شهیدی‌فرد:تلویزیون نیروی متخصص کافی‌ندارد

خبرگزاری فارس: محمدرضا شهیدی فرد از جمله مجری‌های موفق تلویزیون است که برنامه های موفق و البته سازنده اش معیار خوبی برای برنامه سازان است.

 

شهیدی فرد طبعا می تواند یکی از بهترین افراد برای نقد منصفانه صدا و سیما باشد. سازمانی که نقش بزرگی در جهت دهی فرهنگی به جامعه ایفا می‌کند.

 

اهم نقد او به سازمان نیز به این شرح است: کمبود نیروی متخصص/ عدم دقت لازم در ورودیه ها به سازمان/عدم برقراری رابطه عمیق و مؤثر و همیشگی با متفکران و اندیشمندان/وسعیت کمی و بی قاعده تلویزیون/عدم شناخت رسانه‌ای در بین مردم/تاثیر برخی افراد صاحب نفوذ یا گروه‌های فشار بر سازمان و مشکل همیشگی کمبود بودجه و تجهیزات.

 

 

بعید می‌دانم اینطور باشد.

 

 

به لطف خدا برنامه‌هایی که ما طی دو دهه گذشته ساخته‌ایم، از موثرترین و پربیننده‌ترین برنامه‌های تلویزیون بوده‌اند. برنامه «تا هشت و نیم» که آقای آتش افروز تهیه می‌کردند و در سال‌های اول دهه هفتاد پخش می‌شد تا سال‌های اخیر و برنامه‌ «اینجا فردا است» و «مردم ایران سلام» و «پارک ملت» شاید به دلیل چنین سابقه‌ای، توجه برخی دوستان، جلب می‌شود.

 

 

بله، به لطف همکاران رسانه‌ای حاشیه دوست!

 

 

جذابیت با جنجال قطعاً متفاوت است.

 

 

بله، متأسفانه این دو لغت منطبق بر هم نشسته‌اند در حالیکه اینطور نیست. یک موضوع می‌تواند در ذات خود جذاب باشد بدون هیچ جنجالی سعی من هم همیشه این بوده، برنامه‌های جذابی بسازم بدون اینکه از شیوه‌های غیر اخلاقی مثل جنجال استفاده کنم. یا مراقبت می‌کنم حاشیه‌ها از متن، مهم‌تر نشوند آفت دیگر رسانه های امروز، توجه بیش از اندازه به حاشیه است.

 

 

ما اگر بلد باشیم، تولید یک اثر جذاب هنری و رسانه‌ای، راههای مشروع و پاک فراوانی دارد. ولی بعضی‌های‌مان بلد نیستیم و رفتارمان مثل بچه‌های شر و مزاحم که فقط جیغ و داد می‌کنند تا دیده شوند، فقط از در و دیوار بالا می‌روند و وسایل خانه‌ را می‌شکنند،‌می‌شود. ولی اگر بچه مؤدبی باشی، همه تحسنیت می‌کنند. تقوای رسانه‌ای و اخلاق رسانه‌ای، مفاهیم مغفول جریان فرهنگی و سیاسی کشورند.

 

 

چند دلیل دارد ولی به نظر من مهم‌ترین آنها این است که ما در تلویزیون، به اندازه کافی نیروی متخصص نداریم تعارف هم نداریم با این تعداد شبکه‌هایی که داریم و با این ظرفیت فرهنگی کشورمان، محتاج به آدم‌های بلد رسانه‌ای هستیم که دهها برابر تعداد موجود باشند.

 

 

باید تربیت می‌کردیم که نکردیم و هنوز هم نمی‌کنیم.

 

 

بله اما باز هم همه نیازها را این دانشکده تأمین نمی‌کند. مهمتر این است که در انتخاب برای ورود به سازمان، دقت نشود که نمی‌شود. متأسفانه، انتخاب‌های ما عموماً‌ از همان ابتدا غلط است به دلیل اینکه این کار را نمی‌شناسیم و اشتغال هم کم است، دلمان می‌سوزد برای کسانی که در اطراف ما هستند و بی‌کارند.

 

دومین اشکالی که سازمان دارد و هنوز نتوانسته حلش کند، برقراری رابطه عمیق و مؤثر و همیشگی با متفکران و اندیشمندان است. یعنی شما وقتی وارد صداوسیما می‌شوید باید متخصصین حوز‌ه‌های مختلف را ببینید مثل یک دانشگاه، که نمی‌بینید.

 

 

بیش از اتاق فکر. آنها باید در میدان باشند و من برنامه‌ساز، مدام با ایشان مراوده داشته باشم. جلسات دو ساعته هفتگی فایده چندانی نخواهد داشت باید اندیشمندان ما فخرشان این می‌بود که در رادیو و تلویزیون کار کنند و بهترین محصولات فرهنگی هنری و دینی کشور باید در  تلویزیون ساخته می‌شد باید مسئولیت‌ها و مدیریت‌ها برعهده اساتید، دانشمندان و متفکران باشد. وقتی نیستند همین اتفاق می‌افتد. شرایط داخلی صداوسیما به گونه‌ای نیست که هم‌افزایی علمی ایجاد کند. شرایطی نیست که آدمها در یک بده‌بستان علمی موجب رشد همدیگر شوند.

 

 

درست است. اما چرا ما آن را این قدر بزرگ کرده‌ایم که نتوانیم اداره‌اش کنیم یکی از مشکلات اساسی هم همین است که باید به سرعت راه‌حلی برای آن یافت. شاید دیگر وقتش باشد به نحوه‌ایی تلویزیون خصوصی و بسترهای قانونی آن فکر کنیم.

 

تلویزیون خصوصی، اگر مراقبت‌های ضروریش صورت بگیرد، بسیار به حال کشور مفید خواهد بود.

 

سومین مشکل هم این است که شناخت رسانه‌ای در بین مردم، کمتر وجود دارد.

 

ما بسیاری ملاحظاتمان، فضای بیرون سازمان است برخی افراد صاحب نفوذ یا گروه‌های فشار امکان عمل را از ما می‌گیرند. یا دولت ها که معمولا فشار آورنده‌ اصلی هستند و مانع خیلی از رفتارها می‌شود. سال اولی که یک دولت می‌آید که هنوز در ابتدای راه است و سال آخر هم که باید خوش بدرقه باشیم میانه‌ها هم که وزیر و معاون و استاندار عوض شده‌اند. در حالیکه نظارت و نقد رسانه‌ای اول و آخر ندارد، همیشگی است.

 

و بی‌انصافی است اگر به مشکل همیشگی کمبود بودجه و تجهیزات اشاره نکنم که دیگر بسیار آزاردهنده شده است.

 

 

قطعاً موضوع تفاوت مدیران و بدنه سازمان، تحلیل دقیقی نیست. مگر این مدیران از کجا می‌آیند که بدنه از جای دیگری می‌آید؟ بیشتر مدیران سازمان در خود بدنه سازمان رشد کرده‌اند. اشکالات در همه ماست؛ مدیران و بدنه سازمان.

 

اینکه برنامه‌های مذهبی ما برنامه‌های خوبی از آب در نمی‌آید، ناشی از بی‌اعتقادی نیست، ناشی از نابلدی است هم رسانه را نمی‌شناسیم هم دین را، همگی‌مان.

 

 

برآیند به نظر من مثبت است.

 

 

قطعاً اشتباه و خطا در همه ما هست، شاید چیزهای مضر در تلویزیون و رادیو باشد که قبلاً برخی دلایلش را عرض کردم، اما برآیند، حتماً مثبت است. اگر بگویید از همه ظرفیت‌های تلویزیونی استفاده می‌شود، می‌گویم نه.

 

 

تقویت دینداری فرزندان، محدود به تلویزیون نیست. نقش سایرین و به خصوص خود خانواده مهم‌تر است. ما نباید بچه‌ها را تماماً به تلویزیون بسپاریم. بخشی از معنای سواد رسانه‌ای، همین است که بدانیم چطور از تلویزیون استفاده کنیم.

 

 

بله، معدل کلی و جمع جبری مثبت است. دقیق‌تر بگویم جهت‌های کلی صحیح است. مطمئن باشید این نگاه اقتصادی، در خود ما در مدیران ما در همه سازمان وجود دارد.