به گزارش پایگاه 598، حسن نوروزی در وبلاگ آوردگاه نوشت:
آنچه که از قرآن کريم و روايات
شريفه و از سخنرانی های معارفی علمای دینی، می توان حدس زد، اين است که شب
قدر (به عنوان پايان سال قبل و آغاز سال بعد)، شب برنامه ريزی برای جريان
تدريجی و سال به سالِ ولايت نبی اکرم (ص) و اهل بيت عصمت و طهارت (ع) در
جهان است.
شب قدر در فلسفه الهی تاريخ، جايگاه مهمی دارد و
محدوده ای است که در آن، برنامه های تدريجی و ساليانه در جهت تحقق رسالت
تاريخی دين، با مديريت و نظارت و امضای معصوم (عج) تنظيم و تدوين می شود
تا در نهايت، ملک عظيم در عصر ظهور بر پا شود.
مثلاً موفقيت های
جمهوری اسلامی، پيروزی حزب الله لبنان، سرنوشت دشمنان، تحولات گوناگون
سياسی مثل بيداری اسلامی، مرگ ها و تولدها و ... همگی در شب قدر، مقدر می
شود.
شب قدر، شب برنامه ريزی تدریجی حول محور خونخواهی حضرت اباعبدلله (ع) و اقامه پرچم «يالثارات الحسين» در دوره ظهور است.
پس،
شب قدر برای ما، شب مشارکت در اين برنامه ريزی است و نبايد رقم خوردن
مقدرات عالم در شب قدر را به شکل فردی و جزئی و «خُرد» ملاحظه کنيم، بلکه
مقدرات کلان جهان در شکل تاريخی و جهانی و تحولات سياسی، فرهنگی و اقتصادی
جامعه اسلامی و جامعه دشمنان در اين شب رقم مي خورد.
دعاهای ما در اين شب بايد ابتدا نسبت به تحقق ولايت تاريخی اهل بيت (ع) باشد و سپس، مسائل جامعه مسلمین و بعد، نيازهای فردی.
بنابراین،
هم چنان که اساتید معارف اسلامی فرموده اند: حقيقت شب قدر، درك و پیوند با
جریان ولایت ولی خدا است. اگر به محيط امن ولايت ولی خدا برسیم و به وادي
امن ولايت ولي خدا وارد شویم، در كنار او بيش از هزار ماه جلو رفته ایم و
اگر نرسیم، هزار ماه هم كه بدويم، آن كار را نميكند. يك شب كه با وليّ
خدا سالك باشي و به آن وادي ايمن راه یابی، آن يك شب، از هزار شب كه خودت
راه بروي بهتر است.