رمزگشایی خداحافظی رحمتی از تیم ملی

به گزارش خبرگزاری تسنیم ،‌مهدی رحمتی در اقدامی عجیب از تیم ملی کناره‌گیری کرد و فعلا تمایلی به بازی برای تیم ایران ندارد. رحمتی درباره این‌که چرا در این مقطع دست به این کناره‌گیری زده است حرفی نزده و نمی‌خواهد درباره اتفاقاتی که باعث رفتن از تیم ملی شده است حرفی بزند، اما می‌شود حدس زد که او از شرایطی ناراحت است و این ناراحتی باعث اعلام کناره‌گیری شده است.

یک دلیل آن می‌تواند جو به وجود آمده در چند ماه اخیر درباره حضور دانیال داوری باشد که در لیگ 2 آلمان حضور دارد و تقریبا حضورش در تیم ملی ایران قطعی است. حضور داوری ابزاری شده است تا رحمتی به نوعی تخریب شود و او با این اقدام یک گام جلو‌تر از آن‌هایی برداشت که داوری را مقابلش قرار داده‌اند.

رحمتی از زمانی که پیراهن شماره یک ایران را می‌پوشد تقریبا بی‌رقیب بوده است و حضور دانیال داوری می‌تواند این شماره یک بودن را تهدید کند. او با این اقدام قصد داشته به کی‌روش و سایرین بفهماند که دلخور است. نکته بعدی اختلاف شدید او با یکی از بازیکنان سر‌شناس تیم ملی است که مدت‌ها است این اختلاف آغاز شده و ادامه‌دار هم هست. هر دو طرف این دعوا مواضع تندی نسبت به هم دارند و اگر چه نامی از هم نمی‌برند اما حتی مواضعی هم برای هم گرفته‌اند.

رحمتی با این کناره‌گیری یک گام دیگر در رقابت با این رقیب برداشت و به نوعی قصد دارد وانمود کند که مسائل و اختلافاتی وجود دارد که او خودش را حذف کرده است. در چنین مواقعی شاید برد با کسی باشد که خودش را حذف کند و جو را با این حذف به سمت خود برگرداند. این اختلاف گویا ریشه‌ای‌تر از آن است که حل شود و رحمتی با حذف خود می‌خواهد ضربه شستی به طرف دعوای خود بزند.

*واکنش کی‌روش به خداحافظی رحمتی

همان طور که پیش‌بینی می‌شد، خبر خداحافظی موقت مهدی رحمتی سروصدای ویژه‌ای در رسانه‌های ورزشی ایران داشت. این خبر که حالا دامنه‌های تازه‌ای نیز پیدا می‌کند با واکنش سرد کارلوس کی‌روش همراه بوده است. کی‌روش در مصاحبه دیروزخود با خبرگزاری فارس به رحمتی طعنه زده و چند باری گفته است تیم ملی جای نق زن‌ها نیست و جای کسانی است که از خودشان برای تیم ملی مایه می‌گذارند.

کی‌روش می‌گوید: دلیل این تصمیم‌گیری رحمتی را نمی‌دانم و اینکه آیا به مسائل شخصی مربوط است یا خانوادگی، ولی اگر واقعیت داشته باشد ما باید به چنین تصمیمی احترام بگذاریم. ولی اگر به چیز دیگری مربوط می‌شود من در جریان آن نیستم و برای ما توضیحی نداده است و چون در جریان مشکلات دیگری نیستم نمی‌توانم بیشتر از این صحبتی داشته باشم. ولی اگر واقعیت داشته باشد که از تیم ملی خداحافظی کرده من برایش آرزوی موفقیت دارم! بنابراین از تیم ملی بیرون خواهد رفت.

کی‌روش درباره جانشین رحمتی هم  با لحنی تندتر گفته است‌: بهترین جایگزین بازیکنانی خواهند بود که بالاتر از همه چیز خودشان را فدای تیم ملی می‌کنند و دوست دارند که در جمع تیم ملی باشند و برای من مهم بازیکنانی هستند که خودشان را در اختیار تیم ملی می‌گذارند.

من  بازیکنان ضعیف و بازیکنانی را که دوست ندارند تا آخرین ثانیه تلاش‌شان را بکنند از تیمم بیرون می‌گذارم چون این بازیکنان تمرکز کافی را نخواهند داشت که تا آخرین ثانیه تلاش خودشان را انجام دهند.من باید مطمئن باشم آنهایی که به خودشان فکر می‌کنند و به منافع تیم فکر نمی‌کنند در تیم من نیستند و آنهایی که حاضر نیستند از خودشان بگذرند.

او در پایان هم گفته است‌: خودم برای آنکه بتوانم قهرمان جهان شوم از خیلی چیزها گذشتم، از کریسمس، از تعطیلات و از خانواده، مثل تمام بازیکنان بزرگ دنیا، پس آنهایی که آماده این کار نیستند باید برای آن تیم ملی بازی کنند که من اسم آن تیم ملی را می‌گذارم تیم «بهانه‌گیرها»، «ناله کن‌ها»!

جالب اینکه شاهدان عینی می‌گویند در بندرانزلی گفت وگوی کوتاهی میان سید مهدی رحمتی و کارلوس کی‌روش صورت گرفته و دروازه بان تیم ملی سرمربی این تیم را از تصمیم خود مبنی بر خداحافظی از تیم ملی آگاه کرده بوده است.

*برطرف شدن آخرین موانع حضور محمددانیال داوری در «تیم ملی»

آخرین مانع حضور دانیل داوری در تیم ملی فوتبال ایران برطرف شد. آیا این دروازه‌بان ایرانی – آلمانی (لهستانی) می‌تواند تهدیدی جدی برای سیدمهدی رحمتی و دیگر سنگربانان مدعی پوشیدن پیراهن شماره یک تیم ملی فوتبال باشد؟

در شناسنامه ایرانی داوری نام کوچک او محمد درج شده است در حالی که در شناسنامه آلمانی نام او محمد دانیال عنوان شده است. این مغایرت باعث شده بود تا فدراسیون جهانی فوتبال اجازه بازی داوری با تیم ملی ایران را ندهد.

فدراسیون فوتبال ایران با همکاری سرکنسولگری ایران در فرانکفورت آلمان با ارائه اسنادی چون شناسنامه پدر داوری، فیفا را متقاعد کرد و اکنون با موافقت عالی‌ترین مرجع تصمیم‌گیری در فوتبال جهان داوری دیگر مانعی را برای حضور در تیم ملی ایران بر سر راهش نمی‌بیند.

در آخرین فهرست سرمربی پرتغالی تیم ملی ایران هم نام دانیال داوری دیده می‌شود و مسوولان فدراسیون فوتبال هم در تلاش هستند آخرین کارهای لازم را برای رساندن داوری به تیم ملی انجام دهند.

محمد دانیال داوری، پیراهن شماره 26 اینتراخت برانشوایگ را به تن دارد ولی سنگربان اصلی این تیم در رقابت‌های بوند سلیگای دو است. در پروفایل این بازیکن در «کیکر آنلاین» نوشته شده است او 192 سانتی‌متر قامت و 85 کیلوگرم وزن دارد و در ششمین روز ژانویه 1988 از پدری ایرانی و مادری لهستانی در آلمان به دنیا آمده است.

داوری پیش از برانشوایگ درون دروازه تیم‌هایی چون ویزک و ماینتس ایستاده است. سه بازی در بوند سلیگای سه و 48 بازی در بوند سلیگای دو هم در کارنامه فوتبالی مرد شماره یک برانشوایگ، صدرنشین بوند سلیگای دو دیده می‌شود

فوتبال داوری از گاربن‌تایش شروع شد. او سپس در سال 2002 به گیسن ویزک پیوست و یک فصل را هم به عنوان مهاجم بازی کرد. داوری در سال 2004 به جوانان ماینتس رفت و سرانجام با همین تیم در رده جوانان بوند سلیگا حاضر شد. او در فصل 2008 – 2007 دروازه‌بان تیم دوم ماینتس در لیگ منطقه‌ای آلمان بود و پس از رسیدن به عنوان پنجمی با این تیم روانه اینتراخت برانشوایگ در بوند سلیگای سه آلمان شد.

او بلافاصله در تیم اصلی برانشوایگ جای نگرفت، ولی با تیم ذخیر‌ه‌ها در لیگ منطقه‌ای به قهرمانی رسید. آسیب‌دیدگی ماریان پتکوویچ، دروازه‌بان اصلی برانشوایگ در 11 سپتامبر 2010 در بازی خانگی با وایس آهلن به انجام نخستین بازی داوری در تیم اصلی برانشوایگ در لیگ دسته سوم آلمان انجامید. پتکوویچ در بازگشت از آسیب‌دیدگی نتوانست جای خود را از داوری پس بگیرد.

در فصل 2012 – 2011 این داوری بود که دروازه‌بان اصلی تیمش شد. او 12 اوت 2011 در بازی با کارلسروهه نخستین بازی خود را در بوند سلیگای دو انجام داد.

داوری امید فراوانی دارد تا سال آینده در بوند سلیگای یک روبه‌روی بزرگانی چون بایرن‌مونیخ، بوروسیا دورتموند، هامبورگ، شالکه و ... قرار گیرد.

شاید او جام جهانی 2014 را با حضور در دروازه تیم ملی ایران تجربه کند. البته اگر کارلوس کی‌روش بتواند راه ناهموار شده تیم ملی ایران را در رسیدن به جام جهانی بیستم هموار کند!

داوری که در تمام 19 هفته سپری شده از بوند سلیگای 2 درون دروازه تیمش ایستاده، میانگین نمره 11/3 را از کیکر دریافت کرده است.

منبع: روزنامه دنیای اقتصاد