ماجرای قمارخانه اسرائیلی - اردنی + تصاویر

آنچه در این مقاله پیش روی شما قرار می‌گیرد، بررسی مجموعه منابع ثروت و قدرت در دست عبدالله دوم و افراد خانواده و نزدیکان وی است که عمدتا از راههای نامشروع و با فساد‌های گسترده اقتصادی و اداری به دست آمده است.


منابع رسمی درآمد عبدالله دوم  

حقوق رسمی و اعلام شده عبدالله دوم معادل یکصد هزار دینار در ماه است که بصورت مستقیم به حساب وی که در بانک مرکزی اردن موجود است، واریز می‌شود. این میزان وقتی به یک میلیون دینار می‌رسد توسط کارمندان شاه برداشت می‌شود زیرا به ندرت شاه از این حساب پول برداشت می‌کند، وی البته به صورت متوسط روزانه 20 هزار دینار در قالب مزایای مختلف از جمله فوق‌العاده های سفر دریافت می‌کند که به منزله نقطه‌ای در دریای اموال غارت شده از مردم اردن است.

متوسط هزینه‌های خانواده شاه که به صورت حقوق و مزایای تخصیص یافته به آنها تعلق می‌گیرد، سالانه 2 میلیون دینار می‌باشد . این رقمی است که به طور رسمی  در نزد وزارت دارایی ثبت شده و به کشورهایی که سالانه کمکهای مالی خود را به اردن واریز می‌کنند، اعلام می‌شود.

شاهزاده های هاشمی غیر از فرزندان ملک حسین و نیز امیر حسن ماهانه 50 هزار دینار به عنوان حقوق دریافت می‌کنند و علاوه بر این سالانه از معافیت گمرکی برای وارد کردن یک ماشین و اثاثیه منزل و ... برخوردار هستند.


مشخص است که این میزان حقوق و مزایای ماهیانه تنها به عنوان سرپوشی برای فعالیت اقتصادی ناسالم و فساد گسترده حاکمیت هاشمی در اردن است که به عامل اصلی و محرک انقلاب مردمی در این کشور تبدیل شده است. چرا که اگر متوسط درآمد خانواده شاه را سالانه دو میلیون فرض کنیم، حتی در صورتی که این خانواده هیچ هزینه‌ای نداشته باشد، 15 هزار سال طول می‌کشد تا عبدالله دوم بتواند سرمایه‌ای بالغ بر 30 میلیارد دلار جمع‌آوری نماید.


منابع نامشروع ثروت عبدالله دوم

بنابراین سرچشمه دارایی‌های خاندان حاکم اردن را باید در جایی دیگر جستجو کرد، در سال 2007-2008  پروژه خصوصی سازی ثروتهای ملی اردن کلید خورد و اوج فساد اقتصادی خاندان هاشمی و بویژه شخص عبدالله دوم خود را نشان داد. لذا از سال 1999 هنگامی که عبدالله دوم پادشاهی را بدست گرفت لغایت سال 2007 یعنی طی مدت 8 سال ثروت وی بالغ بر 11 میلیارد دلار بوده، اما از سال 2007 تا پایان سال 2010 یعنی تنها در عرض 3 سال ثروت وی به 30 میلیارد دلار افزایش یافت.

بنا بر اطلاعات موجود از منابع غیر رسمی عبدالله دوم ماهیانه 170 میلیون دینار از درآمدهای فروش مشروبات الکلی و درآمدهای گمرکی که توسط مسئولی از وزارت دارایی و از دفتر وزیر دارایی اخذ و بطور مستقیم به حسابهای مخفیانه و سری شاه واریز می شود، درآمد دارد. این اموال تحت هزینه شرکتهای خیالی که متعلق به شاه است و با همکاری بانک مرکزی به بانکهای سوئیس واریز می‌شود و ادعا می‌شود که این پولها متعلق به بانک مرکزی است و سپس از بانکهای سوئیس به حساب این شرکتهای خیالی واریز می شود.

علاوه بر این، تمامی دارایی‌های خصوصی و عمومی دولت و خصوصا زمین و اشیاء عتیقه و آثار باستانی کشف شده توسط شاه تصرف و به فروش می‌رسد  و تمامی شایعات درباره یافتن طلا در حقیقت کشف و یافتن آثار باستانی است که توسط شرکت هواپیمایی رویال اردن در صندوقهای مخصوص به سوئیس و نیویورک ارسال می‌شود.

وکیل سوئیسی عبدالله دوم که یک آلمانی الاصل با تابعیت سوئیسی است، امور مربوط به ثبت آثار باستانی و سرقت شده از اردن و عراق را به عهده داشته و با همکاری دستگاه اطلاعاتی ارتش اردن و واسطه سوئیسی اشیاء باستانی را به مدت چهل روز ثبت کرده و سپس بصورت قانونی اقدام به فروش آن در سوئیس و سایر نقاط جهان می‌نمایند. درآمد متوسط از فروش این اقلام سالانه به بیش از 250 میلیون دینار می رسد.


همچنین شاه بطور مستقیم اقدام به سرقت از سازمانهای دولتی نموده، به نحوی که مسئولین فاسد در وزارتخانه‌ها و سازمانها این عمل را به نفع شاه انجام می‌دهند. لازم به ذکر است که محبت خاص شاه به نادر الذهبی، نخست‌وزیر سابق اردن در زمانی که در راس شرکت هواپیمایی رویال اردن و نیز استاندار عقبه بود، به علت سرقت بیش از 700 میلیون دینار از اموال مردم و اعطای آن به شاه بوده است که شاه نیز مبلغ 30 میلیون دینار را به عنوان دستمزد به نادر الذهبی باز گرداند. علت عفو ایمن الصفدی مدیر سابق تلویزیون اردن توسط شاه و لغو کمیته تحقیقی که مصطفی حمارنه برای تحقیق از فساد ایمن الصفدی تشکیل داده بود نیز این بود که معامله‌ای مالی توسط ایمن الصفدی به سود شاه انجام شده بود و لذا شاه او را تحت چتر حمایت خود قرار داده و از محاکمه و تحقیق در زمان تصدی وی جلوگیری نمود.


شاه همچنین اغلب سهام دو شرکت فسفات و پتاس عربی را به سود خود مصادره کرده و تاکنون کسی نتوانسته بفهمد چگونه این دو شرکت بزرگ و سودآور اردنی در طی فرایند خصوصی سازی به شرکتهای خیالی که شاه صاحب آنهاست، فروخته شده.

قضیه فساد در شرکت فسفات و پتاس یکی از مفاسد بزرگ اردن است که قهرمان اصلی آن شاه بوده و سرقت آن توسط ولید الکردی شوهر امیره بسمه دختر طلال که عمه عبدالله دوم و خواهر ملک حسین می‌باشد ، انجام شده است. ولید الکردی به دنبال آشکار شدن فساد مالی برای فرار از محاکمه و آشکار شدن بسیاری از حقایق بطور مرموزی به آمریکا فرار کرد.

متوسط سود حاصل از شرکت فسفات سالانه حدود 250 هزار دینار می‌باشد که دو سوم آن به جیب شاه واریز می‌شود.


همچنین ماهانه مبلغ 50 میلیون دینار از شهرداری امان به حساب شاه واریز می‌شود که توسط شهردار به وی تسلیم می‌شود و این مبلغ درآمد مستقیم شهرداری از محل جمع‌آوری مالیات است و نیمی از درآمد حاصل از مالیات فروش که سالانه در حدود نیم میلیارد دینار است، نیز به حساب شاه واریز می‌شود.

همچنین سرمایه گذاری شاه در بخش خرید و فروش املاک در لندن و توکیو و آمریکا و حتی لاس وگاس، سالانه سودی بالغ بر نیم میلیارد دلار عاید وی می‌کند.  

شاه همچنین پولهایی را بطور مستقیم از بخش آموزش و پروش بدست می‌آورد، به نحوی که دانشجویان و دانش آموزان فلسطینی و غیر اردنی که در اردن تحصیل می‌کنند مجبور به پرداخت هزینه‌های تحصیل هستند که مطابق با هزینه‌های تحصیل در دانشگاههای اروپایی است و در نتیجه سالانه در حدود 250 میلیون دینار از اقساط پرداختی توسط دانشجویان را سرقت نموده و به حسابهای خود واریز می‌نماید.

به این ترتیب هزینه‌های خیالی شاه که حوالی یک میلیون دینار در روز برآورد می‌شود صرفنظر از هزینه‌های حاشیه‌ای است که تقریبا در همین حدود می‌باشد.

عبدالله دوم  برای خرید و نگهداری ماشینهای خود سالانه بیست میلیون دلار هزینه می‌کند و علاوه بر این هر سال یک ماشین فراری جدید خریداری می‌کند . همچنین هزینه‌های رفاهی و شخصی وی سالانه به ده میلیون دینار می‌رسد و این غیر از خرید جواهرات است، به نحوی که ملکه رانیا سالانه دو میلیون دلار برای خرید کیف و کفش پوست هزینه می‌کند.

شاه با استفاده از افزایش قیمت بنزین سالانه 200 میلیون دینار به جیب می‌زند و همچنین تجارت گوشت و واردات آن در انحصار شاه بوده که از طریق شرکت معروف ح و غ انجام می‌شود و این بخش نیز حداقل 250 میلیون دینار در سال سود آوری داشته و منجر به پرداخت 12 دینار برای هر کیلو گوشت توسط مردم می‌گردد.   


پرونده‌های بزرگ مفاسد اقتصادی در اردن

یکی از بزرگترین پرونده های فساد مالی در اردن قضیه کازینو یا "قمارخانه " است، روزنامه نیویورک تایمز در مقاله ای که در 28 ژانویه 2012 تحت عنوان "مردی که در پشت پرده اموال گینگریچ قرار دارد"  نوشت: در سال 1999 و پس از وفات ملک حسین،  عبد الله دوم  اداره امور را به عنوان پادشاه اردن هاشمی به دست گرفت. سفری که اعضای کنگره آمریکا به خاورمیانه با حمایت و تشویق میلیاردر معروف "شیلدون ادیلسون" داشتند، به نظر می‌رسید با هدف دیدار با پادشاه جدید اردن باشد، ولی در حقیقت آقای شیلدون برنامه‌های پیچیده دیگری در دستور کار خود داشت. شیلدون از یهودیان دو آتشه و مخالفان سرسخت نظریه‌هایی چون مذاکرات سازش با فلسطینی‌ها و راهکار تشکیل دو دولت است و فلسطین اشغالی را صرفا و تماما متعلق به قوم برگزیده! می‌داند. وی پرونده های متعدد و سابقه‌های زیادی در زمینه فساد دولتی و پولشویی در آمریکا دارد و حتی پرونده رشوه به مسئولین حکومتی در چین یکی از این پرونده ها است.


زمانی که اعضای کنگره از ضیافت شام که در قصر پادشاهی به افتخار آنها برگزار شده بود لذت می‌بردند ، آقای شیلدون به همراه دستیارش به اتاق دیگری رفت تا در آنجا با عبدالله دوم مذاکرات خصوصی داشته باشد.

بر اساس اعترافات شیلدون در دادگاه، وی درباره این دیدار چنین می‌گوید: «این دیدار بسیار دوستانه بود و پادشاه جدید بسیار مودب و محترم بود.» و سپس اضافه می‌کند که ارتباط او با خاندان پادشاهی  در اردن جدید نبوده و عبدالله دوم همواره از شیلدون بخاطر در اختیار گذاشتن هواپیمای اختصاصی‌اش برای نقل و انتقال خانواده وی در زمان بیماری ملک حسین، تشکر کرده است.

شیلدون در ادامه اظهاراتش در دادگاه می‌گوید که او پروژه "سوپر کازینو" را به پادشاه اردن پیشنهاد داده و از او خواسته بود تا در سواحل بحرالمیت در مرزهای بین اردن و اسرائیل این پروژه را تحت نام "پادشاهی  بحر المیت" بنا کند. شیلدون می‌گوید مذاکرات ساخت کازینو نهایی نشد و دلیل آن، ترس از واکنش های مردمی برای ساخت یک کازینو با ملکیت یهودی  در خاک اردن عربی بود.


عبدالله، شیلدون و شاهین ابراهیم اضلاع مثلث فساد

عبدالله دوم در جریان جستجوی دارایی های ملک حسین در اروپا با محمد شاهین ابراهیم آشنا شد. «محمد ابراهیم شاهین» متولد سال 1933 زندگی خود را در دنیای مال و سرمایه گذاری از سال 1972 آغاز کرد و در سال 1990 به قله موفقیت رسید و شرکتهای سرمایه گذاری متعددی را در زیر چتر شرکت مادر یا "مجموعه شرکتهای جهانی هلال الواحه" یا "Oasis Crescent Global Group " در آورد. این شرکت، تعداد زیادی شرکتهای سرمایه گذاری و از جمله شرکتهای ساخت و ساز را شامل می شد و توانست چندین قراداد و پروژه ساخت و ساز در عراق را به عهده بگیرد. اغلب سرمایه گذاران این شرکت از گروه مفسدین مالی و رانت خواران دولتی خصوصا در کشورهای عربی می‌باشند.

فعالیتهای این شرکت در یک دهه گذشته بطور قابل ملاحظه‌ای توسعه یافت، بطوریکه در بسیاری از صنایع و از جمله تجارت اسلحه سرمایه گذاری نموده و به همین سبب این شرکت شعبه های متعددی را در افریقای جنوبی ایجاد کرد که مدیریت آنها را محمد شاهین شخصا به عهده گرفت.

در سال 2000 آقای شیلدون تصمیم گرفت فعالیتهای خود را در زمینه ساخت و برپایی کازینو در خارج از مرزهای آمریکا توسعه دهد و لذا یکی از گزینه‌های وی ساخت کازینوهایی در آفریقای جنوبی بود و شرکت اوآسیس که محمد شاهین ریاست آن را به عهده داشت، برنده مناقصه ساخت کازینو به اسم آقای شیلدون در آفریقای جنوبی شد و به این ترتیب آشنایی محمد شاهین با شیلدون آغاز شد.


از اینجا بود که همکاری بین شیلدون ومحمد شاهین در آفریقای جنوبی آغاز شد . منافع مشترک انگیزه قوی برای این دوستی بود. محمد شاهین پوشش خوبی برای کارهای فساد و رشوه شیلدون به مسئولین آفریقای جنوبی و سایر کشورها بود و در عین حال فعالیتهای پولشویی را که به دنبال این رشوه‌ها ضروری بود، انجام می‌داد و در مقابل به پورسانتهای بسیار بالایی برای ایفای این نقش دست می‌یافت و فعالیتهای اقتصادی و مالی دیگری را در جهت منافع خود از طریق شیلدون انجام می‌داد.

آقای شیلدون از پادشاه اردن برای دیدار از آفریقای جنوبی و آشنایی با پروژه کازینوی "ساند ماکو ریزورت" در آنجا دعوت بعمل آورد. ساخت این کازینو در می 2004 به پایان رسید و عبدالله دوم در مراسم افتتاح این کازینو حضور یافت.

اولین دیداری که این مثلث فساد (عبدالله دوم، شیلدون و محمد شاهین ) با هم داشتند در آفریقای جنوبی در سال 2002 بود و در این هنگام بود که این سه نفر راه حلی را برای معضل مالکیت یهودی کازینو در اردن پیدا کردند . تصمیم بر آن شد که این پروژه تحت عنوان شرکت "اوآسیس" ساخته شود و لذا نفر چهارم وارد این پروژه شد . نفر چهارم این معامله "شوان الملا" یک سرمایه گذار انگلیسی با اصالت کرد بود که از دوستان محمد شاهین بوده و خدماتی را در سرمایه‌گذاریهای محمد شاهین به او ارائه می‌کرد و پوششی برای برخی سرمایه گذاریهای شبهه انگیز محمد شاهین بود و لذا قرارداد ساخت کازینوی اردن به این ترتیب و تحت اسم "شوان الملا" و زیر پوشش شرکت اوآسیس بسته شد.



فعالیت‌های مثلث فساد در تجارت اسلحه

در اوایل حکومت عبدالله دوم (سه یا چهار سال اول) تجارت اسلحه در اردن از طریق شرکت "کادبی" که مالک آن عبدالله دوم است در سطح ساده‌ای صورت می‌گرفت، به نحوی که واسطه های این تجارت یک لبنانی که تاجر معروف اسلحه در آمریکای جنوبی است و یک روسی که توسط دولت آمریکا دستگیر شد و یک تاجر دیگر در آمریکای جنوبی بودند.

با کمک شیلدون و محمد شاهین، تجارت سلاح عبدالله دوم وسعت زیادی پیدا کرد و وارد مرحله جدیدی شد که در آن توسعه سلاحها در آفریقای جنوبی از طریق شرکت کادبی انجام شده و در بازار سیاه مجددا فروخته می‌شد و غالب این عملیاتها از طریق آفریقای جنوبی صورت می‌گرفت.  


 

منابع: