دیپلماتی که علیه خودش سخنرانی می کند

به عقیده برخی از این کارشناسان که پس از مذاکرات مسکو با «ایران هسته ای» گفت وگو کرده اند، با گذشت بیش از 6 دور مذاکره میان ایران و 1+5 (از ژنو 1 تا مسکو) این حقیقت کاملا آشکار شده است که نماینده روسیه در این مذاکرات از صلاحیت حرفه ای کافی برخوردار نیست و حضور او در این مذاکرات در حال ضربه زدن به اعتبار کشور روسیه است.

 

این کارشناسان می گویند اولین مشکل ریابکوف که در مذاکرات ایران و 1+5 تبدیل به یک حقیقت کتمان ناپذیر شده این است که وی دیگز از اعتبار کافی به عنوان یک مذاکره کننده برخوردار نیست چرا که مکررا مواردی پیش آمده که او نظرات خود را در فواصل زمانی کوتاه به طور کاملا عجیب و البته عمیق تغییر داده است.

 

یک دیپلمات در این باره گفت: «یک چیز درباره ریابکوف مسلم است: نمی توان به او اعتماد کرد».

 

یکی از نمونه هایی که در اثبات این امر به آن اشاره می شود رفتاری است که او در مذاکرات استانبول 2 از خود نشان داد. وی ابتدای این مذاکرات موضعی بسیار تند –حتی تندتر از فرانسه و امریکا که معمولا تندترین مواضع را دارد- اختیار کرد اما بعد از ظهر همان روز با مراجعه به هیئت ایرانی گفت که این فقط یک تاکتیک مذاکراتی بوده است.

 

یک دیپلمات نزدیک به مذاکرات می گوید ریابکوف در مسکو هم رفتاری کم و بیش مشابه داشته و پیشنهادهایی را که خود ردجلسات خصوصی ارائه می کرده، در جلسات عمومی تر رد می کرده است.

 

ابن دیپلمات ادامه می دهد: «رفتار او کمی شرم آور است. او حتی علیه خودش هم سخنرانی می کند».

 

این نوع رفتار یابکوف را به مشکلی جدی به نام مشکل اعتبار مواجه کرده است به گونه ای که او عملا از حداقل اعتبار لازم برای کی مذاکره کننده برخوردار نیست و به این ترتیب به قول دیپلمات ها «دیگر جدی گرفته نمی شود».

 

مسئله دیگری که برخی کارشناسان درباره ریابکوف مطرح می کنند این است که او حتی به نظرات رسما اعلام شده دولت روسیه هم پای بند نیست.

 

یک کارشناس که از موضوع مطلع است به «ایران هسته ای» گفت: «ریابکوف در مسکو به صراحت مواضع پوتین را رد کرد و گفت این مواضعی است که او در دوران نخست وزیری داشته است».

 

وی ادامه داد: «در کمال تعجب همه هیئت ها دیدند که ریابکوف هیچ علاقه ای به حاکم شدن نظرات پوتین در مذاکرات از خود نشان نمی دهد. نظران او به پرز نزدیک تر بود تا پوتین».

 

اشاره این دیپلمات به مقاله ای است که ویلادیمیر پوتین در ایام مبارزه انتخاباتی خود در اعلام برنامه های سیاست خارجی اش نوشت و در آن به صراحت اعلام کرد می توان حق غنی سازی ایران را پذیرفت و در مقابل تنها چیزی که لازم است این است که ایران همکاری اش را با آژانس تقویت کند.

 

به این ترتیب علاوه بر اینکه رفتار فردی ریابکوف باعث شده وی قابل اعتماد نباشد، مسئله دیگر این است که جایگاه او اساسا از این حیث که نماینده واقعی ساختار قدرت در روسیه باشد، به شدت زیر سوال است.

 

مجموعه این موارد باعث شده است که سرگی ریابکوف به یک دیپلمات دم دستی تبدیل شود که نه طرف مناسبی برای ایران است، نه نماینده معتبری برای روسیه و نه شریک قابل اتکایی برای 1+5.