آنچه که «دونگی» هست اما در سریال‌های ایرانی نیست

روزی لرد بزرگ گفت جامعه ای که قهرمان ندارد مرده است دنبال قهرمان باشید قهرمانی که سختی میکشد درگیر می شود خراب میشود اما در نهایت برنده میشود هر چند تلخ مردم دنبال قهرمانند چرا که هر صحنه ای قهرمان دارد کربلا قهرمان داشت مکه قهرمان داشت هر دینی قهرمان داشت قهرمانی که از صفر به صد رسید اسلام همواره دنبال قهرمان بود قهرمانی که سختی کشیده باشد اما مصمم و با اراده باشد.

صحبت کردن از تم پیشرفت، درست به نظر میرسد اما فراموش نکنیم که این سریال، علاوه بر ترویج نوع معنویت حاکم بر فیلم، فمینیسم را هم ترویج میدهد. کوتاه دلیل آنکه پادشاه مردی است بی عرضه و در مقابل دنگی، زنی است قدرتمند. دلایل فمینیستی بودن این سریال به اندازه ای است که میتوان یک مقاله نوشت. این گونه سریالها در ترویج ادیان شرقی که شرک آمیز هستند میتوانند موثر واقع شوند.

مگر ما كم قهرمان ملي داريم .مگر نه اين است كه دومين اثر حماسي دنيا شاهنامه نيست با اون همه قهرمان ارزشمند اخلاقي و آثار تاريخي ديگر ولي كمي بايد علقه ملي داشت ونمي شودبا ديد مذهبي فقط به جلو رفت

وقتی در فرهنگ ما کوروش کبیر، آریو برزن ، داریوش ، شاهنامه فردوسی (رستم و سهراب و افراسیاب) جایی نداره ، وقتی در یادواره سهراب سپهری تنها چند نفر شرکت می کنند باید جومونگ و دونگ یی خیالی همدم ایرانیها باشه . وقتی تمام هویت ما بی هویتی ماست دیگر چه انتظاری از بچه هایمان داریم.
در مورد فلان فرد دسته چندم عرب فیلم می سازیم اما قهرمانان ایرانی مهجور موندن. علت اصلی رویکرد مردم به الگوهای بیگانگان ( شرقی و غربی ) اولا معرفی نکردن الگوی جایگزین مناسب با فرهنگ ایرانی به مردم ، دوما بی مهری به فرهنگ کهن ایران و معرفی الگوی بیگانه به عموم مردمه ( مرغ همسایه غازه)
واقعا در عجبم از مسئولینی که سینه چاک می کنند جهت مبارزه با تهاجم فرهنگی ولی افتخارات و فرهنگ ایرانی رو هر جا که لازم بوده مهجور ومتروک گذاشتن و زیر پا له کردن، در تمام سریالهای ساخته شده از افتخارات عربها صدا و سیمای جمهوری اسلامی از ایرانیان به عنوان عجم ( گنگ و گیج ) یاد می کند دیگر چه انتظاری از بیگانگان داریم که مولانا را اهل ترکیه ، شهریار را اهل آذربایجان ( شوروی سابق) ندانند ، چه انتظاری داریم که خلیج فارس همچنان خلیج فارس خوانده شود .

2سال پیش در ایران سریال ستایش پخش شد(تقلیدی بسیار احمقانه از اوشین).با وجود طولانی بودن این سریال،جز خستگی و عصبانیت چیزی برای مخاطب نداشت.فیلمسازان ایرانی استاد ساختن سریالهای تکراری و آبکی هستند.
من دیگه فقط سریالهی کره ای نگاه میکنم