به گزارش 598، انتخاب به نقل از العربیه نوشت: در نقطه صفر مرزی میان کره شمالی و جنوبی، اتاقی آبی رنگ وجود دارد که در ماه ژوئیه 1953 قرارداد آتش بس میان دو کشور در آن به امضاء رسید. این اتاق را به منظور انجام تماس های اضطراری میان طرفین جنگ، یعنی آمریکا و کره جنوبی از یک سو و کره شمالی از سوی دیگر برای همیشه تاسیس شد.

اسم سالن کنفرانس را بر این اتاق اطلاق کرده اند تا نمایندگان دو کشور در صورت ضرورت برای انجام تماس های اضطراری در آنجا اجتماع کنند، اما پس از امضای قرارداد آتش بس بین دو کشور در سال 1953 نشست مهمی در این اتاق صورت نگرفته است. میکروفون های این اتاق در تمام 24 ساعت روشن بوده و هر صدایی را ضبط می کنند.

در این اتاق دو در نصب شده که هر کدام از آنها به سوی یکی از دو کشور باز می شود و نگهبان های طرفین نیز پس از هر ساعت عوض می شوند. برای تعویض نگهبانان، در هنگام ورود و خروج آنها، درها باز و سپس قفل می شوند. یک بار گارد کره شمالی پس از خروج از اتاق عمدا از قفل کردن دربی که به سوی کشورش باز می شود خوداری کرد، گارد کره جنوبی به تصور اینکه این درب قفل است به آن نزدیک شد،سرباز کره شمالی بلافاصله سعی کرد دست او را گرفته به زور او را به خاک کره شمالی بکشد، که همقطاران جنوبی اش متوجه شده و به یاری او شتافتند.

نگهبانان با کمربند سیاه

از آن زمان به بعد نگهبانان کره جنوبی مستقر در این اتاق مرزی حتما بایستی دارای کمربند سیاه تکواندو، کاراته یا یکی دیگر از ورزش های رزمی باشند.

نظامی ترین منطقه غیر نظامی

بر این نقطه مرزی نام "منطقه غیر نظامی" اطلاق شده اما در عمل نظامی ترین نقطه جهان است، زیرا در دو طرف خط تماس، یک میلیون و ششصد هزار سرباز روبروی هم جبهه گیری کرده که در صورت آغاز درگیری تعداد آنها به 10 میلیون خواهد رسید.

کره شمالی تلفن این اتاق را که برای تماس های ضروری اختصاص داشت، قطع کرده و به تماس های آمریکایی ها و جنوبی ها پاسخ نمی دهد لذا آمریکایی ها و جنوبی ها مجبورند با استفاده از بلند گو پیام های خود را به طرف دیگر برسانند.

اگر قرار باشد، کسی بطور رسمی به کره شمالی برود، این اتاق تنها نقطه مرزی برای نقل انتقال میان دو کشور است که تا به حال چنین اتفاقی به ندرت صورت گرفته است.