
وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِاللَّهِ جَمِيعًا وَ لَا تَفَرَّقُوا وَ اذْكُرُوا نِعْمَتَاللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَ كُنْتُمْ عَلَى شَفَا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ فَأَنْقَذَكُمْ مِنْهَا كَذَلِكَ يُبَيِّنُاللَّهُ لَكُمْ آيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ * * * و همگی به ریسمان خدا [قرآن و اهل بیت (علیهم السلام)] چنگ زنید، و پراکنده و گروه گروه نشوید؛ و نعمت خدا را بر خود یاد کنید آن گاه که [پیش از بعثت پیامبر و نزول قرآن] با یکدیگر دشمن بودید، پس میان دلهای شما پیوند و الفت برقرار کرد، در نتیجه به رحمت و لطف او با هم برادر شدید، و بر لب گودالی از آتش بودید، پس شما را از آن نجات داد؛ خدا این گونه، نشانههای [قدرت، لطف و رحمت] خود را برای شما روشن میسازد تا هدایت شوید. * * * معتصم شو به رشتهى يزدان / با همه مردمان با ايمان
به گزارش سرویس کشکول؛
ارباب مقاتل درباره سرگذشت اسب حضرت سید الشهداء (ذوالجناح) مطالب مفصلی ذکر نکرده اند.
آنچه که در اکثر مقاتل معتبر آمده است، عبارت است از: این که بعد از شهادت امام حسین (ع) اسب ایشان یال های خود را به خون مطهر سید الشهداء آغشته کرد و به سمت خیمه ها حرکت کرد و شیهه های بلندی می کشید.
اهل حرم با شنیدن صدای ذوالجناح از خیمه ها بیرون آمدند و به شهادت امام حسین (ع) پی بردند.[1]
اما برخی مقاتل جدید التألیف، نظیر کتاب ناسخ التواریخ، موارد دیگری را بیان می کنند؛ نظیر این که آن اسب در جلوی خیمه ها آن قدر سر بر زمین زد تا این که جان داد و یا به سمت شط فرات حرکت کرد و خود را در آب فرات انداخت.[2]
پی نوشت ها:
[1] زیارت ناحیه مقدسه؛ امالی شیخ صدوق، ص163.
[2]سپهری، میرزا محمد تقی، ناسخ التواریخ، ج 6، ص 2.