عضو کمیسیون فرهنگی: مصوبهای از شعام درباره حجاب به مجلس نرسیده است؛
افکار نیوز - چندی پیش Nafissatou
Diallo ، کارمند ۳۲ ساله هتل سوفی تل که به ادعای او توسط استراس کان ،
رئیس صندوق بین المللی پول مورد تجاوز قرار گرفته است در اقدامی غیر معمول
قبل از پایان روند دادرسی پرونده اش در تلویزیون محلی ظاهر شد.
به همین بهانه نیویورک پست به او لقب "وراج" داد و افزود او " ناگهان و به طرز شگفت آوری همه چیز را در مورد گفتگویی که در آن لحظه با کان داشته به خاطر آورده است". من نمی دانم که Diallo واقعا مورد تجاوز قرار گرفته یا خود با این قضیه موافق بوده اما این را میدانم که نه تناقض موجود در گزارشی که بلافاصله بعد از حادثه داده است و نه تصمیم او برای عمومی ساختن قضیه نباید ما را نسبت به ماجرای این زن مشکوک کند.
منتقدان این زن می گویند که او ادعا می کند استراوس کان در آن موقع به او گفته است که کارش را از دست نخواهد داد اما در بیمارستان اظهار داشته که هیچ حرفی بین آنها ردوبدل نشده است. اگر او به راستی مورد تجاوز قرار گرفته اینکه تمام جزئیات را بتواند به درستی به یاد آورد امری عجیب خواهد بود.
پس از چنین حوادثی قربانی معمولا دچار شوک می شود و ممکن است جزئیات حادثه را به خاطر نیاورد یا در بازگویی آن دچار تناقض شود. در مورد Diallo این قضیه می تواند یادآور خاطرات وحشتناکی باشد که در گذشته داشته است، از رسم غلطی که در هفت سالگی باعث نقص تناسلی می شود، از فرارش از دست رژیمی ستمگر و نیز یافتن مامنی برای خود و دخترش تا از تکرار آن وقایع شوم برای فرزندش بپرهیزد.
من تمام رنجی را که به این زن رفته درک می کنم چون خودم نیز همراه با خواهرم در سال ۱۹۷۳ در سن ۱۵ سالگی و در حالی که خواهرم یک سال از من کوچکتر بود در خانه خودمان توسط مردی مسلح مورد تجاوز قرار گرفتیم. من از اینکه قضیه را برای پلیس بازگو کنم می ترسیدم چون وحشت داشتم که آن مرد پس آزادی دوباره به سراغمان بیاید و بدتر از آن احساس شرمی که داشتم به من این اجازه را نمی داد. اما خواهرم عاقل تر از من بود و به اصرار او موضوع را گزارش کردیم.
متاسفانه پلیس آمریکا حرفهای ما را باور نکرد و بازپرس در پرونده یادداشت کرده بود که این موضوع احتمالا ساختگی بوده و مربوط به حادثه ای در گذشته می باشد. وقتی از من خواسته شد که ماجرا را بنویسم من هم آنچه رخ داده بود را مو به مو شرح دادم و این برای پلیس عجیب بود. پدرم نیز که فکر می کرد این موضوع آنقدرها هم روی ما تاثیر نگذاشته است از پیگیری موضوع منصرف شد پلیس نیز پس از چهار ماه پرونده را مختومه اعلام کرد. نهایتا معلوم شد که آن فرد متجاوز سریالی بوده و حداقل به ۴۴ دختر بین ۹ تا ۱۹ سال تجاوز کرده است.
اینکه Diallo می خواهد پرونده اش علنی شود نیز چیز عجیبی نیست. در سال ۲۰۰۶ من درخواست یک سری رونوشت از پرونده ام را دادم و خودم در این مورد مشغول تحقیق شدم. از اینکه در آن موقع اظهارات ما توسط پلیس نادیده گرفته شده بود بسیار عصبانی بودم چه بسا اگر پلیس دقت بیشتری می کرد می توانست از اقدامات بعدی آن مرد جلوگیری کند. من مانند هر قربانی دیگر تجاوز از علنی شدن موضوع شرم داشتم اما بالاخره متقاعد شدم که بازگو کردن آن به نفع خود و جامعه ام هست.
کسی که دزد به خانه اش می زند یا اتومبیلش مورد سرقت واقع می شود می تواند آزادانه و با خیال راحت اعتراض کرده و از جفایی که به او رفته عصبانی باشد و انتظار دارد که همه حرفش را باور کنند، اما زنی که مورد تجاوز واقع می شود این شرم از جامعه است که او را مجبور به سکوت می کند.
در کشوری که داعیه آزادی و عدالت داریم اگر زنی بخواهد از ظلمی که به او رفته سخن براند او را متهم به عوام فریبی و کسب شهرت می کنند. اگر اظهاراتش متناقض باشد به جای اینکه آن را به خاطر اثرات حادثه بدانیم او را دروغگو خطاب میکنیم. اگر از فرد متجاوز بزرگتر یا بلندتر باشد این طور فرض می کنیم که او می توانسته از خود دفاع کند حتی اگر این مقاوت باعث از دست دادن شغل و آزادی یا حتی زندگی اش باشد. آن چیزی که ما موقع قضاوت فراموش می کنیم تاثیر قدرت و وحشت است.
وقتی این زن بیچاره با شجاعت از فرد قدرتمندی مثل استراوس کان شکایت کرد افراد دیگری نیز که توسط او مورد تجاوز واقع شده بودند جرات اعتراض پیدا کردند. تصمیم او برای علنی کردن موضوع در تلویزیون ممکن است در دادگاه به ضررش تمام شود اما مسلما باعث محافظت از اینگونه قربانیان در آینده خواهد شد.
*جسیکا استرن کارشناس تروریسم و عضو کارگروه امنیت ملی در موسسه هوور و نویسنده کتاب انکار: خاطره ای از وحشت ،است.
به همین بهانه نیویورک پست به او لقب "وراج" داد و افزود او " ناگهان و به طرز شگفت آوری همه چیز را در مورد گفتگویی که در آن لحظه با کان داشته به خاطر آورده است". من نمی دانم که Diallo واقعا مورد تجاوز قرار گرفته یا خود با این قضیه موافق بوده اما این را میدانم که نه تناقض موجود در گزارشی که بلافاصله بعد از حادثه داده است و نه تصمیم او برای عمومی ساختن قضیه نباید ما را نسبت به ماجرای این زن مشکوک کند.
منتقدان این زن می گویند که او ادعا می کند استراوس کان در آن موقع به او گفته است که کارش را از دست نخواهد داد اما در بیمارستان اظهار داشته که هیچ حرفی بین آنها ردوبدل نشده است. اگر او به راستی مورد تجاوز قرار گرفته اینکه تمام جزئیات را بتواند به درستی به یاد آورد امری عجیب خواهد بود.
پس از چنین حوادثی قربانی معمولا دچار شوک می شود و ممکن است جزئیات حادثه را به خاطر نیاورد یا در بازگویی آن دچار تناقض شود. در مورد Diallo این قضیه می تواند یادآور خاطرات وحشتناکی باشد که در گذشته داشته است، از رسم غلطی که در هفت سالگی باعث نقص تناسلی می شود، از فرارش از دست رژیمی ستمگر و نیز یافتن مامنی برای خود و دخترش تا از تکرار آن وقایع شوم برای فرزندش بپرهیزد.
من تمام رنجی را که به این زن رفته درک می کنم چون خودم نیز همراه با خواهرم در سال ۱۹۷۳ در سن ۱۵ سالگی و در حالی که خواهرم یک سال از من کوچکتر بود در خانه خودمان توسط مردی مسلح مورد تجاوز قرار گرفتیم. من از اینکه قضیه را برای پلیس بازگو کنم می ترسیدم چون وحشت داشتم که آن مرد پس آزادی دوباره به سراغمان بیاید و بدتر از آن احساس شرمی که داشتم به من این اجازه را نمی داد. اما خواهرم عاقل تر از من بود و به اصرار او موضوع را گزارش کردیم.
متاسفانه پلیس آمریکا حرفهای ما را باور نکرد و بازپرس در پرونده یادداشت کرده بود که این موضوع احتمالا ساختگی بوده و مربوط به حادثه ای در گذشته می باشد. وقتی از من خواسته شد که ماجرا را بنویسم من هم آنچه رخ داده بود را مو به مو شرح دادم و این برای پلیس عجیب بود. پدرم نیز که فکر می کرد این موضوع آنقدرها هم روی ما تاثیر نگذاشته است از پیگیری موضوع منصرف شد پلیس نیز پس از چهار ماه پرونده را مختومه اعلام کرد. نهایتا معلوم شد که آن فرد متجاوز سریالی بوده و حداقل به ۴۴ دختر بین ۹ تا ۱۹ سال تجاوز کرده است.
اینکه Diallo می خواهد پرونده اش علنی شود نیز چیز عجیبی نیست. در سال ۲۰۰۶ من درخواست یک سری رونوشت از پرونده ام را دادم و خودم در این مورد مشغول تحقیق شدم. از اینکه در آن موقع اظهارات ما توسط پلیس نادیده گرفته شده بود بسیار عصبانی بودم چه بسا اگر پلیس دقت بیشتری می کرد می توانست از اقدامات بعدی آن مرد جلوگیری کند. من مانند هر قربانی دیگر تجاوز از علنی شدن موضوع شرم داشتم اما بالاخره متقاعد شدم که بازگو کردن آن به نفع خود و جامعه ام هست.
کسی که دزد به خانه اش می زند یا اتومبیلش مورد سرقت واقع می شود می تواند آزادانه و با خیال راحت اعتراض کرده و از جفایی که به او رفته عصبانی باشد و انتظار دارد که همه حرفش را باور کنند، اما زنی که مورد تجاوز واقع می شود این شرم از جامعه است که او را مجبور به سکوت می کند.
در کشوری که داعیه آزادی و عدالت داریم اگر زنی بخواهد از ظلمی که به او رفته سخن براند او را متهم به عوام فریبی و کسب شهرت می کنند. اگر اظهاراتش متناقض باشد به جای اینکه آن را به خاطر اثرات حادثه بدانیم او را دروغگو خطاب میکنیم. اگر از فرد متجاوز بزرگتر یا بلندتر باشد این طور فرض می کنیم که او می توانسته از خود دفاع کند حتی اگر این مقاوت باعث از دست دادن شغل و آزادی یا حتی زندگی اش باشد. آن چیزی که ما موقع قضاوت فراموش می کنیم تاثیر قدرت و وحشت است.
وقتی این زن بیچاره با شجاعت از فرد قدرتمندی مثل استراوس کان شکایت کرد افراد دیگری نیز که توسط او مورد تجاوز واقع شده بودند جرات اعتراض پیدا کردند. تصمیم او برای علنی کردن موضوع در تلویزیون ممکن است در دادگاه به ضررش تمام شود اما مسلما باعث محافظت از اینگونه قربانیان در آینده خواهد شد.
*جسیکا استرن کارشناس تروریسم و عضو کارگروه امنیت ملی در موسسه هوور و نویسنده کتاب انکار: خاطره ای از وحشت ،است.
اخبار ویژه
وارونهنمایی تهدیدات آمریکا؛
سناریویی که هر بار تکرار می‌شود؛
نظرات بینندگان
جدیدترین اخبار پربازدید ها
پر طرفدار ترین ها
