می‌توانستند مثل جباری از من هم حمایت کنند

به گزارش 598 به نقل از جام ورزشی، محسن خلیلی درباره داربی 76، خاطرات خود از بازی برابر استقلال، گلایه‌هایش از مسئولان باشگاه پرسپولیس و شرایط کنونی خود صحبت کرد.

* چهار روز دیگر به هفتاد و ششمین داربی پایتخت باقی مانده است. به عنوان بازیکنی که در چند بازی برابر استقلال حضور داشتی، با شنیدن نام داربی چه احساسی پیدا می‌کنی؟

وقتی اسم داربی می‌آید یک بازی پر از هیجان، سرنوشت‌ساز و همچنین کری‌خوانی به ذهن هواداران می‌آید. مدت زیادی از اولین تجربه من در داربی می‌گذرد اما باز هم صحبت کردن درباره آن جالب است. وقتی به پرسپولیس آمدم کسی نمی‌گفت که امسال برای ما خوب گل بزن یا آقای گل لیگ شو. همه از من می‌خواستند که مثل فصل قبل که در سایپا در دو بازی رفت و برگشت به استقلال گل زده بودم، باز هم به این تیم گل بزنم. آن‌ها به من می‌گفتند که مهم نیست امسال چندم می‌شویم بلکه مهم این است که دو بازی رفت و برگشت را از استقلال ببریم. این موضوع برای خودم عجیب و غریب بود اما وقتی برای اولین بار در داربی بازی کردم و جو ورزشگاه را دیدم کاملا متوجه شرایط شدم. نمی‌شود گفت این بازی مثل سایر بازی‌های دیگر سه امتیاز دارد. این جمله‌ی کلیشه‌ای واقعا برای داربی مصداق ندارد. داربی بازی‌ای است که مردم با آن در طول یک سال زندگی می‌کنند و برای هم کری می‌خوانند. مثلا به همدیگر می‌گویند که اگر 10 باخت هم داده باشیم شما را در داربی برده‌ایم. به خاطر همین فشارها و حساسیت‌ها روی بازیکنان است که داربی جذابیت خود را از دست می‌دهد. به نظر من هواداران باید حق بدهند که خودشان باعث می‌شوند کیفیت این بازی پایین بیاید. بالاخره باید قبول کنیم که مردم ایران احساسی هستند و این موضوع به بازیکنان هم منتقل می‌شود.

* در آن سال در هر دو بازی رفت و برگشت به استقلال گل زدی.

در کل یکی از محاسنی که من داشتم این بود که از ابتدای شروع فوتبالم هیچ وقت تحت تاثیر جو ورزشگاه قرار نمی‌گرفتم. وقتی وارد زمین می‌شدم هدفم خوب بازی کردن و گل زدن بود. تمام تمرکزم هم روی بازی بود و زیاد به تماشاگران و شعارهای آن‌ها فکر نمی‌کردم. شاید به همین خاطر بود که همیشه از تک موقعیت‌ها بهترین استفاده را می‌کردم. شاید بعضی از بازیکنان به این شعارها توجه کنند و حواس‌شان پرت شود اما من همیشه حواسم به بازی بود.

* بعد از اینکه در بازی برگشت به استقلال گل زدی خوشحالی‌ات را به شیوه خاصی به هواداران حریف نشان دادی. این کارت دلیل خاصی داشت؟

در آن بازی به خاطر شرایطی که وجود داشت، من پشت سر نیکبخت که مهاجم نوک بود بازی می‌کردم. در آن بازی به صلاحدید افشین قطبی و علی‌رغم میل باطنی‌ام در آن پست بودم اما به تصمیم مربی احترام می‌گذاشتم، به همین خاطر در نیمه نخست زیاد موقعیتی نصیبم نشد اما در نیمه در یک صحنه پشت دفاع استقلال فرار کردم و با طالبلو تک به تک شدم. شاید همه در آن لحظه فکر می‌کردند که من طالبلو را دریبل می‌کنم و خود وحید هم همین انتظار را داشت. اما من با پای غیر تخصصی‌ام یک ضربه چیپ زدم و آن توپ گل شد. آن گل یکی از بهترین لحظه‌های زندگی من بود چرا که برایم خیلی مهم بود که لقب رفت و برگشت را که فصل قبل به دست آورده بودم، از دست ندهم.

* خاطره بدی از داربی داری؟

اصلا خاطره بدی ندارم. بعد از آن بازی در چشم هواداران می‌دیدم که از عملکرد من راضی هستند و می‌گفتند محسن، کار خودش را کرده است. اما توقع‌شان از من بالا رفت. با این حال برای سال‌های بعد دیگر نتوانستم در داربی باشم چرا که در بازی تیم ملی با سوریه آسیب دیدم و از آن به بعد نتوانستم به شرایط ایده‌آل خودم برگردم. کسی هم در این میان به من کمک نکرد. من از مسئولان و مربیان پرسپولیس انتظار داشتم. چطور زمانی که گل می‌زدم آن‌ها خوشحال بودند و از من انتظار داشتند که وقتی تیم عقب است کمک‌شان کنم و پرسپولیس را از بحران خارج کنم اما وقتی من به حمایت نیاز داشتم خیلی راحت از من گذشتند. بعد از فصلی که مصدوم شدم به عنوان آخرین بازیکن به پرسپولیس رفتم. سال بعد از آن در نیم فصل دوم برای پرسپولیس عملکرد خوبی داشتم و در مجموع حضورم در بازی‌های لیگ و جام حذفی 11 گل زدم اما با وجود این باز هم به من اعتماد نشد. این نشان می‌دهد که فقط بازیکنان را در اوج می‌خواهند. زمانی که به استیل آذین رفتم هم آخرین بازیکن این تیم بودم. با این حال همه چیز گذشته و من انتظاری از کسی ندارم. هواداران پرسپولیس از خیلی‌ها قدرشناس‌تر بودند. باید از آن‌ها تشکر کنم چرا که هرچه دارم از آن‌هاست. جا دارد بگویم که برایم خیلی عجیب بود که وقتی با پیراهن مس کرمان به پرسپولیس گل زدم هواداران من را تشویق کردند. این نشان می‌دهد که آن‌ها دوست داشتند من به پرسپولیس برگردم.

* صحبت‌های تو در حالی است که در فوتبال ایران بازیکنان دیگری هم این مصدومیت‌ها را تجربه کرده‌اند. برای مثال باشگاه استقلال همیشه از مجتبی جباری حمایت کرده است.

به هر حال کسی نخواست که مثل مجتبی جباری به من کمک کند. شاید در این جا بشود از مسئولان استقلال تشکر کرد که همیشه صبر کردند و به جباری کمک کردند تا به میدان بازگردد و به این تیم کمک کند. شاید به همین خاطر است که کمتر پیش می‌آید پرسپولیس بازیکن خیلی قدیمی در تیمش داشته باشد. الان شرایط به گونه‌ای است که در استقلال بحث بر سر بازوبند کاپیتانی است. این یعنی اینکه کاپیتان‌های این تیم هر کدام 6 – 7 سال سابقه حضور در استقلال را دارند اما در پرسپولیس بازیکنی که یک سال است آمده بازوبند را می‌بندد.

* البته بعد از اینکه به پرسپولیس گل زدی، گریه هم کردی. کاری که کمتر در میان بازیکنان ایرانی دیده‌ایم.

این عقیده شخصی من بود. نمی‌شود گفت هر بازیکنی که به تیم سابقش گل می‌زند باید ناراحت شود و گریه کند. من از این ناراحت شدم که به تیمی گل زدم که در آن آقای گل شده بودم و از همان تیم به تیم ملی رسیده بودم. وقتی دیدم هواداران پرسپولیس من را تشویق می‌کنند بغضم گرفت که چرا نمی‌توانم با این هواداران شادی کنم. من هیچ موقع برای بازگشت به پرسپولیس فشار نیاوردم و کسی را زور نکردم که به این تیم برگردم. با خودم گفتم هر موقع خودشان دوست داشته باشند برمی‌گردم. اما این اتفاق نیفتاد. همان طور که پارسال در زمان مربی‌گری حمید استیلی پرسپولیس یک جای خالی داشت اما سعی نکردند به یک پرسپولیسی کمک کنند و من هم موقعیت بازگشت به این تیم را از دست دادم و یک نیم فصل بیرون ماندم. صحبتی که الان به یک پرسپولیسی می‌توانم بکنم این است که همیشه هوای تیمش را داشته باشد. این روزها می‌بینم برخی پیشکسوتان به مربیان انتقاد می‌کنند یا برعکس آن هم رخ می‌دهد. در حالی که این خوب نیست و همدلی و پشت هم بودن باعث موفقیت می‌شود. واقعا وقتی مجتبی جباری را می‌بینم افسوس می‌خورم. پرسپولیسی‌ها حتی یک بار هم به من نگفتند که بیا تا کمک کنیم به شرایط خوبت برگردی. با این حال امیدوارم دیگر بعد از این چنین اتفاقی برای هیچ بازیکنی نیفتد و مثل مجتبی جباری‌ها و کیانوش رحمتی‌ها از بازیکنان‌مان حمایت کنیم. شاید ما که اینقدر ادعا داریم بازیکنان‌مان باید حرفه‌ای شوند بهتر باشد به مسوولان و مربیان‌مان بگوییم که باشگاه اوساسونا را سرلوحه کار خود قرار دهند که چطور بعد از مصدومیت مسعود شجاعی از این بازیکن حمایت کرد و فقط لیونل مسی و کریستیانو رونالدو را برای بازیکنان مان مثال نزنیم.

* این روزها بحث‌هایی درباره توصیه مسئولان به مربیان و بازیکنان پرسپولیس و استقلال برای مساوی شدن برخی از بازی‌های این تیم مطرح می‌شود. آیا در بازی‌های شما هم چنین اتفاقی افتاد؟

اصلا چنین چیزی وجود نداشت. در سه بازی‌ای که من مقابل استقلال انجام دادم، چنین چیزی ندیدم. مثلا در بازی رفت که گل زدم شیث رضایی که باید تعویض می‌شد، در دقیقه 85 سانتر کرد و من از میان 5 نفر گل زدم. چطور می‌شود آن اتفاق هماهنگ شده باشد؟ فقط همین بحث وجود داشت که بازیکنان دو تیم آرامش خود را حفظ کنند و به تیم و هواداران حریف توهین نکنند.

* داربی 76 را چطور می‌بینی؟ پرسپولیس و استقلال هر دو در هفته‌های گذشته شرایط خوبی داشته‌اند.

واقعیت این است که پرسپولیس، امسال بهترین‌های لیگ و تیم ملی را که رویانیان آن‌ها را به خدمت گرفته در اختیار دارد. شاید بزرگ‌ترین مشکل پرسپولیس در نیم فصل اول این بود که بازیکنان دوست نداشتند برای ژوزه بازی کنند و آن مربی به گونه‌ای روی اعصاب بازیکنان بود. همین الان هم نمی‌شود گفت که پرسپولیس عالی شده است. در یک بازی 6 گل می‌زند و یک بازی را به زور می‌برد. بنابراین شرایط همان است، فقط بازیکنان دوست دارند بازی کنند اما آن موقع نمی‌خواستند. با این حال صحبت‌های من دلیل بر ضعف یحیی گل‌محمدی نیست. او یک مربی بادانش و آینده‌دار است. اما در کل پرسپولیس به آرامش خوبی رسیده است. اصلا نمی‌توان درباره برنده داربی صحبت کرد. در این بازی هر بازیکنی که تمرکز نداشته باشد، تیمش لنگ می‌زند. تیمی که بازیکنانش بیشتر تمرکز داشته باشند، شانس بالاتری برای پیروزی دارد، البته هر دو تیم بازیکنان باتجربه‌ای در داربی‌ها دارند. شاید نیمکت استقلال هم باتجربه‌تر باشد اما در نهایت این بازیکنان هستند که نتیجه را تعیین می‌کنند.

* غیبت علی کریمی چقدر در کار پرسپولیس تاثیرگذار خواهد بود؟

بدون شک کریمی مهره‌ی تاثیرگذاری است و نمی‌شود گفت بود و نبودش فرق نمی‌کند. به عنوان یک پرسپولیسی دوست دارم او در این بازی حضور داشته باشد. حتی شده برای یک نیمه به میدان برود. چرا که حضورش یک وزنه برای پرسپولیس و یک فشار روحی برای تیم حریف است.