استقلال و ابراهیمی،‌ هر دو مقصر هستند

به گزارش پایگاه 598 به نقل از بانک ورزش، قهر امید ابراهیمی با تمرینات استقلال که دلیلی جز عقب افتادن حقوق و دستمزدش ندارد، بار دیگر طعنه می‌زند به نظام باشگاهداری

 فوتبال ایران که با بازیکنان کاری می‌کند که اینچنین از حضور در تمرینات سر باز بزنند. گرچه باید تاکید کرد که هیچ حمایتی هم از امید ابراهیمی نیست. او نیز در قامت بازیکن موظف و مکلف به انجام تعهداتی است که پیش از فصل برایش امضا داده است...

پیش از آنکه باشگاه استقلال را به دلیل بدقولی‌های مالی‌اش به نقد بکشیم، باید این پرسش را مقابل امید ابراهیمی قرار دهیم که با مجوز چه کسی از حضور در تمرینات استقلال امتناع کرده است؟ امید ابراهیمی در هر جایگاه و منزلتی این حق را ندارد که خودسرانه از حضور در تمرینات تیمش سرباز بزند و بدتر از آن در پاسخ به چرایی دلیل غیبتش بی‌پروا اعلام کند: «برای اینکه قبل از فینال جام حذفی پولم را بگیرم این کار را کردم چون بعد از آن پولی دست من را نمی‌گیرد.»

هافبک استقلال که در سال‌های اخیر یکی از کلیدی‌ترین مهره‌های تیمش بوده حتما با آگاهی از برخی قواعد نادرست چنین تصمیمی را اتخاذ کرده است و می‌داند باشگاه بخشی از پولش را پرداخت نمی‌کند اما او در هر شرایطی یک بازیکن است و باید پای تعهدات فنی و اخلاقی‌اش بایستد.
مشکلات مالی در باشگاه استقلال اتفاق تازه‌ای نبوده و نیست و همین حالا هستند بازیکنانی که همچون امید ابراهیمی دستمزدهای شان را دریافت نکرده‌اند اما هر قدر هم که باشگاه استقلال خلف وعده کرده باشد، امید ابراهیمی حق ندارد از چارچوب خود خارج شود و با گروکشی در پی رسیدن به پول خود باشد. از طرفی باشگاه استقلال نیز نباید از موضع ضعف با این موضوع برخورد کند.

امید ابراهیمی طبق قراردادی که منعقد کرده موظف است در تمرینات شرکت کند و اگر به دلیل ناموجه در تمرین شرکت نکند طبق قرارداد باید با جریمه روبه‌رو شود. در هر حال موضوع امید ابراهیمی و باشگاه استقلال چندان پیچیده نیست.

هم باشگاه نسبت به بازیکنش وظایفی دارد و هم بازیکن وظایفی نسبت به باشگاه. در واقع باشگاه استقلال تعهد کرده به قراردادی که با بازیکنش می‌بندد پایبند باشد و بازیکن نیز پای برگه قراردادی را امضا کرده که در آن تذکراتی در خصوص همین غیبت‌های غیر موجه و جرایم مالی داده شده است. مع‌الوصف در این ماجرا نه فقط باشگاه مقصر است و نه فقط امید ابراهیمی، بلکه دو طرف به یک میزان در اتفاقاتی که رخ داده تقصیر کارند.