آقازاده‌ی تراز انقلاب اسلامی

آقازاده‌ها آدم به آدم فرق دارند... یکی از ترس محاکمه نشدن در وطنش، به دامن اروپا پناه می‌برد و یکی تمام داشته‌هایش را بار کوله‌اش می‌کند و در خاک سوریه به دل صهیونیست‌ها می‌زند. 

آقازاده بودن هم ظرفیت می‌خواهد وگرنه هر کسی که پدرش بزرگی کرده باشد و از فضل پدرش حاصلی نبرده باشد که آقازاده نیست. آقازاده یعنی بزرگ‌زاده؛ یعنی کسی که نام و نشان از تباری بزرگ و عظیم دارد و زندگی‌اش را وقف صیقل دادن همیشگی به این نام باعظمت می‌کند. 

 «سعد حریری» هم یک مدل آقازاده است؛ یعنی با نام پدرش کاسبی می‌کند؛ از اعتبار پدر خرج می‌کند و دلار به جیب می‌زند. کیف و حالش را در واشنگتن و لندن می‌کند و قدرت‌طلبی‌اش را به وطن تحمیل می‌کند. از همه طلبکار است که چرا به خاطر بزرگی پدرش به او احترام نمی‌گذارند و یا چرا کل خاک لبنان را به او پیشکش نمی‌کنند. در واقع شغل این آقازاده‌ها، «آقازادگی» است؛ شغلی که از آن پول در می‌آورند. 

خیلی‌های دیگر هم در ایران هستند که آقازاده‌اند و با آقازادگیشان کاسبی می‌کنند؛ یا پز مخالفت با عقاید سیاسی پدرشان را می‌دهند و نورچشمی BBC و امثالهم هستند یا از رانت پدر برای لاپوشانی فسادهای اقتصادی و سیاسی استفاده می‌کنند. 

 «جهاد مغنیه» هم آقازاده است اما چه آقازاده‌ای؟ آقازادهٔ تراز انقلاب اسلامی؛ آقازاده‌ای که تنها به آقازاده بودن بسنده نکرد و تلاش کرد تا خودش هم «آقا» شود؛ آقایی در سطح پدرش؛ آقایی که یک رژیم تا دندان مسلح را مجبور می‌کند تا هلیکوپترهای جنگی را برای شکار کردنش تا خاک کشور سوریه به دنبالش بفرستد؛ آقایی که «آقا بودن» را در ایستادگی در مسیر بزرگی پدر جستجو می‌کرد، نه در راه کاسبی با نام پدر. 

 «عماد مغنیه» آنقدر نام بزرگ و باشکوهی داشت که تا چند نسل از خاندانش می‌توانست در سایهٔ بزرگی آن حسابی کیف و حال کند و از نان «آقازادگی» ارتزاق کند. می‌توانست یک پست مدیریتی بالا بگیرد و هر از چند گاهی هم سخنرانی و خطابه‌ای در رثای اقدامات ارزشمند پدرش شهید ایراد کند و حواسش هم باشد که مبادا کسی یا گروهی را آزرده کند اما «جهاد» هیچکدام از این‌ها را نمی‌خواست؛ چون که می‌دانست محافظه‌کاری خاصیت آقازاده‌های قلابی است، نه آقازاده‌های واقعی. او می‌خواست یک آقازادهٔ واقعی باشد؛ یک آقازاده در تراز انقلاب اسلامی. 

جهاد مغنیه این روز‌ها محبوب‌تر از همیشه است؛ چرا که با خدا معامله کرد، نه با نام پدرش. او پسر عماد مغنیهٔ بزرگ بود اما به همین بسنده نکرد. او می‌خواست خودش باشد؛ می‌خواست چیزی به میراث پدرش اضافه کند، نه اینکه این میراث گرانب‌ها را مثل خیلی از آقازاده‌های دیگر خرج عیاشی و قدرت‌طلبی خود کند. 

شهادت جهاد مغنیه توسط رژیم صهیونیستی در خاک سوریه، بازتعریف مفهوم آقازادگی در قاموس ادبیات اسلامی است؛ واژه‌ای که سال‌هاست به نماد رانت‌خواری در میان مردم تبدیل شده و اکنون با سخون سرخ آقازادهٔ فرمانده بزرگ حزب‌الله، گرد و غبار تحریف از رویش کنار رفته و حقانیتش برای همه عیان شده است.