زخم‌های کهنه‌ای که در معادن سر باز می‌کنند؛
«ملاله یوسف‌زی» برای رسانه‌های آمریکایی، نماد کودکان پاکستانی است. خبری از «صمدگل» و «دین محمد» شنیده‌اید؟ آنها در حملات هواپیماهای بدون سرنشین آمریکایی کشته شده‌اند. رسانه‌های ایرانی کجای این داستان ایستاده‌اند؟
ملاله یوسف زی یک دختر چهارده ساله پاکستانی است که در ایالت سوات پاکستان تا همین یک سال پیش مشغول یک زندگی عادی بود. با تسلط چند سال پیش طالبان بر این منطقه تحصیل دختران ممنوع می شود و همه مدارس دخترانه با حمله و تهدید اعضای گروه طالبان مجبور به تعطیلی می‌شوند. ملاله که پدرش مدیر یک مدرسه در همان منطقه است این شرایط را نمی‌پذیرد و شروع به تلاش برای ایجاد امکان تحصیل دختران در سوات می‌کند .مطالبی در دفاع از حق تحصیل دختران در روزنامه‌های محلی و بین‌المللی چاپ می‌کند و خیلی زود تبدیل به پرچمدار تلاش برای احقاق حق تحصیل دختران در آن منطقه می‌شود.
با کاهش تسلط طالبان بر آن منطقه به تدریج برخی مدارس دخترانه در سوات مجددا راه‌اندازی می‌شود و عده‌ای از دخترها مشغول به تحصیل می‌شوند. در حالی که خیلی‌هایشان ملاله را نجات‌دهنده وضعیت قبلی‌شان می‌دانند. روز سه شنبه 9 اکتبر 2012 اعضای مسلح شبه نظامیان وابسته به طالبان سرانجام به مدرسه محل تحصیل او حمله می کنند و جلوی چشمان هراسناک همکلاسی هایش با شلیک چند گلوله به بدنش او را زخمی می کند.
ملاله به سرعت روانه بیمارستانی با مراقبت های امنیتی و نظامی می شود.سر او آسیب دیده است و شرایطش بحرانی است. برای یافتن مضروب کننده او 100 هزاردلار جایزه تعیین می شود و یک خط هوایی بین المللی به مقصد آمریکا اجاره می شود تا به محض به خطر افتادن سلامتی او بدون اتلاف وقت روانه بیمارستانی در آمریکا شود. با بهبود نسبی حال او و خارج شدن وضعیتش از بحران ملاله به بیماستان سلطنتی ملکه الیزابت در بیرمنگام انگلستان منتقل می شود. ملاله روز جمعه به هوش می آید و اولین سوالی که می پرسید این است که در چه کشوری است؟
در همه زمانی که ملاله در انگلستان به سر می برد هزاران پیام و دسته گل از سوی طرفداران او از سرتاسر جهان به سمت بیمارستان روانه می شود و گروه های طرفدار صلح و حقوق بشر به یاد او شب ها جلوی بیمارستان شمع روشن می کنند. هزاران رسانه در مورد موضوع او کار می کنند و خیلی زود تبدیل به یکی از پرطرفدارترین سوژه های رسانه‌ای می شود. بان کی مون دبیرکل سازمان ملل برای او پیامی می نویسد و در آن می گوید که مشخص است که طالبان از چه می ترسد: "دختری کتاب در دست"
چند روز پیش ملاله در سازمان ملل سخنرانی می:کند و دبیرکل سازمان ملل با صحبت‌های او اشک می‌ریزد، سخنرانی او در بیشتر شبکه‌های بین‌المللی رسانه‌های جریان اصلی به طور مستقیم پخش می‌شود.آن روز برای رسانه‌های دنیا روز ملاله است.
دو مجله مشهور جریان اصلی رسانه‌های عکس روی جلدشان ملاله یوسف زی است.
«صمدگل» و «دین محمد» هم دو کودک پاکستانی هستند، هر دوی آنها بر اثر حملات هواپیماهای بدون سرنشین در پاکستان در ایالت وزیرستان شمالی کشته می‌شود. چند سال قبل هواپیماهای بدون سرنشین به یک مدرسه مذهبی در پاکستان حمله می‌کنند، آمار قربانیان پاکستانی به این شرح است: سه نفر 8 ساله؛ سه نفر 9 ساله، یک 10 ساله، چهار نفر 11ساله چهار نفر 12 ساله، هشت نفر 13 ساله، شش نفر 14ساله ، 9 نفر 15 ساله، 19 نفر 16ساله و 12 نفر 17 ساله.
این تصاویر هم متعلق به کودکان قربانی حملات هواپیماهای بدون سرنشین در پاکستان است.
آمارهای رسمی مراکز مرتبط نشان می‌دهد حداقل 169 کودک در سالهای اخیر به وسیله حملات هواپیماهای بدون سرنشین آمریکایی در پاکستان کشته شده‌اند.
درست یک هفته بعد از حمله به ملاله در پاکستان یک اتفاق دیگر در ایالت هلمند در افغانستان فقط کمی دورتر از ایالت سوات پاکستان رخ می دهد. «برجان» 12 ساله «ولی» 10 ساله و «خان بی بی» 8 ساله کشته می شوند. با یک هواپیمای بدون سرنشین تحت یک عملیات نظامی که تازگی ها با اصرار زیاد نظامیان ارشد آمریکایی مبنی بر کنترل و بالابردن حداکثری میزان دقت حملات این هواپیماها «عملیات دقیق» نام گرفته است.
آن طور که مقامات آمریکایی می گویند: چند عضو گروه طالبان مشغول بمب گذاری در جاده بوده اند که هواپیماهای بدون سرنشین به آنها حمله می کنند و این بچه ها هم کشته می شود." حتما خوش شانس نبوده اند."
در ابتدای کار آمریکایی ها کشتار کودکان را مثل همیشه تکذیب می کنند. می گویند چنین اتفاقی نیفتاده است و سه نظامی وابسته به طالبان در جریان یک بمب گذاری کشته شده اند اما به تدریج با آشکار شدن بیشتر شواهد آمریکا دوباره رویه معمول این مواقع را تکرار می کند: «متاسفیم»
در حالی که رسانه های آمریکایی غرق در ماجرای ملاله هستند مثل همیشه اساسا نامی از «برجان»،«بی بی خان»،«ولی»، «صمدگل» و «دین محمد» شنیده نمی شود.کسی در هیچ جای دنیا برای آنها شمع روشن نمی کند. اصلا به خاک سپرده می شوند؟
آخرین نظرسنجی معتبر آمریکایی نشان می دهد که فقط 20 درصد آمریکایی ها با حملات هواپیماهای بدون سرنشین در پاکستان، افغانستان، یمن و بقیه دنیا مخالفند. آمریکایی‌هایی که سربازان کودک‌کش شان را قهرمانان دور از وطنی می پندارند که رنج غربت را پذیرفته اند و در حال ارمغان صلح و آزادی برای جهان سومی ها هستند.
ملاله توسط نیروهای طالبان مجروح می شود برای ضاربین او جایزه تعیین می شود بلافاصله به بیمارستان سلطنتی انگلستان فرستاده می شود؛ هزاران نفر در همان روز به خیابان ها می آیند و تحت شدیدترین تدابیر امنیتی محافظت می شوند. اما این کودکان پاکستانی... اجسادشان به خانواده‌هایشان تحویل داده می شود؟
عدالت دو گانه به سبک آمریکایی: ای کاش حداقل بقیه قربانیان طالبان همه انهایی که رسانه ای نمی شدند هم مثل ملاله این قدر مهم می شدند. طبیعی است که این اتفاق نمی افتد و واضح است که فقط وقتی پای رسانه‌ها وسط باشد آدم ها مهم می شوند و پای رسانه ها وقتی وسط است که پای آمریکا آنجا نیست.
هدایت کننده هواپیمای بدون سرنشینی که این کودکان پاکستانی را کشت به کشورش برخواهد گشت. همچون یک «قهرمان» جنگی از او استقبال خواهد شد: «متشکریم بابت خدمات شما» حتی اگر بخشی از این خدمات کشتار کودکان پاکستانی باشد. رسانه‌های آمریکایی کار خودشان را انجام می‌دهند، ما مدافع کودکان پاکستانیم و کودکان پاکستان یعنی ملاله نه صمدگل.
و البته که رسانه‌های ایرانی هم به سکوت نظاره‌گرند،" ما فقط نگاه می‌کنیم." خبرگزاری‌های ایرانی هم در مورد کودکان کشته شده پاکستانی به وسیله هواپیماهای بدون سرنشین فقط به ذکر تعداد کشته شده‌ها بسنده می:کنند، طبیعی است که نباید انتظاری از هنر و فرهنگ ایرانی داشت." ما عادت کرده‌ایم"
***
«ایران، جان پاکستان ــ 1 » پرونده ویژه ماه رمضان پروژه «فرهنگ، سیاست جمهوری اسلامی»: «از عکس رهبر ایران درقهوه‌خانه‌‌ای درهیمالایا تا نذر روزه آزادی خرمشهر/اینجا پاکستان، جمهوری اسلامی ایران»
«ایران، جان پاکستان ــ 2 »در پاکستان یک «خمینی» می‌‌خواهیم/ در فتنه 88 پاکستانی‌ها بیشتر از ایرانی‌ها نگران بودند
«ایران، جان پاکستان ــ 3 »بار صدور فرهنگی انقلاب ایران به دوش یک پاکستانی 22ساله/ «سلحشور» سرباز فرهنگ در پاکستان
«ایران، جان پاکستان- 4»مسلمانان پاکستانی با ایران زنده‌اند/ اعتقاد قوی داریم که"چو ایران مباشد تن من مباد
«ایران، جانِ پاکستان»ــ‌ـ 5 «ماجرای طلاهای زنان پاکستانی درجنگ ایران/ نامه‌ای که فقط لفظ «خمینی» اش قابل خواندن بود»
ایران، جان پاکستان»- 6 «زبان فارسی در پاکستان/ هرجا می‌رویم زودتر از ما زبان فارسی رفته است»
«ایران، جانِ پاکستان» - 7 «رئیس‌السادات:این حرف پاکستانی‌هاست؛ ایران کوتاه بیاید فاتحه اسلام برای قرن‌ها خوانده است»
«ایران، جانِ پاکستان»ــ‌ـ 8«روز ورود امام‌خمینی به ایران، روز ورود آیت‌الله‌خامنه‌ای به پاکستان+ تصاویر استقبال»
«ایران، جانِ پاکستان»ــ‌ـ 9 «رئیس‌السادات:از دیپلماسی غیرانقلابی توقع نتیجه انقلابی نداشته باشید/پاکستان رها شده است»
اخبار ویژه
دیدار مسئولان نظام، سفرای کشورهای اسلامی و مهمانان کنفرانس وحدت اسلامی؛
بیانیه ستاد کل نیروهای مسلح؛
تهدیدهای سایبری بوی خون گرفتند؛
نظرات بینندگان
جدیدترین اخبار پربازدید ها
پر طرفدار ترین ها
