«سبک زندگی دانشجوی انقلابی» کتاب شد

مؤلّف در تحقيق خود ابتدا به بحثي نظري در باب «سبك زندگي» مي ‏پردازد و علّت طرح اين عنوان در جامعه‏ شناسي را بررسي مي‏نمايد. وي سپس با بررسي ديدگاه‏هاي جامعه ‏شناسان غربي، تعريفي جديد از «سبك زندگي» ارائه مي‏كند و پژوهش را بر اساس همين تعريف، به پيش مي‏برد. سپس در فصلي جداگانه به واكاوي «اقتضائات محيط دانشگاهي» بر زندگي دانشجويي مي‏پردازد و آن را در دو بخش كلّي «اقتضائات سازماني» و «اقتضائات نهادي» و در زيربخش ‏هاي «آموزشي»، «پژوهشي» و «فرهنگي» به انجام مي‏رساند.

اما مفصّل‏ ترين فصل كتاب را «آسيب‏ شناسي زندگي رايج دانشجويان انقلابي» شكل مي‏دهد كه شامل بررسي داده ‏هاي آماري حاصل از تحقيقات ميداني است. محقّق در اين فصل، از دو روش «پرسشنامه»‌ و «مصاحبه» استفاده كرده و زندگي دانشجويان انقلابي را در 5 حوزه «فرهنگي سياسي»، «معرفتي»، «معنوي»، «علمي درسي»،‌ «شخصي خانوادگي» بررسي كرده است.

وي براي تكميل پرسشنامه ‏ها به شهرهاي شيراز و كرمان و همدان و مشهد و ... سفر كرده و در برخي جمع ‏ها و اردوهاي دانشجويان انقلابي حاضر شده است. پرسشنامه‏ها توسّط 153 نفر از اين دانشجويان تكميل گرديده و داده‏هاي قابل توجّهي به دست داده است. ضمن اين‏كه مصاحبه‏هاي اين فصل نيز در گفت‏وگوهاي تفصيلي با 10 تن از فعّالان فرهنگي دانشگاه صنعتي شريف، سامان يافته است.

فصل بعدي را «ارائه راه‏كارها و بسته‏برنامه‏ها» براي اصلاح وضعيت موجود تشكيل مي‏دهد. پژوهشگر در اين فصل،‌ راهبرد خاصّي تحت عنوان «مأموريت‏گرايي» و در قالب «تيپ‏ هاي تخصّصي» ارائه نموده كه در جاي خود،‌ قابل توجّه است. همچنين اصول كلّي و بعضاً‌ جزئياتي در زمينه بسته برنامه عبادي، بسته برنامه معرفتي، بسته برنامه فعّاليت تشكيلاتي و ... ارائه شده است. ‌ 
  ‌    
در بخش‏ هايي از مقدّمه كتاب مي‏خوانيم: «دانشجویان انقلابی به معنای جوانان دانشجویی که دغدغه پیشبرد انقلاب و نظام اسلامی بر اساس رهنمودهای امام و رهبری را دارند، جزو تأثیرگذارترین نیروهای اجتماعی در کشور به شمار می روند. مروری بر شکل گیری یا جهت دهی جریانات و تحوّلات بزرگ دهه اخیر ایران به خوبی نقش و جایگاه این طیف از فعالان فرهنگی - سیاسی را باز می نمایاند. آرمان خواهی و شور حداکثری در کنار کمترین تعلّقات به دنیا و مادّیات، از ایشان اهرم هایی کارآمد و نافذ ساخته که جایگاه و منزلت اجتماعی شان را در تعاملی دوسویه با این نفوذ و تأثیر والا، ارتقاء بخشیده است.

رهبر معظم انقلاب اسلامی نیز با دریافت اهمّیت این پایگاه عظیم و پرظرفیت، حجم وسیعی از مطالبات و فرهنگ سازی-های مدّ نظر خویش را بر دوش دانشجویان انقلابی نهاده و مأموریتهای کلیدی و سرنوشت ساز فرهنگی و سیاسی را بدیشان سپرده است. در سال های اخیر آرمان عدالت خواهی، جنبش نرم افزاری و تولید علم، افسری جنگ نرم و ...، اولویت های کلانی در عرصه سیاست گذاری و فرهنگ سازی بود که مخاطبی بهتر از این دسته از دانشجویان نیافت و مقام رهبری با انتخابی آگاهانه، خطاب های ویژه و اصلی را متوجّه همین قشر از نیروهای انقلاب کرد.

دانشجویان انقلابی با احساس تکلیف و دغدغه نسبت به این آرمان ها، بخش قابل توجّهی از زندگی خویش را معطوف به تلاش برای تحقّق آنها می کنند و طبیعتاً با توجّه به حجم بالای کار و فقدان نیرو و بازده کافی، عرصه های دیگر زندگی شان- اعمّ از معنوی و معرفتی و درسی و خانوادگی - اولویّتی درجه دوّم می گیرند. در این نظام رفتاری، بسنده کردن به حدّاقل فعّالیت های معرفتی و معنوی توجیهی به ظاهر مقبول می یابد و بلکه نوعی فداکاری جلوه می نماید. حتّی انتخاب عرصه و موضوع فعّالیت اجتماعی هم غالباً تابع جوّ و گفتمان سازی های پیاپی رهبری و... تغییر کرده، حالتی متشتّت و ناپایدار دارد. همین ابهام و اشکال در اولویت سنجی هریک از رفتارهای معرفتی، معنوی، درسی، خانوادگی با سایر حوزه ها نیز برقرار است. بدین معنا که زمان، مقدار و محدوده مطالعات معرفتی یا تلاش های معنوی یا ... نیز در  اثر اشتغالات دیگر عرصه¬ها، صورتی سلیقه ای و گاه گاهی به خود می گیرد.

در کنار درهم ریختگی نظام رفتاری، برخی برنامه های جزئی و رایج زندگی این دسته از دانشجویان هم به طور جدّی قابل مناقشه و تأمّل است. برنامه ساعات خواب، سیر مطالعاتی، جهت¬گیری تخصّصی در تحصیلات تکمیلی، زمان و نحوه ازدواج، حوزه اشتغال و ... از این جمله اند. نتیجه این نابسامانی و آشفتگی، الگویی خدشه پذیر و البته قابل مطالعه و اصلاح از زندگی ایشان پدید آورده که سامان بخشی آن، اثراتی مضاعف در نوع فعّالیت های انقلابی شان برجای خواهد نهاد. ضمن این که تک تک این عزیزان به عنوان یاوران مخلص و پرنفوذ انقلاب، موضوعیّت داشته و تکامل هرچه بیشتر شخصیّتی و رفتاری آنها بسیار مهم و مغتنم خواهد بود.»