار 143» نیز خود از مستندسازانی هستند که زمانی گوشه گوشه این سرزمین را برای مستندکردن زندگی این مردم طی کرده‌اند و بسیاری به یاد دارند که اولین باری که اسم آنها به صورت پررنگ رسانه‌ای شد پس از حضور موفق در دومین دوره جشنواره مردمی فیلم عمار بود.
البته این امر در عین اینکه نکته‌ای مثبت برای سازندگان «شیار 143» است نقطه هشدار نیز هست؛ اینکه نباید به آنچه که از مردم این سرزمین می‌شناسند بسنده کنند و همیشه خود را در میان آنان ببینند چه آنکه بسیاری از سینماگران این مملکت بوده‌اند چه پیش و چه پس از انقلاب که با فراموش کردن مردم و رفتن به بالای برج‌ها این روزها نسخه خود ساخته را برای مردم می‌پیچند.
سوال این است چرا مردمی که بعضا اکثریت آنها سینماروهای ثابت سالانه سینما هستند به این فیلم اقبال داشته‌اند؟ چه نکته‌ای در این بین هست که می‌تواند با توجه به این آمار این فیلم را پرمخاطب دانست؟
جواب در تمام دغدغه‌های این سال‌های کسانی است که بارها ضرورت خروج سینما را از یک فضای گلخانه‌ای فریاد زده‌اند؛ فریادی از جنس ضرورت داشتن سینمایی بیانگر سبک زندگی همه ایرانیان و نه «ونک به بالا»؛ سینمایی قهرمان‌پرور و داستانگو و نه سرد و اروپایی؛ سینمایی بیانگر سبک زندگی «قهرمانان واقعی» این ملت نه قهرمانان خیالی و ...
همه این نکات را می‌توان در فیلم «شیار 143» یافت؛ الفت(مریلا زارعی) زنی دغدغه‌مند نسبت به سرنوشت مملکت خود و در عین حال نگران از وضعیت فرزندش است.
او اما در 15 سالی که از فرزندش بی‌خبر است کار و تلاش را رها نمی‌کند؛ دختر خود را به خانه بخت می‌فرستد و کارهای روزمره خود را فراموش نکرده است چه اینکه وقتی خبر بازگشت فرزندش را می‌شنود در مزرعه در حال کار و تلاش است.
او در عین اینکه منتظر و صبور است تلاش و کوششی مضاعف برای یافتن فرزند خود انجام می‌دهد و حتی در رسیدن به این عشق پابرهنه عازم خانه اسیری می‌شود.
«الفت» این روزهای سینمای ایران که تماشاچیان و منتقدان با آن الفت گرفته‌اند نه از جنس زنانی است که در کنار شوهران خود در «خط ویژه» به دنبال دزدی‌اند؛ نه چون فریباها در فصلی از فراموشی به سر می‌برند؛ نه بی‌احترام در «قصه‌ها» و نه «بیگانه» با فرهنگ خودی‌اند.
«شیار 143» در عین حال نه تنها در قلب تهران نیست بلکه در روستایی از روستاهای کرمان از حقیقت زندگی مردمان این مملکت می‌گوید و دیگر در درون گلخانه ساخته شده سینمای روشنفکری نیست و این نقطه روشن فیلم و نکته مهم از آنجا آمده که «نرگس آبیار» خود نویسنده‌ای است که زمانی با همه پوست و گوشت خود از این مردمان گفته است.
تهیه‌کنندگان «شیار 143» نیز خود از مستندسازانی هستند که زمانی گوشه گوشه این سرزمین را برای مستندکردن زندگی این مردم طی کرده‌اند و بسیاری به یاد دارند که اولین باری که اسم آنها به صورت پررنگ رسانه‌ای شد پس از حضور موفق در دومین دوره جشنواره مردمی فیلم عمار بود.
البته این امر در عین اینکه نکته‌ای مثبت برای سازندگان «شیار 143» است نقطه هشدار نیز هست؛ اینکه نباید به آنچه که از مردم این سرزمین می‌شناسند بسنده کنند و همیشه خود را در میان آنان ببینند چه آنکه بسیاری از سینماگران این مملکت بوده‌اند چه پیش و چه پس از انقلاب که با فراموش کردن مردم و رفتن به بالای برج‌ها این روزها نسخه خود ساخته را برای مردم می‌پیچند.
اخبار ویژه
در دیدار هزاران نفر از زنان و دختران؛
بحران انرژی در سایه اختلافات نفت و نیرو؛
سکوت اصلاحطلبان
نظرات بینندگان
جدیدترین اخبار پربازدید ها
پر طرفدار ترین ها
