
وَمَا لَكُمْ لَا تُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَالْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ وَالْوِلْدَانِ الَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا أَخْرِجْنَا مِنْ هَذِهِ الْقَرْيَةِ الظَّالِمِ أَهْلُهَا وَاجْعَلْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ وَلِيًّا وَاجْعَلْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ نَصِيرًا * * * شما را چه شده که در راه خدا و [رهایی] مردان و زنان و کودکان مستضعف [ی که ستمکاران هر گونه راه چاره را بر آنان بسته اند] نمی جنگید؟ آن مستضعفانی که همواره می گویند: پروردگارا! ما را از این شهری که اهلش ستمکارند، بیرون ببر و از سوی خود، سرپرستی برای ما بگمار و از جانب خود برای ما یاوری قرار ده. * * * بدون کشته شدن سرنوشت بیهوده است / شهید اگر نتوان شد بهشت بیهوده است
598؛ برای آن همه هوادار پرسپولیس که چند روزی بود به برد در دربی و کنار زدن رقیب دیرینه فکر می کردند دربی 77 و نمایش فنی تیم شان باز هم مثل بیشتر دقایق بازی های قبلی صفر یا زیر صفر بود.
پرسپولیس در فاز حمله حرفی برای گفتن نداشت و تعداد پاس های متوالی
بازیکنان این تیم در نیمه زمین حریف یا کارهای ترکیبی کل 90 دقیقه شان به 4
یا 5 نمی رسید.
در چنین شرایطی تنها یک بازیکن خلاق می توانست بعضا و در برخی دقایق که
تیم قرمز تنها با سه یا چهار نفر به تیم 7 نفره متمرکز در زمین خودش حمله
می کرد، خودی نشان دهد.
پیام صادقیان که اولین دربی خود را تجربه می کرد با نمایش خلاقانه و
شجاعانه خود بهترین و شاید تنها عنصر مفید تیم پرسپولیس در فاز حمله بود
اما طبیعی است که با داشتن یک صادقیان و یک تیم ترسو نمی شود دربی را برد.