بلایی که قرار بود بر سر شیعیان فرود آید، امام کاظم(ع) پذیرفتند که خودشان به‌تنهایی به دوش بکشند

به گزارش سرویس اندیشه دینی پایگاه 598، متن زیر گفتاری از حضرت آیت الله میرباقری است در خصوص حضرت امام کاظم(ع) است که در ادامه می خوانید:

«حضرت امام کاظم(ع) فرمودند:  شیعیان ما يک غفلت‌هايی و گناه‌هايی کردند؛ برای اينکه اين غفلت از آن‌ها برداشته شود خدای متعال من را مخير کردند که: يا شيعيان بايد عذاب بشوند یا من تحمل کنم. و من بار بلا را به دوش کشيدم. (إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ غَضِبَ‏ عَلَى الشِّيعَةِ فَخَيَّرَنِي نَفْسِي أَوْ هُمْ‏ فَوَقَيْتُهُمْ وَ اللَّهِ بِنَفْسِي‏»)

وجود مقدس موسی‌بن‌جعفر(ع) بلای سنگينی را تحمل کردند؛ حداقل چهارده سال از عمر شريفشان در زندان سپری شد؛ آن هم زندان‌های سختی که زندان‌های نمور و نمناک زيرزمينی و حفره‌های زيرزمينی بوده، به‌طوری‌که شب و روز در آنجا تشخيص داده نمی‌شد. تعبيری که در زيارت جامعة ائمة آمده، اين است: «وَ مُكَبَّلٍ فِي السِّجْنِ قَدْ رُضَّتْ بِالْحَدِيدِ أَعْضَاؤُه». تعبير نيست که فقط ساق پا، بلکه عضو عضو حضرت نرم شده بود.» ۹۳/‌۳/۳

«در مقام بلا، یک ولی‌ای بلا می‌کشد و یک جامعه‌ای نجات پیدا می‌کند؛ مثل یوسف صدیق(ع) كه صبر کرد و به طفيل او مردم مصر نجات پیدا کردند و موحد شدند. در مقام توکل هم همین‌طور است. خیلی جاها ولیّ خدا توکل می‌کند، خدای متعال یک تاریخ، يك جامعه و امت را از بن‌بست نجات می‌دهد. به تعبیر دیگر، تقوای او سرچشمه تقوای جامعه است و جامعه به تبع او متقی می‌شوند. اگر او بترسد، مردم می‌ترسند، اگر او بایستد، مردم می‌ایستند، مثل ايستادگی جناب ابراهیم خلیل(ع) در ميان یک جمعیتی كه بت می‌پرستيدند.» (۱۳‌۹۲)