دو دروغ بزرگ در بحران سوریه

به گزارش سرويس بين الملل  598 به نقل از خبر گزاري ايرنا: بحران در سوریه، هشت ماه پس از آغاز آن، همچنان ادامه دارد و هرچه زمان می گذرد، ابعاد و دامنه آن گسترده تر و پیچیده تر می شود.

یكی از عواملی كه بحران سوریه را ابعادی پیچیده داده است، ارایه تصویری گزینشی و غیرواقعی از تحولات این كشور از سوی برخی محافل رسانه ای و سیاسی منطقه ای و جهانی است.

با مروری به تصویر سازی این محافل از وضعیت سوریه دست كم دو دورغ بزرگ در این تصویرسازی ها خودنمایی می كند كه به طور ریشه ای، واقعیت های این كشور را مخدوش و غیرواقعی ارایه می كند؛ دروغ هایی كه گویا تبدیل به پیش فرض های غیرقابل خدشه برای این محافل تبدیل شده است.

* دروغ اول: انزوای بشار اسد

.........................................

یكی از محورهای تبلیغاتی مخالفان دولت بشار اسد در سوریه و حامیان منطقه ای و جهانی آن، این است كه بشار اسد دیگر هیچ محبوبیتی در سوریه ندارد و با انزوای كامل مواجه شده است.

با وجود تلاش هایی برای منزوی نشان دادن رییس جمهوری سوریه، یافته های عینی نشان می دهد كه این دولت هنوز حمایت بخش عمده ای از مردم را دست كم در شهرهای بزرگ و پرجمعیت این كشور، دارد.

وضعیت موجود در دو شهر دمشق و حلب- دو شهر اصلی و پرجمعیت سوریه- كه اینك در آرامش كامل قرار دارند و در آنها نه تنها اثری از تحرك مخالفان دولت دیده نمی شود، بلكه صدای حامیان دولت در آنها هر روز بلندتر از قبل می شود، موید این ادعاست.

از سوی دیگر برخلاف برخی ادعاها، حامیان بشار اسد فقط از میان علوی ها نیستند بلكه از آنجایی كه اكثریت جمعیت سوریه اهل تسنن هستند، بیشتر حامیان دولت وی از میان سنی های این كشور هستند.

پرواضح است كه تاكید بر وجود حمایت گسترده از دولت اسد به معنای ناچیز شمردن شمار و قدرت مخالفان نیست؛ بلكه مقصود این است كه در تحلیل و ارزیابی وضعیت سوریه، نمی توان صرفا بر نقش و جایگاه مخالفان تاكید كرد و طیف وسیعی از مردمی را كه حامی دولت هستند نادیده گرفت.

* دروغ دوم: مسالمت آمیز بودن اعتراض ها

..............................................................

بر خلاف ادعای برخی محافل رسانه ای و سیاسی منطقه و جهان كه تمام آنچه را در سوریه می گذرد میدان سركوب غیرنظامیان توسط نیروهای امنیتی و ارتش سوریه تصویر می كنند، اما واقعیت این است كه بخش عمده ای از ناآرامی ها در سوریه ناشی از تحرك نظامی مخالفان دولت است.

گرچه نمی توان این واقعیت را رد كرد كه عده ای در سوریه اعتراض خود را به شكل مسالمت آمیز نشان می دهند، اما مساله اینجاست كه مخالفانی كه سلاح به دست دارند، اینك عملا تبدیل به پیشانی حركت اعتراضی علیه دولت سوریه شده اند.

اینكه بسیاری از مخالفان در سوریه سلاح به دست گرفته اند و نبردی سخت را با نیروهای دولتی در پیش گرفته اند، ادعایی نیست كه صرفا از ناحیه دولت سوریه و حامیان آن مطرح شده باشد، بلكه خود مخالفان نیز بارها گزارش هایی از اقدامات مسلحانه خود منتشر كرده اند و آن را مایه افتخار خود دانسته اند.

به عنوان مثال چهارشنبه گذشته مخالفان مدعی شدند كه شبه نظامیان وابسته به آنها به یكی از واحدهای حفاظتی و اطلاعاتی ارتش این كشور در نزدیكی دمشق حمله كردند.

مخالفان همچنین گزارش كردند كه در روز دوشنبه هفته گذشته دستكم 20 نظامی ارتش سوریه، در درگیری با مخالفان مسلح كشته شدند.

حدود یك ماه پیش بود كه جمعی كه خود را جداشدگان از ارتش سوریه معرفی كردند، اقدام به تاسیس گروهی با نام 'ارتش آزاد سوریه' نمودند كه با استفاده از سلاح به نبرد با نیروهای امنیتی سوریه می پردازند.

بنا به ادعای مخالفان، ریاست این گروه شبه نظامی بر عهده سرهنگ 'ریاض الاسد' از افسران بلندپایه سوری است كه چندی پیش از ارتش این كشور جدا شد.

ریاض الاسد حدود یك ماه پیش در زمان اعلام موجودیت ارتش آزاد سوریه در گفت وگو با خبرگزاری آسوشیتدپرس مدعی شد كه 15 هزار سرباز و افسر سوری كه از ارتش سوریه جدا شده اند، به این گروه شبه نظامی پیوسته اند.

گرچه تردیدهای بسیاری در مورد صحت ادعای ریاض الاسد درباره تعداد جدا شدگان از ارتش سوریه وجود دارد، اما صرف همین ادعا كافی است تا این ادعا كه مخالفان دولت سوریه تنها شهروندانی هستند كه خواسته های خود را به صورت مسالمت آمیز مطرح می كنند، زیر سوال برود.

از سوی دیگر حتی اگر آمار مورد ادعای این مقام نظامی مخالفان را درست بدانیم، این پرسش مطرح می شود كه سلاح های مورد استفاده این تعداد بالای نیروی نظامی از كجا تامین می شود؟

جداشدگان از ارتش در زمان جداشدنشان نهایتا می توانستند مقداری سلاح از ارتش با خود به بیرون بیاورند كه تنها شاید برای حداكثر دو هفته نیاز آنها را در صحنه نبرد تامین كند؛ در غیراینصورت قریب به یقین از روش های دیگری چون قاچاق سلاح از كشورهای همسایه سوریه، مخالفان نیازهای تسلیحاتی خود را تامین می كنند.

در همین رابطه در طول ماه های اخیر منابع مختلف خبری بارها گزارش هایی را از قاچاق سلاح به سوریه از طریق مرزهای این كشور با تركیه و لبنان منتشر كرده اند.

بنابر این گزارش ها بیشتر این سلاح ها شامل سلاح‌های سبك و نیمه سنگین و مواد منفجره و گلوله‌های جنگی و دوربین‌های دید در شب بوده است.

در یكی از این گزارش ها حدود سه ماه پیش روزنامه السفیر لبنان به نقل از یك منبع آگاه امنیتی این كشور از چندین فقره قاچاق اسلحه از این كشور به سوریه توسط افرادی كه به گفته این منبع وابسته به جریان 14 مارس در لبنان بودند، خبر داد.

به نوشته این روزنامه دستگاه امنیتی لبنان، سه نفر از این افراد را دستگیر كردند و تحقیقات خود را در این خصوص ادامه خواهند داد.

اتحادیه عرب در حالی در قالب طرح پیشنهادی خود برای پایان دادن به ناآرامی ها در سوریه از ارتش این كشور خواسته كه به حضور نظامی خود در شهرها پایان دهد كه هیچ اشاره ای به مسلح بودن مخالفان و ضرورت خلع سلاح آن نكرده است و همین مساله پرسش های بسیاری را در مورد انگیزه های این اتحادیه برای ورود به تحولات سوریه ایجاد كرده است.

بسیاری از ناظران تحولات سوریه معتقدند مقابله دولت سوریه با حركت های مسلحانه اقدام مشروعی است كه هر دولت دیگر نیز با موارد مشابه چنین برخوردی می كند.

مشكل اصلی رویكرد طرف هایی همچون اتحادیه عرب در قبال سوریه در این است كه نگاهی واقع بینانه، بی طرفانه و غیرگزینشی نسبت به این كشور ندارند؛ همین مساله مانعی بزرگ در برابر توقف ناآرامی ها در سوریه بوده است.