به روایت آلبرایت:
رییس یک موسسه پوششی وابسته به سیا در واشینگتن جزئیات زیاده خواهی های امریکا به ایران در مذاکرات هسته ای را منتشر کرد.
به گزارش پایگاه 598 به نقل از ایران هسته ای، رییس یک موسسه پوششی وابسته به سیا در واشینگتن جزئیات آخرین پیشنهاد امریکا به ایران در مذاکرات هسته ای را فاش کرد.
دیوید آلبرایت رئیس موسسه علم و امنیت بین المللی این اطلاعات را در حاشیه یک سخنرانی در کمیته روابط خارجی سنای آمریکا منتشر کرده است.
متن کامل سخنان وی را که از سوی وب سایت موسسه علوم و امنیت ملی منتشر شده اینجا ببینید.
این سخنرانی روز چهارشنبه ۱۲ آذر ۱۳۹۳ (۳ دسامبر ۲۰۱۴) منتشر شده است.
متن کامل طرحی که آلبرایت آن را منتشر کرده، چنین است:
شرایط یک موافقتنامه بدون زمان
* راکتور اراک به نحوی تغییر خواهد یافت که از سوخت اورانیوم غنی شده و یک ساختار مرکزی کوچکتر استفاده کند. توان این راکتور از سطحی که فعلا برنامه ریزی شده است یعنی چهل مگاوات، کاهش خواهد یافت و سیستم آن به نحوی تغییر می یابد که با کارکرد تعدیل شده ای متناسب شود.
* ایران هیچ سوخت پرتودهی شده ای را بازفرآوری نخواهد کرد یا یک مرکزی را برای بازفرآوری ایجاد نخواهد ساخت.
* ایران غنی سازی بالای ۵ درصد را در ایزوتوپ اورانیوم دویست و سی و پنج انجام نخواهد داد و ذخایر اورانیوم غنی شده ای فراتر از حجم مورد نیاز برای برنامه غیرنظامی خود را تولید نخواهد کرد، لازم به ذکر است که این کشور با روسیه توافق های بلندمدت حمل سوخت اورانیوم غنای پایین دارد و انتظار می رود پس از به نتیجه رسیدن راه حل جامع، توافق های بیشتری با فروشندگان راکتور در خارج از ایران داشته باشد.
* ایران متعهد خواهد شد به شیوه ای که غیرقانونی تلقی می شود، اقدام به تهیه کالاهایی برای برنامه های هسته ای خود از خارج نکند («قاچاق یا تجارت غیرقانونی کالای هسته ای»).
شرایط و مولفه ها برای یک توافق ۲۰ ساله
*ایران فقط یک مرکز غنی سازی -یعنی مرکزی که در نطنز است- خواهد داشت و از سانتریفوژهای آی آر-۱ استفاده خواهد کرد. تعداد سانتریفوژهای نصب شده، با چارچوب زمانی گریز هسته ای یک سال، متناسب خواهد بود. با در نظر گرفتن کاهش عمده در ذخایر اورانیوم غنای پایین، تعداد سانتریفوژهای مجاز ممکن است به ۴۰۰۰ تا ۵۰۰۰ سانتریفوژ آی آر-۱ برسد.
* مرکز غنی سازی فردو بسته یا به یک مرکز غیرمرتبط با غنی سازی تبدیل خواهد شد.
* تحقیق و توسعه سانتریفوژ به سانتریفوژهای نظیر آی آر-۲ام محدود خواهد شد. تعداد آبشار سانتریفوژها، از نظر تعداد محدود خواهد شد، و هیچ آبشاری بیش از چند ده سانتریفوژ نخواهد داشت. در همه موارد، تعداد سانتریفوژهای پیشرفته در یک آبشار، بسیار کمتر از میزانی خواهد بود که در یک آبشار مولد استفاده می شود.
* مکان های عمده تولید و انبار قطعات سانتریفوژ، از نظر تعداد محدود و شناسایی خواهند شد.
* سوار کردن سانتریفوژ فقط در مرکز غنی سازی نطنز صورت خواهد گرفت.
* در خصوص سانتریفوژهای آی آر-۱، ساخت سانتریفوژ، به جایگزین ساختن سانتریفوژهای شکسته -در صورت نبود قطعات یدکی- محدود خواهد بود. برای مثال، درباره سانتریفوژهای آی آر-۱، ذخیره چند هزار سانتریفوژ نصب نشده وجود خواهد داشت و جایگزین سانتریفوژهای شکسته خواهد شد. از این رو ایران توافق خواهد کرد تا زمانی که این ذخیره تمام نشده است، به ساخت سانتریفوژهای آی آر-۱ اقدام نخواهد کرد.
* زمانی که توافق بلندمدت اجرا شود، سانتریفوژها و همه تجهیزات مرتبط با آبشار که فراتر از سقف توافق شده باشد، باید از دور خارج شود. سانتریفوژها به شکلی کنترل شده، خاموش می شوند تا میزان خسارت به دستگاه، محدود شود. سانتریفوژهای مازاد، و آبشارهایی که دارای این سانتریفوژها هستند، به شکلی غیرفعال می شوند که شروع به کار مجدد آبشارهای غیرفعال شده، شش تا دوازده ماه زمان نیاز داشته باشد. بر اساس اطلاعات عمومی درباره مذاکرات، سانتریفوژهای مازاد نابود نخواهند شد، بلکه تجهیزات آبشارها و سانتریفوژها از کارخانه های تولید سانتریفوژ برداشته می شود تا از سرگیری فعالیت آنها امری زمان بر شود. به منظور تضمین بیشتر این فاصله زمانی، برخی تجهیزات خاص آبشار یا سانتریفوژها، به شکل گزینشی تخریب می شود. هر گونه محل نگهداری سانتریفوژهای نصب نشده یا تجهیزات آنها، تحت نظارت شدید آژانس بین المللی انرژی اتمی قرار می گیرد.
*ایران هیچ خط تبدیل که بتواند اکسید اورانیوم غنی شده را به صورت هگزافلوراید تبدیل کند، راه اندازی نخواهد کرد.
* ذخایر اورانیوم غنای پایین بر اساس یک توجیه غیرنظامی واقع بینانه، محدود خواهد شد.
* در خصوص اورانیوم غنای پایین حدودا بیست درصدی، ایران چنین اورانیومی را به شکل هگزافلوراید نخواهد داشت و کل ذخیره آن در شکل اکسید پرتودهی نشده، شامل مولفه های سوخت تازه و اسمبلی ها، ضایعات و زباله ها، کمتر از معادل صد کیلوگرم هگزافلوراید اورانیوم غنای پایین حدودا بیست درصدی خواهد بود. در طول مدت اعتبار توافق، این ذخیره پرتودهی نشده، بیش از پیش کاهش می یابد و به کمتر از معادل پنجاه کیلوگرم هگزافلوراید اورانیوم غنای پایین حدودا بیست درصدی می رسد.
* ایران بیش از معادل ۵۰۰ کیلوگرم هگزافلوراید اورانیوم غنای پایین کمتر از پنج درصد پرتودهی نشده، نخواهد داشت. نیاز عملی ایران برای اورانیوم غنای پایین، همچون راکتور تعدیل شده اراک، مستلزم استفاه از حجم خاصی اورانیوم غنای پایین، در لوله های تولید سوخت است. این حجم به عنوان بخشی از توافق، تعیین خواهد شد. اورانیوم غنای پایین مازاد از ایران خارج خواهد شد.
* مراکز استخراج، خرد کردن و تبدیل اورانیوم، به طور کلی به میزانی محدود خواهد شد که پاسخگوی نیاز عملی به غنی سازی و دیگر کاربردهایی باشد که به شکل دوجانبه با آن توافق شده است.
* ایران پروتکل الحاقی را تصویب خواهد کرد و با یکسری اقدامات راستی آزمایی تکمیلی از جمله اقدامات زیر (اما نه محدود به آنها)، موافقت می کند،
** توضیحات مفصل تر و دسترسی بیشتر به منابع تامین اورانیوم؛
** توضیحات مفصل درباره تعداد سانتریفوژهای ساخته شده به طور کلی، ذخایر کلی استفاده شده و انبار شده مواد خام و تجهیزات لازم برای ساخت و فعال کردن سانتریفوژها.
* ایران پیش از کاهش تحریم های مالی و اقتصادی عمده، به نگرانی های آژانس بین المللی انرژی اتمی درباره کارهای تسلیحات هسته ای گذشته و احتمالا حال خود یا کارهای مرتبط به تسلیحات هسته ای می پردازد.
* تحریم های شورای امنیت سازمان ملل در خصوص کالاهای حساس هسته ای، در طول مدت توافق معتبر خواهند بود. در شروع این دوره راه حل جامع، یک کانال قابل راستی آزمایی برای اقلام لازم برای برنامه های هسته ای ایران ایجاد می شود. فهرست این اقلام با توافق دو طرف تنظیم می شود و شامل تاسیسات هسته ای عمده، قطعات هسته ای، کالاهای هسته ای و دو منظوره با کاربرد هسته ای، و دیگر اقلام حساس نظیر آنچه در فهرست نظارت قرار دارند، خواهند بود. تهیه اقلامی خارج از این فهرست ممنوع خواهد بود و یک تجارت هسته ای غیرقانونی تلقی خواهد شد.
* ایران مواد، راکتور، سانتریفوژ، تجهیزات بازفرآوری، دیگر تاسیسات یا تجهیزات هسته ای، یا روش های ساخت تجهیزات یا تاسیسات هسته ای را به هیچ کشور، شرکت یا طرف دیگری صادر نخواهد کرد.
* تا پایان مدتی که راه حل جامع اجرا می شود، ایران یک سیستم کنترل صادرات را هماهنگ با الزامات چهار رژیم اصلی کنترل صادرات (فهرست ها و راهنما)، به کار می گیرد، و یک گزارش جامع درباره اجرای این قطعنامه را به شورای ۱۵۴۰ ارائه می کند. ایران همچنین متعهد می شود پس از پایان دوره اجرای راه حل جامع، هیچ گونه فناوری بازفرآوری یا غنی سازی یا کالاهای [هسته ای] را به یک طرف دولتی یا غیردولتی، ارائه نکند.
دیوید آلبرایت رئیس موسسه علم و امنیت بین المللی این اطلاعات را در حاشیه یک سخنرانی در کمیته روابط خارجی سنای آمریکا منتشر کرده است.
متن کامل سخنان وی را که از سوی وب سایت موسسه علوم و امنیت ملی منتشر شده اینجا ببینید.
این سخنرانی روز چهارشنبه ۱۲ آذر ۱۳۹۳ (۳ دسامبر ۲۰۱۴) منتشر شده است.
متن کامل طرحی که آلبرایت آن را منتشر کرده، چنین است:
شرایط یک موافقتنامه بدون زمان
* راکتور اراک به نحوی تغییر خواهد یافت که از سوخت اورانیوم غنی شده و یک ساختار مرکزی کوچکتر استفاده کند. توان این راکتور از سطحی که فعلا برنامه ریزی شده است یعنی چهل مگاوات، کاهش خواهد یافت و سیستم آن به نحوی تغییر می یابد که با کارکرد تعدیل شده ای متناسب شود.
* ایران هیچ سوخت پرتودهی شده ای را بازفرآوری نخواهد کرد یا یک مرکزی را برای بازفرآوری ایجاد نخواهد ساخت.
* ایران غنی سازی بالای ۵ درصد را در ایزوتوپ اورانیوم دویست و سی و پنج انجام نخواهد داد و ذخایر اورانیوم غنی شده ای فراتر از حجم مورد نیاز برای برنامه غیرنظامی خود را تولید نخواهد کرد، لازم به ذکر است که این کشور با روسیه توافق های بلندمدت حمل سوخت اورانیوم غنای پایین دارد و انتظار می رود پس از به نتیجه رسیدن راه حل جامع، توافق های بیشتری با فروشندگان راکتور در خارج از ایران داشته باشد.
* ایران متعهد خواهد شد به شیوه ای که غیرقانونی تلقی می شود، اقدام به تهیه کالاهایی برای برنامه های هسته ای خود از خارج نکند («قاچاق یا تجارت غیرقانونی کالای هسته ای»).
شرایط و مولفه ها برای یک توافق ۲۰ ساله
*ایران فقط یک مرکز غنی سازی -یعنی مرکزی که در نطنز است- خواهد داشت و از سانتریفوژهای آی آر-۱ استفاده خواهد کرد. تعداد سانتریفوژهای نصب شده، با چارچوب زمانی گریز هسته ای یک سال، متناسب خواهد بود. با در نظر گرفتن کاهش عمده در ذخایر اورانیوم غنای پایین، تعداد سانتریفوژهای مجاز ممکن است به ۴۰۰۰ تا ۵۰۰۰ سانتریفوژ آی آر-۱ برسد.
* مرکز غنی سازی فردو بسته یا به یک مرکز غیرمرتبط با غنی سازی تبدیل خواهد شد.
* تحقیق و توسعه سانتریفوژ به سانتریفوژهای نظیر آی آر-۲ام محدود خواهد شد. تعداد آبشار سانتریفوژها، از نظر تعداد محدود خواهد شد، و هیچ آبشاری بیش از چند ده سانتریفوژ نخواهد داشت. در همه موارد، تعداد سانتریفوژهای پیشرفته در یک آبشار، بسیار کمتر از میزانی خواهد بود که در یک آبشار مولد استفاده می شود.
* مکان های عمده تولید و انبار قطعات سانتریفوژ، از نظر تعداد محدود و شناسایی خواهند شد.
* سوار کردن سانتریفوژ فقط در مرکز غنی سازی نطنز صورت خواهد گرفت.
* در خصوص سانتریفوژهای آی آر-۱، ساخت سانتریفوژ، به جایگزین ساختن سانتریفوژهای شکسته -در صورت نبود قطعات یدکی- محدود خواهد بود. برای مثال، درباره سانتریفوژهای آی آر-۱، ذخیره چند هزار سانتریفوژ نصب نشده وجود خواهد داشت و جایگزین سانتریفوژهای شکسته خواهد شد. از این رو ایران توافق خواهد کرد تا زمانی که این ذخیره تمام نشده است، به ساخت سانتریفوژهای آی آر-۱ اقدام نخواهد کرد.
* زمانی که توافق بلندمدت اجرا شود، سانتریفوژها و همه تجهیزات مرتبط با آبشار که فراتر از سقف توافق شده باشد، باید از دور خارج شود. سانتریفوژها به شکلی کنترل شده، خاموش می شوند تا میزان خسارت به دستگاه، محدود شود. سانتریفوژهای مازاد، و آبشارهایی که دارای این سانتریفوژها هستند، به شکلی غیرفعال می شوند که شروع به کار مجدد آبشارهای غیرفعال شده، شش تا دوازده ماه زمان نیاز داشته باشد. بر اساس اطلاعات عمومی درباره مذاکرات، سانتریفوژهای مازاد نابود نخواهند شد، بلکه تجهیزات آبشارها و سانتریفوژها از کارخانه های تولید سانتریفوژ برداشته می شود تا از سرگیری فعالیت آنها امری زمان بر شود. به منظور تضمین بیشتر این فاصله زمانی، برخی تجهیزات خاص آبشار یا سانتریفوژها، به شکل گزینشی تخریب می شود. هر گونه محل نگهداری سانتریفوژهای نصب نشده یا تجهیزات آنها، تحت نظارت شدید آژانس بین المللی انرژی اتمی قرار می گیرد.
*ایران هیچ خط تبدیل که بتواند اکسید اورانیوم غنی شده را به صورت هگزافلوراید تبدیل کند، راه اندازی نخواهد کرد.
* ذخایر اورانیوم غنای پایین بر اساس یک توجیه غیرنظامی واقع بینانه، محدود خواهد شد.
* در خصوص اورانیوم غنای پایین حدودا بیست درصدی، ایران چنین اورانیومی را به شکل هگزافلوراید نخواهد داشت و کل ذخیره آن در شکل اکسید پرتودهی نشده، شامل مولفه های سوخت تازه و اسمبلی ها، ضایعات و زباله ها، کمتر از معادل صد کیلوگرم هگزافلوراید اورانیوم غنای پایین حدودا بیست درصدی خواهد بود. در طول مدت اعتبار توافق، این ذخیره پرتودهی نشده، بیش از پیش کاهش می یابد و به کمتر از معادل پنجاه کیلوگرم هگزافلوراید اورانیوم غنای پایین حدودا بیست درصدی می رسد.
* ایران بیش از معادل ۵۰۰ کیلوگرم هگزافلوراید اورانیوم غنای پایین کمتر از پنج درصد پرتودهی نشده، نخواهد داشت. نیاز عملی ایران برای اورانیوم غنای پایین، همچون راکتور تعدیل شده اراک، مستلزم استفاه از حجم خاصی اورانیوم غنای پایین، در لوله های تولید سوخت است. این حجم به عنوان بخشی از توافق، تعیین خواهد شد. اورانیوم غنای پایین مازاد از ایران خارج خواهد شد.
* مراکز استخراج، خرد کردن و تبدیل اورانیوم، به طور کلی به میزانی محدود خواهد شد که پاسخگوی نیاز عملی به غنی سازی و دیگر کاربردهایی باشد که به شکل دوجانبه با آن توافق شده است.
* ایران پروتکل الحاقی را تصویب خواهد کرد و با یکسری اقدامات راستی آزمایی تکمیلی از جمله اقدامات زیر (اما نه محدود به آنها)، موافقت می کند،
** توضیحات مفصل تر و دسترسی بیشتر به منابع تامین اورانیوم؛
** توضیحات مفصل درباره تعداد سانتریفوژهای ساخته شده به طور کلی، ذخایر کلی استفاده شده و انبار شده مواد خام و تجهیزات لازم برای ساخت و فعال کردن سانتریفوژها.
* ایران پیش از کاهش تحریم های مالی و اقتصادی عمده، به نگرانی های آژانس بین المللی انرژی اتمی درباره کارهای تسلیحات هسته ای گذشته و احتمالا حال خود یا کارهای مرتبط به تسلیحات هسته ای می پردازد.
* تحریم های شورای امنیت سازمان ملل در خصوص کالاهای حساس هسته ای، در طول مدت توافق معتبر خواهند بود. در شروع این دوره راه حل جامع، یک کانال قابل راستی آزمایی برای اقلام لازم برای برنامه های هسته ای ایران ایجاد می شود. فهرست این اقلام با توافق دو طرف تنظیم می شود و شامل تاسیسات هسته ای عمده، قطعات هسته ای، کالاهای هسته ای و دو منظوره با کاربرد هسته ای، و دیگر اقلام حساس نظیر آنچه در فهرست نظارت قرار دارند، خواهند بود. تهیه اقلامی خارج از این فهرست ممنوع خواهد بود و یک تجارت هسته ای غیرقانونی تلقی خواهد شد.
* ایران مواد، راکتور، سانتریفوژ، تجهیزات بازفرآوری، دیگر تاسیسات یا تجهیزات هسته ای، یا روش های ساخت تجهیزات یا تاسیسات هسته ای را به هیچ کشور، شرکت یا طرف دیگری صادر نخواهد کرد.
* تا پایان مدتی که راه حل جامع اجرا می شود، ایران یک سیستم کنترل صادرات را هماهنگ با الزامات چهار رژیم اصلی کنترل صادرات (فهرست ها و راهنما)، به کار می گیرد، و یک گزارش جامع درباره اجرای این قطعنامه را به شورای ۱۵۴۰ ارائه می کند. ایران همچنین متعهد می شود پس از پایان دوره اجرای راه حل جامع، هیچ گونه فناوری بازفرآوری یا غنی سازی یا کالاهای [هسته ای] را به یک طرف دولتی یا غیردولتی، ارائه نکند.
اخبار ویژه
نظرات بینندگان
جدیدترین اخبار پربازدید ها
