راه رسیدن به محبت الهی چیست؟

به گزارش پایگاه 598، آیت‌الله سیدمحمدمهدی میرباقری (رئیس فرهنگستان علوم اسلامی قم): قلب، یکی از سرمایه‌هایی است که خداوند متعال به انسان عنایت کرده است تا به واسطه آن می‌تواند خداوند و اولیاء را دوست بدارد. قلب انسان می‌تواند رشید شده و به جای علاقه به شئون مختلف دنیا، علاقه الهی و اولیاء را در دلش نفوذ دهد.

یکی از بالاترین درجات سیر معنوی انسان این است که وی در محبت خداوند به اخلاص برسد، در این صورت است که خداوند را بیش از همه چیز دوست می‌دارد و اگر این محبت در دل انسان بیاید، همه مسیر زندگی را تغییر داده و زندگی او تبدیل به بهترین عبادت برای محبت خداوند می‌شود، این عبادت دیگر برای ترس از جهنم و دریافت پاداش نیست.

محبت نورانیتی است که از سوی خدای متعال به قلب مؤمن عنایت می‌شود، آن هم محبت‌های مهمی مثل محبت خدای متعال که انسان باید در برابر این محبت قدردان و شاکر باشد. راه رسیدن به محبت الهی هم عمل به رضای الهی است اگر انسان بر سر دو راهی‌ها پسند خدا را به پسند خود مقدم کند، نتیجه این است که خدا محبت خود را به انسان می‌دهد و اگر انسان صاحب محبت الهی شد معنی‌اش این است که هم خداوند او را دوست دارد و هم اینکه محبت او را در دل مخلوقات دیگر نیز می‌انجامد.

در شب معراج خدای متعال خطاب‌هایی به رسول (ص) می‌کنند که یکی بر همین معنا دلالت دارد: اگر کسی بر طبق رضای من عمل کند، سه چیز را ملازم او می‌کنم؛ شکر، ذکر، محبت.

اینکه خداوند می‌فرمایند: «أَلاَ بِذِکْرِ اللهِ تَطْمَئِنُّ القلوب» شاید مقصود ذکری است که خداوند متعال به بنده می‌کند و این ذکرهای ما مقدمه توجه خداوند است. خداوند متعال محبت موسای کلیم را در دل فرعون انداخت، با اینکه فرعون این همه بچه را کشت تا موسی را از بین ببرد و این دست خداوند است که این اتفاق بیافتد.

آنهایی که اهل سلوک، ریاضت و زحمت هستند و تلاش دارند تا به لقای الهی برسند بعد از همه زحمت‌ها متوجه می‌شوند که این وادی نیست که با پای عقل بتوانند طی بکنند. در مناجات امام سجاد (ع) آمده است که؛ «خدایا دیده‌های دل بسیار نزدیک‌بین تر از این است که بتواند پاکی‌های جلال و جمال تو را ببیند، عقل‌ها ناتوان از این هستند که کنه زیبایی‌های تو را درک بکنند.»

ما مأموریت داریم که معصومین (ع) را دوست بداریم و اصل پذیرش ولایت نیز همان پذیرش از سر محبت است، ولایت فقط به معنای محبت نیست که برخی اهل سنت به این معنی گرفته‌اند. ولایت سرپرستی و اینکه به اذن خداوند همه هستی ما در دست ائمه (ع) است. منتها ما همینطور که باید سرپرستی را قبول کنیم باید محبت او را نیز در دل داشته باشیم.