جشنواره‌اي براي رفع مظلوميت از شركت‌هاي داخلي

 اولين جشنواره برند‌هاي ملي پوشاك ايران برگزار شد تا يكي از حلقه‌هاي مفقوده زنجيره توليد تا توزيع پوشاك بومي، بيش از پيش مورد توجه قرار گيرد.

به گزارش 598 به نقل از رجانيوز، صحبت از مد و لباس بومي كه معيارهاي ديني را دارا باشد چيز تازه‌اي نيست. كمبود لباس‌هايي كه در عين پوشيدگي بتوانند سليقه مشتريان را هم تامين كنند يكي از واقعيت‌هاي بازار پوشاك ايران است.

براي درك اين واقعيت –كه در بخش پوشاك بانوان بيشتر به چشم مي‌آيد- كافي است چرخي در معروف‌ترين بازرهاي پوشاك شهر بزنيد و دنبال سوزن در انبار كاه بگرديد!

برگزاري جشنواره و مسابقه‌هاي مختلف مد و لباس يكي از راه‌هايي است كه به ذهن مديران و افراد دغدغه‌مند رسيده است و در اين چند سال اخير به مراتب به اجرا در آمده است.

اگرچه طراحي لباس و برگزاري جشنواره‌هايي از اين دست حتما يكي از مراحل رسيدن به شرايط مطلوب در حوزه پوشاك است، اما تجربه نشان داده است كه جاي خالي يك حلقه موجب شده است تا اين زنجيره كامل نشود و عملا چيزي دست مردم را نگيرد. از اين روست كه علي رغم عرضه طراحي‌هاي جديد، هنوز مردم در كوچه و خيابان لباس‌هايي را مي‌پوشند كه ربطي به آن جشنواره‌ها ندارند.

يكي از دلايل اين امر آن است كه آنچنان كه بايد و شايد به توليدكنندگاني كه قرار است اين لباس‌هاي طراحي شده را توليد كنند، توجه نشده است. قطعا از كارگاه‌هاي غير رسمي، زيرزميني و حتي آپارتماني توليد پوشاك نمي‌توان انتظار داشت كه پارچه‌ها را با الگوهاي بومي برش بزنند و بفرستند زير سوزن چرخ خياطي.

حتي اگر چنين انتظاري هم بجا باشد، باز هم چه ساز و كاري براي شناسايي اين توليدكنندگان وجود دارد و چگونه مي‌توان اين انتظار را به آنها انتقال داد؟

مخلص كلام آنكه تا وقتي «برند» معتبر داخلي در حوزه پوشاك نداشته باشيم؛ تا وقتي مردم به اين برندها اعتماد نكنند، و تا وقتي شركت‌هاي اسم و رسم دار معتبر لباس توليد نكنند، مدهاي طراحي شده لباس فقط به تن مانكن‌هاي جشنواره‌ها مي‌نشينند و راهي به ويترين فروشگاه‌ها پيدا نمي‌كنند. از اين منظر اگر به اولين جشنواره برند‌هاي ملي پوشاك ايران نگاه كنيم، برگزاري اين جشنواره موجب خرسندي خواهد بود.

البته ممكن است در اين جشنواره كه بيش از 40 شركت داخلي شركت كردند، پوشاكي مانند همان‌هايي كه در بازر موجود است هم عرضه شده باشد؛ پوشاكي كه خيلي هم بومي و ديني نباشند، اما آنچيز كه مهمتر است پا گرفتن شركت‌هاي داخلي و جا افتادن برندهاي ايراني در اين حوزه است.

اگر اين برندها در ميان مردم مقبوليت پيدا كنند مي‌توان كم‌كم لباس‌هاي با طراحي داخل را هم روانه بازار كرد و نبض بازار پوشاك را بدست گرفت.

ابوالقاسم شیرازی  رئیس اتحادیه کشوری پوشاک در اينباره مي‌گويد: هم‌اکنون در صنف پوشاک، افرادی بدون پرداخت مالیات و حق بیمه کارگران، در کارگاه‌های زیرزمینی و حتی آپارتمان‌های مسکونی مشغول به فعالیت هستند، درحالی‌که تولیدکنندگان مجاز و صاحب پروانه، مجبور به رقابت با آنها در شرایطی نابرابر هستند.

رئیس اتحادیه کشوری پوشاک از آغاز برندسازی در پوشاک زنانه خبرداد و افزود: همین موضوع سبب سخت‌تر شدن رقابت برای تولیدکنندگان مجاز شده است. این در حالی است که حجم ریالی تولیدات پوشاک در مقایسه با دیگر تولیدات در کشور بسیار بالاست و هم‌اکنون بیش از پنج‌هزار تولیدکننده صنفی در این اتحادیه عضو هستند که هر یک، بین پنج تا ۱۲۰نفر ایجاد اشتغال کرده‌اند.وی تصریح کرد: در صورت حمایت از این صنف، حجم زیادی از اشتغال کشور تامین شده و زمینه ایجاد ارزش‌افزوده بیشتر فراهم خواهد شد.

برندسازي در حوزه پوشاك اگر به نتيجه بيانجامد ثمرات فراواني در حوزه فرهنگ و هم حوزه اقتصاد خواهد داشت، مخصوصا كه ميزان واردات در اين حوزه با اعداد و ارقام عجيبي همراه است.

شاهین فاطمی، نایب‌رئیس اتحادیه تولید و صادرات نساجی ایران در همين رابطه گفته است: در حالی میزان واردات رسمی پوشاک به کشور براساس آخرین آمارها حدود ۳۰میلیون دلار بوده است که رقم واردات غیررسمی پوشاک از طریق قاچاق ۳۰برابر میزان واردات رسمی پوشاک است.

فاطمی با بیان این‌که میزان واردات پوشاک رسمی و غیررسمی به کشور هفت تا ۹ میلیارد دلار است، گفت: با افزایش نرخ ارز دیگر واردات پوشاک مقرون به‌صرفه نیست و پیش‌بینی می‌شود میزان واردات رسمی پوشاک به کشور تا شش ماه آینده نصف شود.وی با اشاره به صادرات پوشاک ایرانی در شش ماه نخست سال‌جاری گفت: میزان صادرات پوشاک ۵۰ میلیون دلار بوده که عمدتا به کشورهای همسایه صورت گرفته است.