«احمد طرابیک» روزنامهنگار و فعال مصری در گفتوگو با خبرنگار سیاست خارجی خبرگزاری فارس به مسائل پیش روی انقلاب مصر از جمله مشکلات داخلی، منطقهای و بینالمللی این کشور اشاره کرد که مشروح آن از نظر خوانندگان میگذرد.
وی درباره وضعیت جریان اخوان پس از انقلاب این کشور گفت: جریان اخوان در مصر عناصر خود را تربیت میکند تا به یک بلوغ سیاسی برای ورود به عرصه سیاسی جامعه و فعالیت در راستای اهداف و ارزشهای این جنبش برسند.
این فعال مصری با اشاره به برخی مشکلات این کشور در عرصه سیاست خارجی اظهار داشت: مسائلی است که مهمترین آنها اقتصادی میباشد که عرصه را بر محمد مرسی بسته و آزادی عمل را از وی سلب کرده است و مرسی نمیتواند انتظارات مردمی از خود را به راحتی برآورده سازد.
طرابیک ادامه داد: کشورهای حاشیه خلیج فارس و آمریکا فشارهایی را بر دولت انقلابی جدید مصر وارد میکنند و با استفاده از ابزارهای اقتصادی خود و مشکلات اقتصادی مصر، که میراث رژیم سابق است، عرصه را بر مرسی تنگ کردهاند.
وی اولویت اول مرسی در شرایط فعلی را تحقق استقلال اقتصادی مصر خواند.
این فعالی سیاسی در پاسخ به این سوال که فشارهای اقتصادی کشورهای حاشیه خلیج فارس را چطور ارزیابی میکند؟ گفت: مصر نیازمند کمکهای اقتصادی است و برای دریافت وام از بانک جهانی نیز با مشکل روبروست. کشورهای حاشیه خلیج فارس پیش از آمدن مرسی از مخالفان این انقلاب بودند، حتی نخست وزیر سابق مصر به کشورهای حاشیه خلیج فارس رفت، اما چیزی به دست نیاورد و دلیلی وجود ندارد که این کشورها مصر را حمایت اقتصادی کنند.
طرابیک با بیان اینکه این قیود همچنان پس از رسیدن مرسی به ریاست جمهوری مصر وجود دارد، خاطرنشان کرد: بنابر این مرسی مجبور است که با سیاستهای آمریکا همراهی کند. این ناآرامیها و هرج و مرج در عرصه سیاسی و اقتصادی مصر همچنان ادامه خواهد داشت تا این کشور به استقلال و آرامش سیاسی برسد.
وی در بخش دیگری از سخنان خود با اشاره به روابط ایران و مصر در دوره جدید گفت: مرسی یک صفحه جدید در روابط مصر با ایران را باز کرد. این نقطه عطف پس از سفر کوتاه مرسی به تهران و همچنین سفر تاریخی آقای احمدینژاد به قاهره و استقبالی که در سطح مردمی و دولتی مصر از وی به عمل آمد حاصل شد.
این فعال سیاسی ادامه داد: رئیس دفتر مرسی در بزرگداشت انقلاب اسلامی ایران در قاهره اعلام کرد که ایران و مصر یک ملتند و مواردی که باعث نزدیکی 2 کشور است، بسیار بیشتر از مواردی است که باعث دوری آنها میشود.
طرابیک راه نزدیکی 2 کشور را از طریق مجرای اقتصادی خواند و اظهار داشت: مسائل علمی و فرهنگی نیز باید لحاظ شود. تمایل ملتهای 2 کشور برای نزدیکی بسیار بیشتر از تمایل رسمی و حکومتی است، چرا که در این بخش قید و بندهایی وجود دارد و ملاحظاتی است که باید لحاظ شود. سفر اخیر وزیر گردشگری مصر میتواند فتح باب خوبی در این حوزه باشد.
وی در ادامه در پاسخ به این سوال که روند انقلاب مردم مصر را چگونه ارزیابی میکنید؟ گفت: اختلاف انقلاب ایران و مصر در آن است که انقلاب ایران رهبر داشت، اما در مصر رهبری نبود. انقلاب مصر پیروز شد، اما نزاعها و درگیریها برای رسیدن به قدرت پدیدار شد و هستههای اصلی انقلاب که ائتلافهای لیبرال بودند، پس از آنکه حکومت جدید مصر مستقر شد با بازماندگان نظام مبارک ائتلاف کردند. عناصر نظام سابق به طور نامحسوس عضو این احزاب و ائتلافها شدند و بر آنها تاثیر گذاشتند.
این تحلیلگر سیاسی ادامه داد: علاوه بر این یک درگیری سنتی بین جنبش اخوان و جریانهای لیبرال وجود دارد که از گذشته بوده است. این 2 گروه در ابتدای انقلاب ائتلاف کردند چرا که هدفشان سرنگونی نظام مبارک بود و وقتی رژیم مبارک سرنگون شد، تمام گروههای ائتلاف کننده برای تقسیم حکومت جدید با هم درگیر شدند.
طرابیک ادامه داد: طرفداران و بازماندگان رژیم گذشته در موسسههای قضایی و سایر نهادها حضور داشتند و پس از روی کار آمدن نظام جدید تلاش کردند کودتای سفید یا ضد انقلاب را پیش ببرند.
وی با اشاره به اینکه طرفداران و بازماندگان رژیم گذشته مجلس نمایندگان را منحل کردند و قصد داشتند که شریانهای اساسی حکومت را منحل کنند، یادآور شد: رسانههای طرفدار نظام سابق برخی افراد را به ایجاد ناامنی و هرج و مرج تهییج و تحریک میکنند و ما شاهد حمله به یکسری اماکن عمومی مانند هتلها و حتی قصر ریاست جمهوری بودهایم. امری که از شروع انقلاب مردمی مصر و شروع درگیریها بین انقلابیها و نیروهای امنیتی وجود نداشت.
این کارشناس مسائل مصر در خصوص آینده انقلاب این کشور نیز گفت: درگیریهای سیاسی بین اخوان و سلفیها وجود داشته، اما آنها در نهایت متحد میشوند و درگیری اصلی آنها با لیبرالها خواهد بود که از سوی غرب و نظام سابق حمایت میشوند. به نظر من قطعاً جریان اسلامی، پیروز این درگیریها خواهد بود و اهدافش را تحقق میبخشد. دلیل آن هم برگزاری انتخابات 2 سال اخیر مصر است که نشان میدهد جریانهای اسلامگرا در عرصه سیاسی مصر پایگاه مناسبتری نسبت به جریانهای لیبرال دارند. درگیری اصلی در مصر بین جریانهای اسلامگرا و دیگر جریانها از جمله ملیگراها و لیبرالها است.