عِرض خود می‌بری و کذا و کذا...!

پشه‌ای روی درخت تنومند خرما نشسته و خستگی در می‌کرد. هنگام برخاستن به درخت گفت؛ خودت را محکم نگه‌دار که قصد برخاستن دارم! درخت پوزخندی زد و گفت مگر آمده بودی که می‌خواهی بروی؟! روزی هزاران پشه مانند تو بر تنه‌ام می‌نشینند و بر می‌خیزند و من متوجه آمدن این موجودات بی‌نهایت ریز نمی‌شوم که از رفتنشان خبر داشته باشم!

مدتی است برخی از کسانی که غیر از وابستگی نزدیک به این یا آن شخصیت سیاسی و یا مذهبی نظام، هویت قابل اشاره و درخور ذکری ندارند، با سوءاستفاده از وابستگی خود به آن شخصیت‌ها، به بدگویی و سیاه‌نمایی علیه نظام و ارزش‌های آن روی آورده و سخنانی بر زبان می‌آورند که نه فقط سخیف و دم‌دستی است بلکه از شدت بلاهت، خنده‌دار نیز هست! آن یکی نظر حضرت امام(ره) درباره رهبری بعد از ایشان را زیر سؤال می‌برد! و اصلاً به روی خود هم نمی‌آورد که صدها سند غیر‌قابل انکار، ادعای او را نفی می‌کند، و دیگری در حالی که رسوایی آمریکا به علت جنایات بی‌شمارش علیه مردم آن کشور همه جهان را فرا گرفته و این کشور را به اوج استیصال رسانده است، با بخش فارسی شبکه بی‌بی‌سی مصاحبه می‌کند و نقض حقوق بشر را در جمهوری اسلامی ایران به مراتب بیشتر از آمریکا معرفی می‌کند!
آن یکی، به اعتبار اینکه فرزند یکی از شخصی‌های برجسته و نظریه‌پرداز اسلامی بوده است، علیه بسیاری از ارزش‌های نظام دهان می‌گشاید و برایش اهمیتی ندارد که آنچه می‌گوید اولاً با دیدگاه صریحاً اعلام شده مرحوم پدرش در تناقض آشکار است و ثانیاً اظهاراتش به‌اندازه‌ای عوامانه و مضحک است که رسانه‌های بیگانه هم برای حفظ پرستیژ و آبروی نداشته خود، اظهارات وی را با جرح و تعدیل و رفوکاری نقل می‌کنند! و...
برخلاف آنچه ممکن است به ذهن خواننده خطور کند، این نوشته برای گوشزد کردن خطر افراد مورد اشاره نیست، بلکه به مصداق ضرب‌المثل معروف «تعرف الاشیاء باضدادها - هر چیزی را از نقطه مخالف و مقابل آن می‌توان شناخت» اظهارات این افراد سند گویایی از حقانیت نظام اسلامی است و از آنجا که رسانه‌های وابسته به دشمنان اسلام و انقلاب، مشتریان اصلی اظهارات این عده هستند به وضوح از استیصال دشمنان حکایت دارد و نشان می‌دهد کفگیر سیاه‌نمایی و مخالف‌خوانی دشمن به ته‌دیگ خورده که به اظهارات خنده‌دار این قماش دل بسته است.
 خدای مهربان بر درجات امام راحلمان -رضوان‌الله‌ تعالی‌ علیه- بیفزاید که در اینگونه موارد به این بیت از حافظ اشاره می‌کردند که «‌ای مگس عرصه سیمرغ نه جولانگه توست» ولی نیم بیت بعدی را به گونه‌ای دیگر می‌خواندند. مصراع بعدی این است «عِرض خود می‌بری و زحمت ما می‌داری» اما حضرت امام می‌خواندند «عِرض خود می‌بری و کذا و کذا» یعنی زحمت ما هم نمی‌داری!