شعر شهادت 3...خانه خلیل

مردی غروب کرد وقتی افق شکست                           خورشید دیگری جای پدر نشست

او یک امام بود هرچند بی قیام                                         او یک رسول بود جبریل شاهد است

در آخرین کلام حرفش نماز بود                                     او جعفر خداست،پیری که بود و هست

 از ترس بشکند دشمن نماز او                                             این یک نماز نیست تیغی است روی دست

از پای منبرش بستند دست او                                            قومی عبا به دوش، جمعی قلم به دست

آتش چه می کند با خانه خلیل                                           کاذب چه می برد از صادق ألست

حرف از ثواب شد تشییع آمدند                                            ای دهر نابکار! ای روزگار پست!

کاش از ره ثواب جمعی به کربلا                                           تشییع شاه را بودند پای بست

وقتی افق شکست رأسی طلوع کرد                                    منبر سنان شد و واعظ بر آن نشست