بحث فنی: دلیل افت پرسپولیس در 20دقیقه آخر؟

به گزارش 598 به نقل از  سایت گل- پرسپولیس شروعی فوق‌العاده مقابل راه‌آهن داشت و در دقایق یک و چهار، دو موقعیت صد درصد گل ایجاد کرد. مشکی‌ها در طول نیمه اول هم برتری کامل و محسوسی بر حریف خود داشتند که البته در دقایقی با افت مواجه می‌شد.

در شروع نیمه دوم هم تیم گل‌محمدی فوق‌العاده بود و در کارهای ترکیبی فاز حمله و کنترل مهاجمان حریف موفق عمل کرد. حتی واکنش سرخ‌ها به تک‌گل راه‌آهن که روی یک غافلگیری به دست آمد هم مناسب بود و مشکی‌ها برای 5 تا 10 دقیقه دروازه حریف را به توپ بستند اما بعد از ضربه ایستگاهی حقیقی در دقیقه 70 تا دقیقه 90 که قاضی موقعیتی نصف و نیمه پیدا کرد خط دفاع و دروازه‌بان راه‌آهن برعکس دقایق قبل از آن و حتی در مقایسه با بیشتر لحظات بازی در نیمه اول چندان به زحمت نیفتاد.

در این میان می‌توان دو مساله را مطرح کرد؛

یک: اینکه با بازی 120 دقیقه‌ای و پرفشار مقابل ذوب‌آهن در فاصله 5 روزه تا این بازی بدن برخی بازیکنان تحلیل رفته بود که البته نفراتی مثل حقیقی و پولادی که 120 دقیقه در اصفهان بازی کرده بودند در این بازی هم جزو خوب‌های تیم‌شان بودند و خانزاده و سیدجلال هم آن‌قدر ضعیف نشان نمی‌دادند. می‌ماند نقی‌زاده و رضایی که شاید بتوان مساله افت بدنی را در مورد این دو بازیکن تا حدودی حس کرد.

دو: می‌توان افت پرسپولیس در 20 دقیقه پایانی را به تعویض‌های نه‌چندان جالب گل‌محمدی ارتباط داد. بازی دادن به قاضی و انصاری‌فرد در کنار هم، بیرون بردن نوری و استفاده از رضایی و فشنگچی در گوش راست و چپ برای بازگشت به سیستم قبلی (4-4-2) جواب نداد. درواقع با بیرون رفتن نوری، منشا اندک پاس‌های عمقی که بوی گل می‌داد هم خشکید و در کناره‌ها هم نه خبری از ولاتکو- ماهینی در راست بود که شاید با حرکات ترکیبی‌شان کاری کنند نه پولادی توانست در غیاب مارکو پروویچ با فشنگچی کاری از پیش ببرد.

با توجه به این تجربه‌ای که گل‌محمدی پشت سر گذاشت و دید که تصمیماتش برای ادامه روند تهاجمی تیمش یا شدت بخشیدن به حملات ناکارامد یا اشتباه بوده شاید حالا پیش خودش به این فکر می‌کند که مثلا می‌شد از مهدوی‌کیا به جای نوری بهره برد و با‌‌ همان سیستم 4-2-3-1 ادامه داد یا حداقل اگر قرار به تغییر سیستم بود ولاتکو به گوش راست می‌آمد تا برای جبران تک گل خورده فشار از کناره‌ها بیشتر شود.

همچنین می‌توان از گل‌محمدی این سوال را پرسید که واقعا در زمانی که تیم نیاز به گل مساوی دارد و در عمق و کناره‌ها برای ساختن موقعیت افت کرده چطور می‌توان به حرکات بازیکنی مثل امیرحسین فشنگچی که مدت‌هاست حتی دقایقی کوتاه برای تیمش بازی مفید نکرده دلخوش بود؟!