وینگر شماره ۱۹ که به خاطر جدایی علی علیپور دوباره در خط حمله قرار گرفته، در حالی این پاس گل را داد که باوجود تلاش های بسیار زیاد در یک سوم دفاعی التعاون، آن تأثیری که پرسپولیس نیاز داشت را نتوانسته بود از خود به جای بگذارد. امیری هر موقع که کارگردان تصویرش را برای نمایش انتخاب میکرد، در حال دویدن و جنگیدن بود اما طرفداران از یحیی برد میخواستند و یحیی از مهاجمان گلزنی و گلسازی. پس بی انصافی نیست که بگوییم اگر این توپ دقیقه ۸۲ نبود، از وحید امیری هم به عنوان یک چهره نسبتا ناکام در زمین اجوکیشن نام برده میشد.
اما حالا اوضاع متفاوت شده. ستاره خرم
آبادی حالا به عنوان یکی از چهره های شاخص پرسپولیس و یکی از عوامل پیروزی
در مقابل حریف عربستانی شناخته میشود. ستاره ای که هر بار نشان میدهد سن
برای یک مهاجم نیز فقط یک عدد است و وحید امیری ۳۳ ساله هم مثل همان مهاجم
تیزپای ۲۴ ساله در نفت آبادان میدود و جان میگذارد و انگیزه دارد.
وحید امیری دوباره به عنوان مهاجمی بی باک و باهوش خود را مطرح کرده است. بی باک از این نظر که بدون ترس از برخورد میخ استوک ها تا فاصله ۲۰-۳۰ سانتی متری پایین رفت و سرزد و باهوش از این جهت که دانست فقط با یک ضربه سر میتواند چنین موقعیتی را بسازد؛ پس باید یگوییم برنده شب گذشته، پرسپولیسی است که وحید را به ۴۰۰ هزار دلار نقد الخریطیات ترجیح داد و او را نگه داشت و خوشبهحال یحیی که چنین مهاجمی را در اختیار دارد.
اما ماموریت تمام نشده، امیری و پسران قرمز هنوز سه ایستگاه دیگر تا صعود فاصله دارند و بعد از آن هم ماموریت بعدی در پیش خواهد بود، این جاده ای است که انتهایی ندارد و برای این مسیر چه کسی بهتر از فوتبالیستی که به هر بازی مثل آخرین بازی عمرش نگاه میکند؟