عضو کمیسیون فرهنگی: مصوبهای از شعام درباره حجاب به مجلس نرسیده است؛
هنرمندانی به مثابه مجلس آرایان دولتی ها:
جالب ماجرا این جاست که این گرامی هنرمندان نیز وظیفه ی مجلس آرایی خود با هر دولت و سلیقه ی سیاسی را به خوبی انجام می دهند. دو رویانی که شام شان را در این مجلس می خورند و سینه شان را در دیار دیگری برای اغیار می زنند! و در این میان ظلم همیشگی است که بر هنرمند متعهد، مردمی و بی حاشیه می روند! آنها باید بسوزند و بسازند که شاید برای حرف های شان فرصتی به آنها داده شود! اینجاست که باید گفت مظلوم هنرمند واقعی!
سرویس فرهنگی پایگاه 598 - مجدالدین معلمی/ نمی دانم چه حکمتی است که غالب اصحاب قدرت با هر گرایش و روحیه ای به نحوی دوست دارند خود را همراه، ملازم و دوستدار هنرمندان نشان دهند؛ حتی اگر اعتقادی به این عرصه نداشته و ندارند!! نیاز نیست به انتخابات ها و عکس های بازیگران و ورزشکاران با کاندیداها اشاره کنم؛ فقط کافی است به رفتار روسای جمهور و اطرافیان شان با هنرمندان نگاهی بیندازید!
کار این قدر شور شد که دکتر احمدی نژاد برای تبلیغ کاندیداتوری رفیق شفیق شان جناب مشایی با بازیگر پیشکسوت جناب انتظامی راهی وزارت کشور می شود! و جناب دکتر روحانی -که سابقه ای طویل در احزاب راست آن زمان و اصولگرای این زمان دارد- به کل منکر هنر ارزشی و غیر ارزشی می شود!
جلسه ی دیدار هنرمندان با ریاست محترم جمهور و متعاقب آن جشنواره ی جام جم صداوسیما و اینک افتتاحیه ی جشنواره ی فیلم فجر مرا به فکر انداخت. چه رازی در علاقه ی سیاسیون به اهالی هنر است که حاضرند برای خوش آمد آنها و جلب محبت و محبوبیت شان، بر خلاف عقاید خود سخن بگویند!؟ این سوت و کف اهالی هنر کلا" چند؟؟
جالب ماجرا این جاست که این گرامی هنرمندان نیز وظیفه ی مجلس آرایی خود با هر دولت و سلیقه ی سیاسی را به خوبی انجام می دهند. در مجالس جناب خاتمی مداح هستند و هنرنمایی می کنند. از دکتر احمدی نژاد پول می گیرند و هنر بیرون می ریزند و در ملازمت حجه الاسلام روحانی خطابه ها سر می دهند و زین پس شاهد هنرآفرینی شان خواهیم بود!
برخی از آنها شاید در برهه هایی غر بزنند و گلایه هایی داشته باشند ولی خوب آیین ماهی گیری را از هر آبی بلندند!
هر چه فکر می کنم نمی توانم به عدد یک دست اسم در اهالی سینما به یاد بیاورم که از سفره ی لایتناهی اهالی سیاست متمطع نشده اند یا به اعتراض دوره ای را انزوا پیشه کرده اند! همیشه بوده اند و همیشه ساخته اند! البته این نکته زیاده عجیب نیست؛ وقتی دست دهنده ای هست، چرا نگیرند!
عجیب آنجاست که متولیان حکومتی بدون توجه به اصول و ارزش ها، امتیازهای حکومتی را بذل و بخشش می کنند. کدام جشنواره ی غربی خارج از اصول و ضوابط خود جایزه می دهد؟ کدام فیلم غیر متعارفی را اجازه دیده شدن عمومی می دهند؟ آن وقت بسیار دیده شده که جشنواره ی فیلم فجر ما -که به نام انقلاب اسلامی متبرک است- در ایام جشن عمومی مردم از فاسدهای زمان طاغوت و معاندهای امروزی تجلیل می کند!
از این شلختگی فرهنگی چه کسی بهره می برد؟ بدون تردید جواب این است: دو رویانی که شام شان را در این مجلس می خورند و سینه شان را در دیار دیگری برای اغیار می زنند! و در این میان ظلم همیشگی است که بر هنرمند متعهد، مردمی و بی حاشیه می روند! آنها باید بسوزند و بسازند که شاید برای حرف های شان فرصتی به آنها داده شود! اینجاست که باید گفت مظلوم هنرمند واقعی!
درست است که عرصه ی فرهنگ و هنر به سختی عرصه ی سیاست نیست و نباید باشد! صحیح است که با هنرمند می بایست با ملاطفت و مهربانانه برخورد کرد ولی مهربانی با شلختگی و وادادگی فرهنگی زمین تا آسمان فرق دارد! و آنچه امروز با آن مواجهیم از شلختگی هم گذشته است!
کار این قدر شور شد که دکتر احمدی نژاد برای تبلیغ کاندیداتوری رفیق شفیق شان جناب مشایی با بازیگر پیشکسوت جناب انتظامی راهی وزارت کشور می شود! و جناب دکتر روحانی -که سابقه ای طویل در احزاب راست آن زمان و اصولگرای این زمان دارد- به کل منکر هنر ارزشی و غیر ارزشی می شود!
جلسه ی دیدار هنرمندان با ریاست محترم جمهور و متعاقب آن جشنواره ی جام جم صداوسیما و اینک افتتاحیه ی جشنواره ی فیلم فجر مرا به فکر انداخت. چه رازی در علاقه ی سیاسیون به اهالی هنر است که حاضرند برای خوش آمد آنها و جلب محبت و محبوبیت شان، بر خلاف عقاید خود سخن بگویند!؟ این سوت و کف اهالی هنر کلا" چند؟؟
جالب ماجرا این جاست که این گرامی هنرمندان نیز وظیفه ی مجلس آرایی خود با هر دولت و سلیقه ی سیاسی را به خوبی انجام می دهند. در مجالس جناب خاتمی مداح هستند و هنرنمایی می کنند. از دکتر احمدی نژاد پول می گیرند و هنر بیرون می ریزند و در ملازمت حجه الاسلام روحانی خطابه ها سر می دهند و زین پس شاهد هنرآفرینی شان خواهیم بود!
برخی از آنها شاید در برهه هایی غر بزنند و گلایه هایی داشته باشند ولی خوب آیین ماهی گیری را از هر آبی بلندند!
هر چه فکر می کنم نمی توانم به عدد یک دست اسم در اهالی سینما به یاد بیاورم که از سفره ی لایتناهی اهالی سیاست متمطع نشده اند یا به اعتراض دوره ای را انزوا پیشه کرده اند! همیشه بوده اند و همیشه ساخته اند! البته این نکته زیاده عجیب نیست؛ وقتی دست دهنده ای هست، چرا نگیرند!
عجیب آنجاست که متولیان حکومتی بدون توجه به اصول و ارزش ها، امتیازهای حکومتی را بذل و بخشش می کنند. کدام جشنواره ی غربی خارج از اصول و ضوابط خود جایزه می دهد؟ کدام فیلم غیر متعارفی را اجازه دیده شدن عمومی می دهند؟ آن وقت بسیار دیده شده که جشنواره ی فیلم فجر ما -که به نام انقلاب اسلامی متبرک است- در ایام جشن عمومی مردم از فاسدهای زمان طاغوت و معاندهای امروزی تجلیل می کند!
از این شلختگی فرهنگی چه کسی بهره می برد؟ بدون تردید جواب این است: دو رویانی که شام شان را در این مجلس می خورند و سینه شان را در دیار دیگری برای اغیار می زنند! و در این میان ظلم همیشگی است که بر هنرمند متعهد، مردمی و بی حاشیه می روند! آنها باید بسوزند و بسازند که شاید برای حرف های شان فرصتی به آنها داده شود! اینجاست که باید گفت مظلوم هنرمند واقعی!
درست است که عرصه ی فرهنگ و هنر به سختی عرصه ی سیاست نیست و نباید باشد! صحیح است که با هنرمند می بایست با ملاطفت و مهربانانه برخورد کرد ولی مهربانی با شلختگی و وادادگی فرهنگی زمین تا آسمان فرق دارد! و آنچه امروز با آن مواجهیم از شلختگی هم گذشته است!
اخبار ویژه
وارونهنمایی تهدیدات آمریکا؛
سناریویی که هر بار تکرار میشود؛
نظرات بینندگان
جدیدترین اخبار پربازدید ها
