اگر همه چیز مطابق برنامه پیش برود جوزپه روسی یکی از 23 مرد تیم ملی ایتالیا در جام‌جهانی برزیل خواهد بود. او اگرچه از نامی ایتالیایی بهره می‌برد اما مانند خیلی از ایتالیایی-آمریکایی‌های مقیم ایالت متحده متولد امریکا و ایالت نیوجرسی است. اما سال‌ها زندگی در نزدیکی کلیفتون هم موجب نمی‌شود که او راضی شود برای تیم ملی آمریکا بازی کند و حضور در فیورنتینا موجب شده تا او به یکی از مردان مورد اعتماد چزاره پراندلی برای جام‌جهانی بیستم تبدیل شود.
اتفاقی که برای روسی رخ داده کمی قبل از او برای استیون بیت‌آشور، هافبک تیم ونکور وایتکپس رخ داد و او هم علی‌رغم سال‌ها زندگی در آمریکا ترجیح داد برای تیم ملی سرزمین مادری‌اش بازی کند. اگرچه وب‌سایت نیویورک دیلی نیوز معتقد است که انتخاب بیت‌آشور بر اساس یک حس میهن‌پرستی نیست و تنها برای از دست ندادن فرصت حضور در جام جهانی دست به این انتخاب زده است.
«من امیدوارم که در جام جهانی بازی کنم چون اگر این فرصت را از دست بدهم برای جام جهانی بعدی 31 ساله خواهم بود.» این وب‌سایت با استناد به این نقل قول بیت‌آشور دلیل انتخاب ایران را از سوی یک بازیکن ایرانی-آمریکایی چنین توجیه می‌کند.
اما داستان برتری خونی بر مسائل سرزمینی در میان ستاره‌های حاضر در جام جهانی تنها به استیون بیت‌آشور محدود نمی‌شود. ایساک بریزولا، هافبک تیم ملی مکزیک هم یکی دیگر از همین نمونه‌هاست که از پدرو مادری مکزیکی در سان‌خوزه کالیفرنیا به‌دنیا امده است اما ترجیح داده به‌جای پیراهن تیم ملی آمریکا برای تیم ملی مکزیک بازی کند و اکنون به یکی از ستاره‌های در حال رشد این تیم تبدیل شده و بی‌شک در جام‌جهانی درخشش بیشتری خواهد داشت.
با توجه به گزارش بالا شاید هواداران تیم ملی آمریکا از بازیکنانی که ملیتی نزدیک به این کشور داشته‌اند این تیم را انتخاب نکرده‌اند ناراحت باشند اما تیم ملی آمریکا هم بخشی از بازی همین بازی تیم‌های ملی چند ملیتی در جام‌جهانی است.
جرماین جونز فرزند یک سرباز آمریکایی است که در آلمان پرورش یافته و حتی سه بازی هم برای تیم ملی آلمان بازی کرده اما از آنجایی هیچ‌یک از این بازی‌ها، بازی رسمی نبوده و به مدد قوانین نه‌چندان محکم فیفا توانسته به اردوی تیم ملی اضافه شود و خود را برای جام جهانی آماده کند.
حضور یورگن کلینزمن در راس کادر فنی تیم ملی آمریکا موجب شده حضور چند بازیکن آمریکایی- آلمانی در ترکیب تیم ملی آمریکا شده است که چهار تن از انها (جونز، جان بروکس، تیموتی چاندلر و فابین جانسون) تابستان امسال به برزیل خواهند رفت.
آلمان همچنین محل تولد برادران بواتنگ یعنی جرومه و کوین پرینس است که تیم‌های ملی متفاوتی دارند. در حالی که جرومه بواتنگ ستاره بایرن مونیخ برای سرزمین مادری خود یعنی آلمان بازی می‌کند برادر وی کوین پرینس بواتنگ ستاره شالکه ترجیح داده تیم ملی سرزمین پدری خود غنا را انتخاب کند.
سوئیس، کرواسی، کامرون، ساحل عاج، ایتالیا، هلند و پرتغال دیگر کشورهایی هستند که تعداد متغیری از بازیکنان خارجی را در ترکیب تیم ملی خود دارند. ولی هیچ تیمی به گرد الجزابر هم نمی‌رسد. از جمع سی بازیکن فهرست اولیه این تیم آفریقای شمالی برای جام جهانی، 21 بازیکن و از جمله مجید بوقرا کاپیتان این تیم در فرانسه به دنیا امده‌اند.
حتی اسپانیا قهرمان دور قبل هم البته به تعداد کمتر از بازیکنان خارجی استفاده می‌کند. دیگو کاستای برزیلی ستاره این فصل اتلتیکو مادرید و لالیگا ترجیح داده است اسپانیایی شود تا در جام جهانی برای «لا روخا» بازی کند.
آلمان قهرمان سه دوره جام جهانی نیز از این رویه دور نمانده و در سال‌های گذشته لوکاس پودولسکی و میروسلاو کلوزه متولد لهستان را برای خط حمله خود به کار گرفته است. حتی انگلیسی‌ها که مدعی هستند مبدع ورزش فوتبال بوده‌اند، با آغوش باز از رحیم استرلینگ بازیکن لیورپول استقبال کرده‌اند در حالی که وی متولد جامائیکا است.
در این میان، فرانسه منحصر به فردترین بازیکن را در ترکیب خود جای داده است.ریو ماووبا نزدیک به سی سال پیش در حالی به دنیا آمده است که پدر و مادر وی در حال فرار از جنگ داخلی در آنگولا بودند و او طبق پاسپورتش ملیت نداشت! به عبارت دقیق‌تر وی در یک قایق و در آب‌های آزاد به دنیا آمده است. به همین سبب وی ترجیح داد بعد از اولین دعوت به تیم ملی فرانسه بگوید که «من در فرانسه بزرگ شده‌ام و من فرانسوی هستم»
برای بسیاری از این بازیکنان، هدف اصلی هر چه بیشتر بازی کردن در جام جهانی است.
