مولفه‌های مطلوب برای ریاست‌مجلس‌چیست؟

ندای انقلاب، خرداد ماه در تقویم ما ایرانی ها جایگاه ویژه ای دارد. از حماسه ی 15 خرداد مردم ورامین تا آزادی خرمشهر در سوم خرداد، از رحلت بنیانگذار جمهوری اسلامی تا ماه حماسه های انتخاباتی ملت ایران جملگی سبب شده تا خرداد ماه برای ما ایرانی ها ماه ای ماندگار در یادها و خاطره ها باشد.

خرداد ماه سال 91 هم از این قاعده مستثنی نیست و چه بسا خود نیز آبستن رخداد های دیگری باشد. چراکه از مذاکرات مهم هسته ای ایران در بغداد، که از قضا مصادف شده با سوم خرداد، تا تشکیل نخستین جلسه مجلس نهم در هفتم خرداد، هر کدام می توانند به تنهایی گوشه ای از تاریخ و خاطرات مردم ایران را به خود اختصاص دهند تا بدین وسیله در تاریخ ماندگار شوند.

ماندگاری نشست بغداد از آنجایی نشات می گیرد که گمانه زنی ها در خصوص محتوای این نشست حکایت از نتیجه بخش بودن ایستادگی 10 ساله ملت ایران بر حق مسلم خود در غنی سازی هسته ای دارد و این نشست می تواند زمینه ساز پذیرش جهانی آن باشد.

اما در خصوص آغاز به کار مجلس نهم باید گفت که رفتار شناسی نمایندگان مجلس نهم در بدو آغاز به کار این دوره از فعالیت قانونگذاری در ایران می تواند خود حکایت سال نکویی باشد که از بهارش پیداست.

چرا که با مشخص شدن ترکیب نهایی مجلس نهم، رسانه های بیگانه تلاش فراوانی را مبذول کرده اند تا با اختلاف افکنی در میان اصولگرایان، آینده ی ریاست مجلس را در نزاعی درون گروهی تصویر کنند که پیروزی هر طرف، شکست و ضعف کلیت جریان اصولگرایی باشد و مقدمه انشعابات بیشتر و اختلافات عمیق تر.

به گونه ای که وبسایت جریان فتنه ،«جرس» با هدف بزرگنمایی اختلافات درون گروهی می نویسد « اقتدارگرایانی که یکسال تمام کوشیدند تا شاید با پادرمیانی بزرگان اردوگاه خود به یک فهرست واحد دست یابند حال در دو اردوگاه مقابل هم توپخانه‌هایشان را به کار انداخته‌اند و هر روز برگ تازه‌ای از داستان‌های پشت پرده و راز مگوی اردوگاه مقابل را افشاء می‌کنند تا شاید سهم بیشتری در مجلس نهم را به دست بیاورند. »

این رویکردی است که از سوی سایر رسانه های ضد انقلاب هم پیگیری شده است .به عنوان نمونه بی بی سی فارسی که پیشتر نیز با هدف منشعب نشان دادن جریان اصولگرایی مدعی شده بود « نبرد حذفی انتخابات مجلس ایران در دور دوم » در گزارش جدید خود می نویسد « رقابت اصلی برای تعیین رئیس مجلس نهم، میان جبهه متحد اصولگریان به رهبری محمدرضا مهدوی کنی و جبهه پایداری به رهبری محمد تقی مصابح یزدی، دو تشکیل فراگیر اصولگرایان است که رقیب یکدیگر در انتخابات مجلس بودند.جبهه متحد اصولگریان از ریاست علی لاریجانی حمایت می کند و جبهه پایداری، به دنبال ریاست غلامعلی حداد عادل است.»

اما واقع امر اینست که بحث انتخاب ریاست مجلس با توجه به تنوع فکری و سیاسی موجود در کشور می بایست بر اساس مولفه های وحدت گرایی، حاشیه زدایی و میانه داری سیاسی حل و فصل شود . وگرنه چنانچه مشاهدات سیاسی نشان می دهند، بدلیل تغییر مرزبندی های متداول سیاسی در سالهای پس از انتخابات نهم ریاست جمهوری (1384) و ادامه یافتن آن در انتخابات ریاست جمهوری دهم در سال 1388، تداوم مباحثات و وارد شدن به گود مجادلات و لابی گری های سیاسی می تواند علاوه بر تضعیف جایگاه مجلس و رئیس آتی آن ، کلیت حرکت اصولگرایانه حاکم بر فضای مجلس را از خود متاثر کرده و زمینه برای بهانه جویی بدخواهان نظام اسلامی را فراهم آورد.

ضمن آنکه توجه به فعالیت های دولت در سالهای گذشته و ضرورت همراهی با دولت خدمتگزار در سال آخر حضور خود ، با هدف حفظ فضای آرام سیاسی در کشور و بستر سازی لازم برای به پایان رساندن پروژه های اجرایی در کشور ، موجه حضور فردی معتدل ، مجرب و مقبول میان جریان اکثریت مجلس است.

موضوعی که بخت گزینه های میانه رو و کم حاشیه را در برعهده گیری ریاست مجلس افزایش خواهد داد و فرصت همکاری دولت و مجلس را بیش از پیش فراهم خواهد کرد.