«توافق هسته‌ای ژنو یک توافق تاریخی اما بی‌ثبات و شکننده است. هیچ کس توهم ندارد که این پایان بحران است.»
به گزارش 598، روزنامه فرانسوی لیبراسیون در تحلیلی به قلم مارک سمو و زان پیرپرن نوشت:
توافق 6 ماهه ژنو، شکننده است. در ازای کاستن از تحریم‌ها، تهران باید
غنی‌سازی اورانیوم را به میزانی که برای استفاده نظامی کاربرد دارد، متوقف
کند؛ یک توافق تاریخی اما بی‌ثبات. موضوع، فقط یک قرارداد موقتی است. نکته
بارز این توافق توقف فعالیت‌های غنی‌سازی اورانیوم به میزان بیش از 5 درصد
برای جمهوری اسلامی، در ازای تعلیق یا امکان تجدیدنظر بخشی از تحریم‌های
نفس‌گیر اقتصاد ایران است.لیبراسیون می‌افزاید: باراک اوباما با گفتن
این‌که «برای اولین بار در طول حدود ده سال، ما پیشرفت برنامه هسته‌ای
ایران را متوقف کردیم.» ابراز رضایت کرده است.
توافق چه چیزی را پیش‌بینی می‌کند؟ نویسندگان لیبراسیون در پاسخ به این پرسش خاطرنشان می‌کنند: این توافق گذر زمان را متوقف می‌کند. این توافق موقتی در مورد تعهدات تهران بسیار دقیق است. یک دیپلمات با لحنی طعنه‌آمیز می‌گوید«متنی است با کمربند و تسمه.» ایران وعده داده که تمام فعالیت غنی‌سازی اورانیوم را تا بیش از 5 درصد به مدت شش ماه متوقف کند. به علاوه، متعهد است که اورانیوم غنی شده تا 20 درصد را که در اختیار دارد، خنثی‌سازی کند. ایران سانتریفیوژ اورانیوم جدید نمی‌سازد، جلوی پیشرفت راه‌اندازی رآکتور آب سنگین اراک را می‌گیرد، همچنین اجازه تولید پلوتونیوم غنی‌شده را نمی‌دهد. این نکته یکی از حساس‌ترین نکات توافق‌نامه است.
به علاوه، تهران باید دسترسی روزانه سایت‌های هسته‌ای خود- غیر از اراک- را برای متخصصان آژانس بین‌المللی انرژي اتمی فراهم کند. در مقابل، اعضای «1+5» متعهد می‌شوند که تحریم‌ها را به ارزشی معادل 7 میلیارد دلار ( یا 1/5 میلیارد یورو) کاهش دهند اما «به صورتی محدود، موقتی و هدفمند که قابل انحلال است.» به نظر برونو ترتره عضو مؤسسه تحقیقات استراتژیک « این یک پیشرفت مسلم است؛ چرا که توافق، هیچ کدام از خطوط قرمزی را که کشورهای غربی در فرآیند مذاکره تدوین کرده بودند، با ملاحظه خطوط اصلی آنچه که می‌تواند به یک توافق نهایی برسد، زیر پا نمی‌گذارد.»
لیبراسیون ادامه می‌دهد: حسن روحانی، رئیس جمهوری ایران می‌گوید «حق غنی‌سازی اورانیوم در خاک ایران پذیرفته شده است.»، چیزی که جان کری با لحنی خشک آن را رد می‌کند. در واقع، به رسمیت شناختن حقوقی «حق غنی‌سازی» مفروض، الگوی خطرناکی به وجود خواهد آورد و متن هم به هیچ وجه به آن اشاره‌ای نکرده است.روزنامه فرانسوی در پاسخ این پرسش که آیا این پایان بحران اتمی ایران است؟ تصریح کرد: هیچ کس چنین توهمی ندارد. کار سخت از همین حال و مذاکره برای رسیدن به توافق نهایی آغاز شده است. به نظر کنت پولاک کارشناس مسائل ایران در مؤسسه بروکینگز در واشنگتن «این مرحله سخت‌تر از این توافقی است که بر سر آن مذاکره شده و امتیازاتی که هر یک از دو طرف باید بپردازد.»
در پایان این تحلیل آمده است: همچنین برای غربی‌ها هم خیلی سخت خواهد بود که به تعهدات خود پایبند باشند، مخصوصاً در مورد مدت زمان کم کردن تحریم‌های ضربه زننده به ایران که دلایل تکنیکی هم دارد. تهران تا این لحظه از جانب خود، چیزی را نگسیخته و از فریز کردن آن چه که موفق شده بود در طول ده سال گذشته به انجام برساند، راضی است. در واقع، تبدیل شدن به کشوری که حدوداً می‌توان گفت «در آستانه» قرار گرفته است، یعنی توانایی علمی و صنعتی برای دستیابی به بمب هسته‌ای را دارد.(!)
توافق چه چیزی را پیش‌بینی می‌کند؟ نویسندگان لیبراسیون در پاسخ به این پرسش خاطرنشان می‌کنند: این توافق گذر زمان را متوقف می‌کند. این توافق موقتی در مورد تعهدات تهران بسیار دقیق است. یک دیپلمات با لحنی طعنه‌آمیز می‌گوید«متنی است با کمربند و تسمه.» ایران وعده داده که تمام فعالیت غنی‌سازی اورانیوم را تا بیش از 5 درصد به مدت شش ماه متوقف کند. به علاوه، متعهد است که اورانیوم غنی شده تا 20 درصد را که در اختیار دارد، خنثی‌سازی کند. ایران سانتریفیوژ اورانیوم جدید نمی‌سازد، جلوی پیشرفت راه‌اندازی رآکتور آب سنگین اراک را می‌گیرد، همچنین اجازه تولید پلوتونیوم غنی‌شده را نمی‌دهد. این نکته یکی از حساس‌ترین نکات توافق‌نامه است.
به علاوه، تهران باید دسترسی روزانه سایت‌های هسته‌ای خود- غیر از اراک- را برای متخصصان آژانس بین‌المللی انرژي اتمی فراهم کند. در مقابل، اعضای «1+5» متعهد می‌شوند که تحریم‌ها را به ارزشی معادل 7 میلیارد دلار ( یا 1/5 میلیارد یورو) کاهش دهند اما «به صورتی محدود، موقتی و هدفمند که قابل انحلال است.» به نظر برونو ترتره عضو مؤسسه تحقیقات استراتژیک « این یک پیشرفت مسلم است؛ چرا که توافق، هیچ کدام از خطوط قرمزی را که کشورهای غربی در فرآیند مذاکره تدوین کرده بودند، با ملاحظه خطوط اصلی آنچه که می‌تواند به یک توافق نهایی برسد، زیر پا نمی‌گذارد.»
لیبراسیون ادامه می‌دهد: حسن روحانی، رئیس جمهوری ایران می‌گوید «حق غنی‌سازی اورانیوم در خاک ایران پذیرفته شده است.»، چیزی که جان کری با لحنی خشک آن را رد می‌کند. در واقع، به رسمیت شناختن حقوقی «حق غنی‌سازی» مفروض، الگوی خطرناکی به وجود خواهد آورد و متن هم به هیچ وجه به آن اشاره‌ای نکرده است.روزنامه فرانسوی در پاسخ این پرسش که آیا این پایان بحران اتمی ایران است؟ تصریح کرد: هیچ کس چنین توهمی ندارد. کار سخت از همین حال و مذاکره برای رسیدن به توافق نهایی آغاز شده است. به نظر کنت پولاک کارشناس مسائل ایران در مؤسسه بروکینگز در واشنگتن «این مرحله سخت‌تر از این توافقی است که بر سر آن مذاکره شده و امتیازاتی که هر یک از دو طرف باید بپردازد.»
در پایان این تحلیل آمده است: همچنین برای غربی‌ها هم خیلی سخت خواهد بود که به تعهدات خود پایبند باشند، مخصوصاً در مورد مدت زمان کم کردن تحریم‌های ضربه زننده به ایران که دلایل تکنیکی هم دارد. تهران تا این لحظه از جانب خود، چیزی را نگسیخته و از فریز کردن آن چه که موفق شده بود در طول ده سال گذشته به انجام برساند، راضی است. در واقع، تبدیل شدن به کشوری که حدوداً می‌توان گفت «در آستانه» قرار گرفته است، یعنی توانایی علمی و صنعتی برای دستیابی به بمب هسته‌ای را دارد.(!)
اخبار ویژه
نظرات بینندگان
جدیدترین اخبار پربازدید ها
