امام جعفر صادق عليهالسلام فرمودند: چـون روز قـيامـت شـود، آواز دهـندهاى بانگ برآورد: كجايند كسانى كه از دوستان من روى گرداندند (يا آنها را از حقوقشان محروم ساختند، يا آنان را ريشخند كردند)؟
پس، گروهى كه در چهرهشان گوشتى وجود ندارد، برخيزند؛
گفته شود: اينان كسانى هستند كه مؤمنان را آزار دادند و با آنان دشمنى و عناد ورزيدند و به خاطر دينشان ايشان را سخت سرزنش كردند؛ آن گاه فرمان داده شود كه آنها را به دوزخ برند.
متن حدیث:
إذا كانَ يومَ القِيامَةِ نادى مُنادٍ: أينَ الصَّدودُ لِأولِيائي؟ فيَقومُ قَومٌ لَيسَ عَلى وُجوهِهِم لَحمٌ، فيُقالُ: هؤلاءِ الّذينَآ ذَوُا المُؤمِنينَ و نَصَبوا لَهُم و عانَدوهُم و عَنَّفوهُم في دِينِهِم، ثُمَّ يُؤمَرُ بهِم إلى جَهَنَّم.
«اصول كافي، جلد 2، صفحه 351»