استیلی کجایی که یادت بخیر!

فارس، حالا نام پرسپولیس که می آید به جای این که لرزه بر اندام حریفان بیفتد، تن هواداران این تیم را می لرزاند؛ حالا دیگر همه منتظر هستند تا پرسپولیس گام به میدان بگذارد و ببینند چند گل می خورد.

یک فصل کابوس وار؛ این تنها چیزی است که می توان درباره پرسپولیس گفت؛ پرسپولیسی که این روزها به جای جنگیدن برای قهرمانی برای سقوط نکردن می جنگند. تلاش پرسپولیس برای بقا در لیگ برتر؛ این شاید بیشتر شبیه یک طنز تاریخی باشد اما واقعیت دارد.

* آغاز مشکلات پیش از فصل

شروع مشکلات به ابتدای فصل باز می گردد، جایی که علی دایی از مدت ها پیش از پایان فصل در اقدامی که در هیچ کجای جهان دیده نمی شود علیه سرپرست باشگاهی که در آن کار می کند موضع گرفت. اگر چه  دایی تیم سومی که گرفته بود را در پایان لیگ به عنوان تیم چهارم تحویل داد اما با قهرمانی در جام حذفی برگ برنده اش را برای ادامه حضور در این تیم رو کرد.

در پایان فصل حبیب کاشانی 5 گزینه را برای سرمربیگری پرسپولیس در نظر گرفت که دایی هم بین آنها بود. کمیته فنی تشکیل شد و رای به سرمربیگری دایی داد اما پایان مهلت 12 ساعته وی در ساعت 4 صبح باعث شد حمید استیلی به عنوان سرمربی پرسپولیس انتخاب شود.

انتخاب استیلی آغاز مشکلات او و باشگاه بود، چه این که این مربی در اولین بازی فصل برابر ملوان در حالی که هنوز بازی در نیمه اول در جریان بود شعار "علی دایی" را شنید و هرگز نتوانست از آن رها شود. شرایط روحی و فشار زیادی که به خاطر شعار تماشاگران روی این تیم وجود داشت سبب شد پرسپولیس با استیلی نتیجه نگیرد و این مربی پس از شکست در دربی در جام حذفی از پرسپولیس جدا شود.

* دنیزلی ادامه دهنده راه استیلی

حضور دنیزلی می توانست بهترین خبر برای هواداران پرسپولیس باشد. دنیزلی اگر چه در دوران حضور در پاس و پرسپولیس جامی کسب نکرده بود اما بازی های زیبای تیمش در خاطر هواداران مانده بود. این گونه بود که رویانیان که از ابتدا اعتقادی به استیلی نداشت و دنبال فرصتی برای برکناری او بود به ترکیه رفت و رضایت دنیزلی را برای حضور در ایران جلب کرد.

همه فکر می کردند دنیزلی قرار است معجزه کند و با تیمی که استیلی نتوانسته بود موفق شود به بالای جدول برسد اما دیری نپایید که این موضوع رنگ باخت و دوران تار و تیره پرسپولیس با دنیزلی هم ادامه یافت.

در این مدت و پیش از آغاز لیگ قهرمانان آسیا تنها چیزی که توانسته بود پرسپولیسی ها را خوشحال و دنیزلی را از فشارها دور کند پیروزی دراماتیک این تیم در دربی بود، مسابقه ای که شاید اگر روال عادی اش ادامه پیدا می کرد و استقلالی ها جشن پیروزی شان را در همان بازی نمی گرفتند  و دنبال سوبله و چوبله نبودند، این گونه پایان نمی یافت.

با این حال پس از دربی پرسپولیس روزهای سختی را سپری کرد تا این که امروز در مرز سقوط  قرار دارد، اتفاقی که در دوران تاریخ این باشگاه بی سابقه است. این دو تیم در دو بازی آخر خود 8 گل دریافت کرده و با 49 گل خورده دومین خط دفاع ضعیف لیگ را دارد و این یعنی فاجعه.

وقتی پرسپولیس در آسیا با چند بازیکن کمکی تقویت شد نتایج خوبی گرفت و شاید تنها دلخوشی هواداران نتایج این تیم در آسیا است. دنیزلی در این مورد توانسته رضایت هواداران را جلب و آنها را به آینده امیدوار کند.

با این حال خیلی ها می گویند دنیزلی با این بازیکنان نمی تواند در لیگ کاری بکند اما موضوع این است که استیلی هم همین بازیکنان را داشت و قطعا اگر او امروز سرمربی پرسپولیس بود بدتر از این نتیجه نمی گرفت.

 * کریمی فرصت یا تهدید؟

در پرسپولیس اما اتفاقات دیگری هم رخ می دهد این که بازیکن به راحتی به خودش اجازه می دهد علیه سرمربی اش صحبت کند، از همبازیانش ایراد بگیرد و اگر دلش نخواست تیم را در سفر همراهی نکند.

در این که علی کریمی بازیکن بزرگی است هیچ شکی وجود ندارد و هیچ کس منکر تاثیر گذاری و محبوبیت او در پرسپولیس نیست اما آیا این مسائل باید به یک بازیکن اجازه دهد هر کاری که می خواهد انجام دهد؟ کریمی قبلا، هم در پرسپولیس و هم در استیل آذین علیه مدیران باشگاهش حرف زده بود و البته در تیم ملی نیز این گونه بود، یعنی این کار تقریبا تبدیل به عادت شده است. با این حال یک بازیکن هر چقدر هم که بزرگ باشد نباید به خودش اجازه دهد در کار سرمربی دخالت کند.

کریمی ابتدا در عربستان و پیش از بازی با الهلال با دنیزلی مشکل پیدا کرد اما با وساطت بازیکنانی نظیر مهدوی کیا و مسئولان این مشکل برطرف شد تا این که شماره 8 پس از بازی با الغرافه رسما از دنیزلی انتقاد کرد و گفت: "از مربی بپرسید چرا بازیکنی که ضعیف بازی و اشتباه می کند را در بازی بعدی باز هم در ترکیب قرار می دهد."

فارغ از این که کریمی به عنوان بازیکن نباید این حرف ها را بزند – همانطور که مهدوی کیا و هاشمیان که مثل کریمی در آلمان بازی کرده اند تاکنون این گونه حرف نزده اند- باید گفت که آیا خود کریمی تاکنون بازی ضعیف نداشته است؟ بر فرض که حق هم با کریمی باشد آیا او باید به خودش اجازه بدهد این مسائل را رسانه ای کند؟ تیم سرمربی دارد و اوست که تشخیص می دهد چه کسی بازی کند و چه کسی نیمکت نشین باشد. این ماجرا هم با وساطت مسئولان باشگاه خاتمه یافت و کریمی و دنیزلی برای دومین بار آشتی کردند تا این که بازی با تراکتورسازی فرا رسید. کریمی طبق گفته پزشک پرسپولیس مصدوم نبود اما به تبریز نرفت. خیلی ها گفتند به خاطر مشکلش با تماشاگران تبریزی که از زمان حضورش در استیل آذین به وجود آمده به این شهر نرفته است. کریمی در حالی به تبریز نرفت که پرسپولیس نیاز مبرمی به او داشت.

نمی دانیم شاید اگر مسئولان باشگاه کمی قاطعانه تر با موضوع برخورد می کردند کار به این جا کشیده نمی شد. رویانیان که همه او را به قاطیعت و قانونمندی می شناسند این بار اعمال قانون نکرد تا کریمی در این چند وقت د ر کارهایی که نباید انجام دهد هت تریک کند و پس از دو بار مشکل با سرمربی به تبریز نرود.

 * بیماری را علاج کنید

خیلی از این مشکلات به ابتدای فصل و نحوه انتخاب سرمربی این تیم و نحوه بسته شدن تیم برمی گردد. در اتفاقات امروز خیلی ها مقصر هستند. پرسپولیس روزهای سختی را می گذراند و هوادارانش تلخ ترین دوران را تجربه می کنند. مسئولان این تیم مدام وعده فصل آینده را می دهند و می گویند که می خواهند تیم فوق کهکشانی ببندند اما سوال این است که آنها برای امروز پرسپولیس چه در نظر گرفته اند؟

پاسخ این سؤال را می توان در اظهارات رویانیان گرفت آنجایی که مدیرعامل پرسپولیس صبح امروز در یک برنامه زنده تلویزیونی گفت که به طلسم اعتقاد پیدا کرده و پرسپولیس طلسم شده است! خنده دار است؛ این پرسپولیس بیمار است و باید برای علاجش کاری کرد اما مدیرعاملش از طلسم صحبت می کند. شاید این حرف به خاطر فوتبالی نبودن سردار است چرا که قبل از طلسم چیزهای دیگری برای موفقیت لازم است.

نکته دیگر این که در شأن پرسپولیس نیست که به لیگ یک برود اما در شأن برخی بازیکنان این تیم هست که به جای لیگ برتر در لیگ یک به میدان بروند. پرسپولیس در نزدیکی های منطقه خطر است و اگر چه خطر کمتری نبست به تیم های پایین جدولی این تیم را تهدید می کند اما همین که گفته می شود در معرض سقوط قرار دارد به قول علی پروین تن هر پرسپولیسی را می لرزاند. این یعنی بدترین اتفاق ممکن برای تیمی که دوران با افتخارش هنوز از یادها نرفته است.