کابینه قدرت های موازی!

تعیین وزرا حق رییس جمهور است. طبیعی است ایشان را باید در انتخاب همکاران آزاد گذاشت و بدیهی است این حق، منافاتی با حق نقد رسانه ها ندارد. کابینه ی یازدهم را در شمایی کلی می توان کابینه ای کارکشته، مسن و سیاسی-امنیتی ارزیابی کرد.

1. میانگین سن 60 سال، برای وزرایی که به وسعت ایران پهناور باید تحرک داشته باشند بالاست. این توجیه هم پذیرفتنی نیست که مدیران برای مدیریت ستادی انتخاب شده اند. اگر کسی کمترین ذهنیتی در سبک مدیریت موفق در ایران داشته باشد می داند مستقیم بالای سر پروژه و کار بودن چقدر در پیشرفت کار موثر است. در ایران مدیریت اتاقی جز اتلاف زمان و پول بهره ی کمی دارد.

به قول دوست خوبم دکتر محمد سرشار، اگر بر اساس سن وزیران دولت اول (1368) آقای هاشمی رفسنجانی، دولت آقای روحانی چیده می‌شد، وزیران،  عموماً متولد 1351 بود! چرا در عرض 24 سال، سن وزارت بالا رفته و دوره به دوره بدتر شده؟؟!

با توجه به وضع موجود، پیش بینی می شود قدرت های موازی و شخصیت های موسوم به قائم مقام ها دوباره احیا شوند. اتصال مستقیم به قدرت و تحرک مدیریتی در صف و ستاد به آنها قابلیت تاثیرگذاری ویژه خواهد داد.

2. جلوه و وجهه ی دوم کابینه ی یازدهم بیشتر یک ویژگی است. سیاسی-امنیتی بودن اکثر اعضا فی نفسه منفی یا مثبت نیست. اینکه حلقه ی پیرامونی و مورد اعتماد رییس جمهور سبقه ی سیاسی یا امنیتی دارند بیشتر به سابقه ی کاری حجه الاسلام روحانی برمی گردد. باید منتظر ماند و دید غلبه ی این روحیه چه تاثیری بر امورات کشور می گذارد و آیا روحیه ی ذاتی چنین افرادی که علاقه ی مضاعف به حل مسایل در پشت پرده دارند در ارتباط عمومی و رسانه ای شان چقدر تاثیر می گذارد؟!

3. شناخته شده بودن اکثر وزرا باعث شده کابینه ی یازدهم در وجهه ی عمومی به تجربه، کسوت و کارکشتگی مدیریتی شهره باشد. آرامش بخشی به فضای عمومی بدون شک تاثیری مثبت بر اقتصاد و معیشت مردم دارد؛ ولی نباید از ضعف این رویکرد هم به سادگی گذشت. مسدود کردن چرخه ی مدیریتی به نسل انقلاب کننده و متوقف کردن روند بدیهی و طبیعی تغییر نسل مدیران در آینده سکته ی مدیریتی ایجاد خواهد کرد.

ضمنا" قابل تقدیر است که ریاست محترم جمهور در تعیین وزرا بنایی بر امتیاز دهی به اقوام و شهرها را نداشت ولی اینکه قریب نیمی از هیات وزیران را اصفهانی ها تشکیل دهند را ضعف کابینه دانسته و در همان چارچوب چرخش معیوب مدیران ارزیابی می کنم.

با همه ی این اوصاف و نقدها به آنچه از تعامل دولت و مجلس شورای اسلامی بیرون می آید باید اعتماد کرد؛ حتی اگر اعتقاد قلبی ما چیز دیگری باشد!