عزّت تنهايي دركلام مرحوم دولابي

به گزارش پایگاه 598 به نقل از تسنيم، مرحوم ميرزا اسماعيل دولابي مي فرمود: چشمه‌اي نيز در قلب ما انسان‌هاست كه وقتي مضطّر مي‌شويم غربت مي‌گيرد . انسان يك وقت نگاه مي‌كند مي‌بيند كسي اطراف او نيست تا او را دوست بدارد. اين نزد خدا خيلي عزيز است، خيلي قيمت دارد. البته انسان غير از خدا هيچ‌كسي را ندارد، ولي چه شد كه اين قيمتي شد؟! اين مربوط به رويت و مشاهده انسان است. يعني غربت خودش را مي‌بيند و گرنه در روي زمين كسي نيست كه غريب نباشد. وقتي تب مي‌كند و مي‌خواهد جان بدهد كسي نمي‌تواند به داد او برسد. اگر سرش درد گرفته باشد و خدا نخواهد كسي نمي‌تواند براي او كاري انجام دهد.

اصلاً اگر انسان خوب حساب كند مي‌بيند كه همه به صورت فرد خلق شده‌اند. اين هم كه مي‌گويند انسان جفت آفريده شده است، يعني يكي  با ديگري وقتي به هم بچسبند كمي تسليت مي‌يابند. «وَ خَلقناكُم اَزواجاً». يا اين كه اشاره به ظاهر و باطن دارد و يا اشاره به جسم و روح است و گرنه در قيامت همه تك وارد مي‌شويم؛ «و كُلُهم أتيهِ يوم القيامَهِ فرداً» همگي روز رستاخيرف تك و تنها نزد او حاضر مي‌شوند. زوج هم نيستيم؛ ظاهر و باطن يكي مي‌شود، نفس و دل و جان يكي مي‌شود. تك هستيم، چه زن و چه مرد. اول خدا زوج آفريد، ولي وقتي انسان به خداي خودش نزديك شد مي‌بيند فرد است.

خلاصه غربت چيز خيلي خوبي است. اميدوارم اين مطلب را چشيده باشيد كه غربت به قربت نزديك است. يعني غريب نزد خداست. غريب عملش با اوست. مي‌بيند چه غربت با بركتي بود. كسي را كه به دنبال او مي‌گشت پيدا كرد. «طوبي لِلغُرباء» غربت چيز خيلي بزرگي است.

كتاب طوبي محبت – ص 192
مجالس حاج محمد اسماعيل دولابي