تلاش برای تکرار سناریوی قطعنامه 598 و جام زهر!/ آیا بحران‌های کنونی، تلاشی برای فشار به مردم و تحمیل تصمیمات سخت است؟

به گزارش سرویس سیاسی پایگاه خبری 598، سال ۱۳۶۷، زمانی که جمهوری اسلامی ایران هشت سال مقاومت جانانه را در برابر دشمنان به نمایش گذاشته بود، امام خمینی (ره) همچنان بر ادامه جنگ تأکید داشتند. دو هفته پیش از پذیرش قطعنامه ۵۹۸، امام (ره) در پیامی صریح به حسینعلی منتظری درباره جنایت سقوط هواپیمای مسافربری ایران توسط نیروی دریایی آمریکا، بر لزوم تمرکز تمام ارکان نظام بر جنگ و مقابله با دشمن تأکید کرده و فرموده بودند: «مسئولین نظام باید تمامى همّ خود را در خدمت جنگ صرف کنند. این روزها باید تلاش کنیم تا تحولى عظیم در تمامى مسائلى که مربوط به جنگ است به وجود آوریم. باید همه براى جنگى تمام عیار علیه امریکا و اذنابش به سوى جبهه رو کنیم. امروز تردید به هر شکلى خیانت به اسلام است، غفلت از مسائل جنگ، خیانت به رسول اللَّه- صلى اللَّه علیه و آله و سلم- است. این جانب جان ناقابل خود را به رزمندگان صحنه‏هاى نبرد، تقدیم مى‏نمایم.»

 

این پیام، آشکارا نشان می‌داد که امام (ره) قصد داشتند با بسیج امکانات و تمرکز کشور بر ادامه جنگ، پیروزی نهایی را برای ملت ایران به ارمغان آورند اما در همین زمان، برخی مسئولان وقت با کم‌کاری و نادیده گرفتن تأکیدات رهبری، شرایطی را ایجاد کردند که عملاً امکان ادامه جنگ را برای کشور دشوارتر کرد.

 

خانم زهرا مصطفوی، فرزند امام خمینی (ره)، خاطره‌ای از این روزها نقل کرده‌اند که به‌خوبی عمق تحمیل فشارها و ناراحتی امام را بازگو می‌کند:«یک روز وارد ایوان [منزل امام] شدم، برای اولین بار دیدم امام روی نیمکت باریک کنار ایوان دراز کشیده‌اند و ناراحتی عمیق از چهره امام کاملاً مشهود بود. من سلام کردم و چهارپایه‌ای را کشیدم تا نزدیک صورت امام و در مقابل چهره ایشان نشستم. به امام عرض کردم: معروف است [یعنی این‌طور گفته می‌شود و شایع شده] که می‌خواهند شما را وادار به قبول قطعنامه کنند. امام هیچ جوابی به من ندادند و تنها کاری که کردند دستشان را به آرامی بالا آوردند و دو چشم خود را پوشاندند. من جواب خود را گرفتم و شدت ناراحتی امام را درک کردم و آن‌قدر منقلب شدم که آهسته برخاستم و منزل ایشان را ترک کردم و یک هفته نتوانستم از منزل بیرون بروم.»

 

به نظر می رسد که برخی مسئولان وقت، با بی‌توجهی به اولویت‌های رهبری و تحمیل نظر خود، ولی‌فقیه جامعه را به نقطه‌ای رساندند که پذیرش قطعنامه، تنها راه باقی‌مانده به نظر می‌رسید؛ تصمیمی که امام از آن با عنوان «نوشیدن جام زهر» یاد کردند.

 

امروز و پس از گذشت دهه‌ها از پذیرش قطعنامه ۵۹۸، به نظر می‌رسد برخی سیاست‌مداران و دولتمردان در تلاش‌اند تا با بازسازی همان سناریوهای تحمیلی، کشور را در موقعیتی مشابه قرار دهند. دولت چهاردهم که از همان ابتدای کار خود نه برنامه‌ای منسجم برای اداره کشور داشته و نه توانایی لازم برای حل بحران‌های اقتصادی و اجتماعی را نشان داده است، به نظر می‌رسد در تلاش است تا با بحرانی نشان دادن کشور، رهبری نظام را مجبور به اتخاذ تصمیماتی مشابه پذیرش «جام زهر» کند.
 

اظهارات برخی چهره‌های برجسته این دولت به‌وضوح پرده از این نقشه برمی‌دارد. محمدجواد ظریف، معاون راهبردی دولت، در مقاله‌ای صریحاً پیشنهاد داده که ایران می‌تواند با الگوبرداری از کنفرانس خلع سلاح هلسینکی، مذاکرات منطقه‌ای و حتی برجام موشکی را در دستور کار قرار دهد. این دیدگاه در ظاهر تعامل‌جویانه به نظر می‌رسد، اما در حقیقت بستری برای تضعیف قدرت دفاعی و امنیتی کشور فراهم می‌آورد.

 

مسعود پزشکیان، رئیس‌جمهور دولت چهاردهم، نیز در سخنرانی‌های خود به فضای التهاب‌آمیز جامعه می‌افزاید و به جای امید دادن به مردم هربار سخن از «نداشتن»، «نتوانستن» می‌کند. از سوی دیگر او در سفر خود به سازمان ملل اظهاراتی عجیب داشت. مسعود پزشکیان در نشست با رسانه‌های آمریکایی اعلام کرد: بیایید کمک کنید تعامل کنیم و نجنگیم، مسائلی که با گفتگو می توانیم حل کنیم با موشک و اسلحه حل نکنیم. ما آماده‌ایم تمام سلاح‌هایمان را کنار بگذاریم به شرطی که اسراییل هم کنار بگذارد. ما سر کسی نمی خواهیم کلاه بگذاریم و حق هیچکس را نمی خواهیم» این رویکرد، که یادآور سیاست‌های منفعلانه بنی‌صدر در شرایط جنگ است، این بار با ظاهری تازه و با شعار وفاق، در تلاش است تا امنیت و استقلال کشور را قربانی اهدافی کند. 

 

علاوه بر این‌ها، محمد صدر، سیاست‌مدار اصلاح‌طلب و چهره نزدیک به این دولت نیز اخیراً در سخنانی صریح گفته است: «مثل اینکه داریم به شرایط سال ۶۷ نزدیک می‌شویم و باید از آن موقعیت‌ها استفاده کنیم.» این‌گونه اظهارات به‌وضوح نشان می‌دهد که این جریان به‌دنبال استفاده از فشارهای خارجی و مشکلات داخلی برای تحمیل شرایط مشابه پذیرش قطعنامه به کشور است.