توهمِ مخاطب‌داری و تاثیرگذاری ابدی رسانه‌ی ملی، پیش‌تر به‌تدریج و با ظهور شبکه‌های اجتماعی به‌سرعت، سبب شده تا مخاطبان خود را ناامید ساخته، براند و به دامان رقیبان آغوش‌واکرده بیاندازد.
به گزارش پایگاه 598، جمعی از پژوهشگران پژوهشکده سیاست پژوهی و مطالعات راهبردی حکمت یادداشتی با موضوع برنامه «ثریا» نوشته‌اند که متن کامل آن در ادامه می‌آید:
«یکی بر سرِ شاخ، بُن می‌برید»
گرسنه‌ای افتاده در عمق صحرایی بی‌آب و علف را تصور کنید که چندین روزی است تنها حاصل گام‌برداشتن‌هایش بازگشتن به نقطه‌ی اول است و جز سراب و خستگیِ لحظه‌افزون، چیزی عایدش نشده. جیره‌ی آب رو به انتها و چاقوی جیبی، تنها توشه‌ی او در این بیابان است. دیری نمی‌پاید که جنونِ زائیده از فرط جوعش، تنها چاره‌ی ممکن را دست بردن به چاقو جلوه می‌دهد. در ابتدا با اکراه و ابرام، و کم‌کمَک بی‌تامل و بی‌تردید، شروع به به‌نیش کشیدن لقمه‌های تر و تازه‌ی بریده شده از پیکره‌ی خود می‌کند تا علاجی شود بر درد جوعِ شکم وامانده‌اش و ... .
صداوسیمای ما (به اذعان کاربلدان و کارشناسان بیرون و درون آن سازمانِ اَعرَض و اَطوَل) چندین سالی‌ست در بیابان خودساخته‌ای افتاده است به نام «منم طاووس علیین شده». این توهمِ مخاطب‌داری و تاثیرگذاری ابدی رسانه‌ی ملی، پیش‌تر به‌تدریج و با ظهور شبکه‌های اجتماعی به‌سرعت، سبب شده تا مخاطبان خود را ناامید ساخته، براند و به دامان رقیبان آغوش‌واکرده بیاندازد (و جیره‌ی آب‌اش کم‌تر و کم‌تر شود). در عوض برای علاج جوعِ بدنه‌ی به‌غایت آماس‌یده و متورمِ خود، یک‌به‌یک برنامه‌هایش را قربانی فشارهای کانون‌های قدرت می‌کند، و بالمآل هر چه می‌گذرد بخش‌های حیاتی‌تری را ذبح این چاهِ ویلی کند که گویی بی‌انتهاست. امروز هم گویی قرعه‌ی فال به نام عضو دیگری به نام «ثریا» افتاده است.
«ثریا تعطیل می‌شود» شاید یکی از پرتکرارترین خبرهای تعطیلی یک برنامه‌ی تلویزیونی در سال‌های اخیر باشد، اما گویا این شایعه این بار به صحتِ خود نزدیک‌تر شده است. ثریا برنامه‌ای‌ست تحلیلی بر محور موضوعات روز و چالش‌برانگیز کشور که اگر چه با شعار «مسائل کلان کشور» به سراغ‌شان می‌رود اما از کلان و کلی‌گوییِ رایج فاصله گرفته است. نمونه‌های گُل‌درشت این موضوعات عبارت است از؛ نظام سلامت، پتروشیمی، معضله‌ی بنزین، شفافیت، مسئله‌ی مسکن. شواهد و قرائن تائیدی است بر این مدعا که چوب و چماقی که تا امروز بر بدن این برنامه نواخته شده ناشی از همین ماهیت کنکاشی و تحلیلی آن است و به وضوح می‌توان ردِ پای ناکاراییِ توام با عدم‌انتقادپذیری را در مسئولانی دید که پیدا و پنهان با این برنامه به مخالفت برخواسته‌اند.
یقیناً برخی از بخش‌های این برنامه ضعف و اشکالاتی داشته و دارد، اما برنامه‌ای ک 5 سال از شروع به فعالیتش می‌گذرد و توانسته مخاطبان عمده‌ی خود را از بین دانشگاهیان و قشر علمی کشور جذب و با خود همراه کند و تاثیرش را بر جامعه‌ی هدف خود بگذارد، نباید به همین آسانی کنار گذاشته شود. متاسفانه اقوالی شایع‌شده مبنی بر؛ استارت خوردن حذف این‌باره‌ی برنامه‌ی ثریا بعد از مصاحبه‌ی زنده با وزیر بهداشت و طرح موضوع فیش‌های نجومی پزشکانِ «ذی‌قیمت!» در آن برنامه. اگرچه منبع و تواتر شایعه ظن را به یقین نزدیک می‌کند، با این وجود «ان‌شاا... که گربه است».
اگر حال‌و‌روز کُنداکتور تلویزیونِ ملی ما آن‌قدر خوب و غنی بود، و اگر از این دست برنامه‌های علمی-تحلیلی به تعداد کافی در آن یافت می‌شد، و اگر امیدی بود که بلادرنگ برنامه‌ای پربار جای برنامه‌ی ثریا را می‌گیرد نه برنامه‌های سطحی و تبلیغاتی دیگر، باز هم کنار گذاشتن برنامه‌ای که آرام‌آرام از آب‌و‌گل درآمده، سر‌و‌شکلی یافته و مخاطبانی برای خود دست‌و‌پا کرده، چندان عقلانی-عقلایی نبود، چه رسد به مقطع (همیشه!) حساسِ کنونی که مشابه برنامه‌ی ثریا در «بزرگترین امپراتوری رسانه‌ای دنیا» (همان صداوسیمای خودمان) به تعداد انگشتان یک دست هم نیست.
فرض است و واجب تا مسئولان سیما تجدیدِ نظری عمیق و اساسی در سیاستِ «خودخوری» خود داشته و دست از عروسکِ دستِ افراد ذی‌نفوذ بودن و تولید برنامه‌های سطحیِ نخ‌نما‌شده بردارند و جدای از تصویر، این توصیه امام راحل را نیز بازپخش و بازخوانیِ دو و چندباره‌ای برای خود داشته باشند که فرمودند؛ «صداوسیما یک دانشگاه است».
اخبار ویژه
قربانی کردن قانون به نفع فرد!
نظرات بینندگان
جدیدترین اخبار پربازدید ها
