به گزارش پایگاه 598، وقتی استقلال بهترین آمار گلزنی لیگ را در اختیار دارد و با اقتدار در صدر جدول رده‌بندی لیگ‌برتر ایستاده است قاعدتا نمی‌توان به مهاجمان این تیم و تاکتیک‌های امیر قلعه‌نوعی ایراد گرفت. اما اگر نگاهی به 6 بازی گذشته آبی‌پوشان بیندازیم می‌بینیم که نحوه گلزنی مهاجمان این تیم به‌ندرت در جریان بازی اتفاق افتاده است.
یکی از انتقاداتی که به امیر قلعه‌نوعی از سوی کارشناسان وارد می‌شود استفاده از مهاجمانی با خصوصیات مشابه در کنار یکدیگر است. محمد قاضی و سجاد شهباززاده که بازیکنانی بلندقامت و فیزیکی محسوب می‌شوند به عنوان بال هجومی در ترکیب به کار گرفته می‌شوند. در حالی که «وینگر» باید از خصوصیات سرعتی و تکنیکی برخوردار باشد که توانایی عبور از دفاع مقابل خود را داشته باشد. ویژگی‌هایی که قاضی و شهباززاده از آن بی‌بهره هستند و در طول بازی خیلی کم‌سانتر یا پاس عمقی برای مهاجم مرکزی تیم یعنی آرش برهانی مهیا می‌کنند. سجاد شهباززاده هرگاه که کاپیتان اول آبی‌پوشان از ترکیب خارج شده، عملکرد بهتری داشته و بیشتر توانسته خود را در موقعیت گلزنی قرار دهد. محمد قاضی نیز که به اصطلاح یک مهاجم «کارگر» است باتوجه به دراختیار نداشتن پارامتر سرعت، سعی می‌کند فورواردهای دیگر تیم را در موقعیت گلزنی قرار دهد. اتفاقی که باتوجه به تاکتیک استفاده از 3 مهاجم، انرژی بازیکنان را تا حدود زیادی هدر می‌دهد. این موضوع البته مزیت‌هایی هم دارد. با این شرایط، هافبک‌های تهاجمی تیم و به خصوص کرار جاسم که نقش «پلی‌میکر» را ایفا می‌کند گزینه‌های بیشتری در هنگام حملات دارند و از طرفی موفق بودن این 3 فوروارد در نبردهای هوایی، امکان به گل رسیدن استقلال روی ضربات ایستگاهی را بالا می‌برد. نکته‌ای که در این 6 هفته به خوبی آبی‌پوشان از آن استفاده کرده‌اند.
همچنین محمد قاضی، آرش برهانی و سجاد شهباززاده به خوبی با مدافعان مستقیم خود درگیر می‌شوند و این موضوع، فضا را برای نفوذ مدافعان کناری استقلال فراهم می‌کند.
میلاد فخرالدینی و یعقوب کریمی، مدافعان ریزنقش و سرعتی آبی‌پوشان با پاس‌های دقیق کرار به‌خوبی از دو طرف استارت می‌زنند و توپ را روی دروازه سانتر می‌کنند. تاکتیکی که امیر قلعه‌نوعی در تمرینات نیز تأکید زیادی روی آن دارد. خسرو حیدری و سانترهای او نیز که جزو محورهای فاز هجومی پازل تاکتیکی سرمربی آبی‌پوشان است.
حضور 3 فوروارد به صورت همزمان دست مربی را برای تنوع حملات نیز بازتر می‌کند. استفاده از عمق دفاع حریف را به گل رسیدن از روی ضربات ایستگاهی باتوجه به 3 مهاجم بلندقامت آبی‌پوشان از احتمال بالاتری برخوردار است. هرچند که کارایی فردی این بازیکنان در تیم با این شرایط پایین می‌آید.
