برخی سخن از حفظ اشتغال موجود میزنند و بعضی دیگر از اشتغالزایی کلانی سخن میگویند که گویا رخ نداده چرا که در دنیای واقعی، تعداد افرادیکه به دنبال کار میگردند با آمارهای رسمی اعلام شده که نرخ بیکاری کشور را ۱۰٫۶درصد تا پایان سال گذشته اعلام کرده، همخوانی ندارد.
به گزارش پایگاه 598، از آنجایی که بخشی از ریزش نیروها و از دست رفتن جایگاه شغلی در کشور وبه خصوص بخش تولید، با اجرای ناقص قانون هدفمندی یارانه ها و عدم حمایت لازم از تولید اتفاق افتاد و افزایش یک باره قیمت دلار و یک سوم شدن سرمایه گردش واحدهای تولید، تیر خلاص حوزه اشتغال در کشور بود، حال مردم انتظاردارند تا در پسا تحریم وضعیت به یکباره بهتر شود.
این در حالی است که آمارها در خصوص نرخ بیکاری به خصوص در حوره زنان و فارغ التحصیلان، هر روز نگران کننده تر می شود و به نظر نمی رسد دولتی ها بتوانند به این سادگی ها بیکاری را مهار کنند چرا که دو سال اخیر نشان داد که مسوولان به غیر از هشدار سیاست ویژه ای برای حوزه اشتغال کشور ارایه ندادند.
آمارهای مربوط به بیکاری استان‌ها در فاصله سال‌های ۹۲ تا پایان ۹۳نشان می دهد اوضاع بیکاری در ۱۵ استان کشور بدتر شده و نرخ بیکاری در مناطقی بالاتر رفته است؛ بنابراین در نیمی از کشور، بیکاران و جویندگان شغل با مسائل و چالش های جدیدی دست و پنجه نرم می کنند.
به صورت کلی، در سال گذشته نسبت به سال ۹۲ نرخ بیکاری در استان‌های آذربایجان غربی، اصفهان، البرز، چهارمحال و بختیاری، خراسان رضوی، خراسان شمالی، سمنان، قزوین، قم، کرمان، کرمانشاه، گلستان، لرستان، هرمزگان و یزد افزایش داشته است.
نرخ بیکاری عمومی کشور در پایان سال ۹۳ به ۱۰.۶ درصد رسید اما در همین شرایط نیز نرخ بیکاری جوانان ۱۵ تا ۲۴ ساله کشور ۲۵.۲ درصد و نرخ بیکاری زنان تا ۲۴ ساله کشور ۴۳.۸ درصد گزارش شد و آمار نیروهای غیر فعال اقتصادی نیز افزایش داشته است.
به گفته وزیر کار در سال گذشته ۶۰۰ هزار شغل جدید در کشور ایجاد شده است اما نکته مهم در این میان اینجاست که ۲۰۰ هزار شغل موجود نیزبر اساس آمار به دلیل رکود اقتصادی از دست رفته به گونه ایکه استاندار استانی همانند اصفهان که پیشانی صنعت کشور است، بارها اعلام کرده که مهمترین کاری که میتوان در شرایط فعلی انجام داد، حفظ اشتغال موجود است.
مسوولان برای شرایط قبل از تحریم برنامه خاصی برای کاهش نرخ بیکاری ارایه ندادند اما چندی قبل وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی اعلام میکند که بعد از تحریم برنامه ریزی دولت برای بیکاری و اشتغال است، البته ربیعی در جای دیگری از این برنامه ها رونمایی کرده و افزایش تولید و صادرات را دو استراتژی پسا تحریم نامیده و در عین حال بر سرمایه گذاری مشترک تاکید کرده است.
با این وجود دولت در مدت زمانی که از فعالیتش می گذرد، هیچ برنامه روشنی برای مقابله با بیکاری ارایه نداده و بدون اعلام سیاستهای خاص رهایی از بیکاری، تنها عنوان می‌شود که این حوزه نیازمند برنامه ریزی و سیاست گذاری است.
از سوی دیگر بارها مقامات وزارت کار و فنی حرفه ایی اعلام کردند که ۲ میلیون شغل در کشور وجود دارد که کسی تمایلی به آنها ندارد و این مشاغل امروز روی زمین مانده اند.
توجه به این نکته که ذائقه بازار کار کشور تغییر کرده و کارجویان امروز دیگر آن افراد متقاضی شغل دهه های سابق نیستند، کاملا حرف درستی است .
اما باید پرسید که چرا دولت به جای سیاست‌گذاری کلان و برنامه ریزی برای ظرفیت سازی در ایجاد اشتغال، به دنبال یافتن پاسخ این سئوال است که به چه دلیل تحصیل کرده های کشور به سمت مشاغل ساده و بدون نیاز به تخصص گرایش پیدا نمی کنند!
اگر در حال حاضر کشور به مهارت، تخصص و دانش کسب شده افراد در دانشگاه ها نیازی ندارد باید گفت سرمایه گذاری های صورت گرفته برای افزایش سطح دانش افراد به هدر رفته است!
از سوی دیگر ایران در طول دهه های اخیر شاهد مهاجرت شدید روستاییان به شهر بوده به طوری که نسبت شهرنشینی به روستانشینی پس از انقلاب معکوس شده است.
به همین دلیل برخی مشاغل مانند کشاورزی و دامپروری نسبت به دهه های گذشته در ایران روند نزولی را طی کرده اما مسئله امروز این است که دولت برای ایجاد اشتغال برای فارغ التحصیلان دانشگاهی و افراد صاحب دانش برنامه ای ندارد.
آنچه که باید به آن توجه شود،تحقق رشد اقتصادی برای کاهش نرخ بیکاریست که وضعیت رکود تورمی چند ساله، نویدبخش چنین رشد اقتصادی نبوده است.
منبع:صاحب نیوز
اخبار ویژه
نظرات بینندگان
جدیدترین اخبار پربازدید ها
