جیب خالی و ترافیک فراوان در محله بروبیا

به گزارش 598 به نقل از جام ورزشي؛ 1. چهره شاد علی فتح الله زاده در کنار احمد جمشیدیان هیچ سنخیتی با عکس مشابهی ندارد که سال قبل گرفته شد. سال قبل وقتی هافبک طراح استقلال از تبریز آمد چهره مدیر عامل استقلال شادابی این عکس را نداشت. حاجی در کنار میثم بائو معذب و ناراحت می نمود انگار خرید اول امیر را دوست نداشت. این بار اما چهره مدیر استقلال در کنار بازیکن جدیدش بشاش و شاداب است و حتی می توان رد شوخی های قبل از عکس گرفتن را هم در آن دید.
از هر لحاظ مقایسه آن تصویر با این یکی مقایسه دور از ذهنی است چه احمد جمشیدیان در هر شرایطی کلاس بازی بالاتری به نسبت بائو دارد.

2. امیر قلعه دوباره زنبیلش را گرفته دستش و وارد شده به بازار نقل و انتقالات. مطابق معمول جنسش را از آشنا می خرد و کار به غریبه ندارد. او مثل همیشه اولویتش را گذاشته روی پر کردن خط میانی. پژمان نوری را از ملوان جدا کرده و احمد جمشیدیان را از سپاهان. فردین عابدینی را برای کناره خط راست گرفته و محمد قاضی را برای نوک حمله. یکی از سهمیه های باقیمانده هم قرار است نصیب محمد ابراهیمی شود و آندو تیموریان هم می خواهد برگردد. حتی با حساب حدایی احتمالی نکونام بابت اختلافاتش با امیر و حتی با محاسبه ماندن کیانوش رحمتی باید به یک خط میانی بسیار شلوغ رسید. آیا امیر در این بی پولی استقلال بیش از اندازه نیاز خرید نمی کند؟

3. یکی از استراتژی های بازار نقل و انتقالات سیاست زمین سوخته است که مطابق آن تیم های مدعی قهرمانی بخشی از خریدهای خود را  نه فقط برای تقویت تیم خود که برای تضعیف تیم های دیگر انجام می دهند. این تدبیر اما به همان اندازه که حکم یک تیر و دو نشان را دارد به همان اندازه هم مثل شمشیر دولبه عمل می کند. برای جذب هر بازیکن باید مبالغی نزدیک به نیم میلیارد تومان هزینه شود و این بیشتر از آنکه به ضرر رقبا باشد به ضرر خود استقلال است. وقتی علی فتح الله زاده باید برای هر یک ریالی که به بازیکنانش می دهد به این و آن رو بیندازد چه دلیلی برای این خرید ها و بریز و بپاش ها وجود دارد؟ به همان اندازه که نیمکت استقلال پر می شود از بازیکنان اسمی و طلبکار و ناراضی به همان اندازه بر بدهی های باشگاه افزوده می شود و شانس جوانترها برای نشستن روی نیمکت هم کاهش می یابد.

4. نیم فصل گذشته استقلال در بازاز نقل و انتقالات کولاک کرد و حسن اشجاری، ایمان موسوی، فرزاد حاتمی و عباس محمد رضایی را خرید. با پولی که برای همین نفرات در نظر گرفته شده می شد بخشی از مطالبات بازیکنان دیگر را پرداخت کرد. به این نفرات آرزه را هم اضافه کنید که حالا به دلیل عدم دریافت مطالبات از باشگاه به فیفا شکایت کرده در حالی که اصلا به حضورش در تیم نیازی نبود.

حالا این خریدها کجا هستند؟ رضایتنامه فرزاد حاتمی صادر شده، ایمان موسوی و عباس محمد رضایی جدا شده اند، آرزه و اشجاری هم دیگر در تیم جایی ندارند. 5 خرید تیم رفته اند تا به میثم بائو، امین منوچهری و رودریگو توزی بپیوندند. خریدهای فصل قبل... آیا استقلال محله بروبیاست که این همه یار باید بیایند و بروند؟

5. فردین عابدینی فصل قبل از ستاره های لیگ نبود. احمد جمشیدیان فصل قبل یکی از سال های متوسط خود را سپری کرد. درست مثل محمد قاضی که ضعیف ترین فصی فوتبالی خود را پشت سر گذاشت. این 3 بازیکن هر 3 خوبند و کسی در توانایی های آنها شکی ندارد. بحث بر سر این است که آیا امیر قلعه بازیکنان روپاتر و موفق تری سراغ نداشت؟ امید ابراهیمی یا یعقوب کریمی یا جلال رافخایی را همه می خواهند. آیا بر سر قاضی و جمشیدیان و فردین عابدینی هم همین قدر دعوا هست؟ در اینکه امیر می تواند بازیکنان از نظر روحی به بن بست رسیده یا تشنه موفقیت را بسیار خوب به شرایط ایده ال نزدیک کند تردیدی نیست. آیا همین امر باعث شده تا امیر به سراغ چنین خریدهایی برود؟