دايي و كاشاني از سوژه شدن در خنده بازار تا آشتي

مازيار ناظمي نوشت:

يكي پر افتخارترين فوتباليست تاريخ ايران و يكي هم عضو شوراي شهر تهران و مديري باسابقه ، يكي الگوي بسياري از نوجوانان و جوانان فوتبالي اين مملكت و يكي هم مدير و مشاور مقامات بلند پايه كشور و تصميم گير براي كلانشهري مثل تهران ، يكي علي دايي و يكي هم حبيب كاشاني !

شنيدن خبر آشتي  اين دو چهره ورزشي و سياسي با پادر مياني بقيه كساني كه يد طولايي در قهر و آشتي دارند ضمن اينكه اسباب خوشحالي است من را به فكر مي برد كه چرا قهر مي كنيم ؟ متاسفانه اين واكنش به رغم اينكه ميگوييم كار بچه هاست ولي نخستين حركتي است كه بيشتر ماها در مقابل نقد و رفتار مخالف ميلمان انجام مي دهيم .فرقي نمي كند قهر ، قهر است حالا از بچه چهار ساله من بگير تا برسد به بهترين گلزن جهان يا يكي از باسابقه ترين مديران يك نظام اسلامي !؟

واقعيت اين است كه یکى از مشکلات ما ایرانیان این بوده و هست که در حذف و تخریب همدیگر بسیار هنرمندیم و به ‏راحتى و بر سر مسائل کوچک روابط چندين ساله خود را قطع مى‏کنیم ، حاضريم همه حرفها و قولها قديم را فراموش كنيم چون منافع امروز ما تامين نميشود و به دلاليل شخصي و بدون در نظر گرفتن مسئوليت اجتماعي خودمان به راحتي با افكار عمومي و احساسات مخاطبان خود بازي ميكنيم حداقل براي احقاق منافع خودمان تلاش نمى‏کنیم به جاي قهر به اجماع برسیم يا با گفت وگو و روشن كردن اختلافات به يك مفاهمه دست پيدا كنيم براي همين هم نمي توان روي تعاريف و تعارفات افراد از هم حساب باز كرد زماني كاشاني بزرگ دايي بود و دايي هم بزرگ فوتبال براي كاشاني به فاصله يك سال و خورده اي كاشاني مدير عامل پرسپوليس شد آقاي موقت و دو نفري شدند سوژه خنده بازار شبكه سه سيما ! ...

عين همين ماجرا هم الان براي دايي و رويانيان تكرار شده است ( اميدوارم بدهي پرداخت شود و آشتي طرفين برقرار گردد ! ) توي اين نوشته دنبال مقصر نيستم بلكه در نگاهي كلان تر به خلق و خويي نقد دارم كه نه تنها در ورزش ، بلكه در عرصه هاي ديگر هم حكمفرماست يعني اول قهر ، بعد حذف و اگر نشد تخريب مادامي كه تفكر ما شخصي و قبيله اي است مادامي كه منافع مادي من يعني همه چي ، مادامي كه هر كس جايگاه و اندازه خود را ندارد و به قول مهران مديري اشتباهي است ، مادامي كه ما تعريفي براي اسطوره و  الگوسازي نداريم  و ... وضع همين است و به راحتي هم از نسلي به نسلي ديگر راه پيدا ميكند.

بدون ترديد پيشرفت و توسعه يك كشور نيازمند همت همه ادمهاي ان مملكت است و در اين ميان سهم نخبگان به خاطر تاثير گذاريشان بر عامه مردم بيشتر و حساستر خواهد بود نمي دانم آيا خود نخبگان ماهم اينگونه فكر ميكنند يا اينكه اصلا نخبه نبودند و ما تصورمان اشتباه است ؟!